Vikan - 03.02.1966, Síða 49

Þegar hún hefur fengið þessa
greiðslu út í hönd, fer hún sína
leið, enda hefur þá maðurinn
gersamlega tapað þeim áhuga,
sem hann hafði á fyrirtækinu í
upphafi.
ÞARF EKKI AÐ ÓTTAST
kærur
Marja þarf ekki að óttast, að
nokkur af „kavalerum“ hennar
tæki upp á því að ákæra hana
fyrir glæpsamlega tekjuöflim,
enda munu flest fórnardýrin, sem
hún hefur valið sér, þola þann
skell að verða 10 þúsund krón-
um fátækari eitt kvöld.
Viðskiptavinir hennar hafa
samt sem áður séð svo um, að
lögreglan fengi vitneskju um
þennan atvinnurekstur hennar,
þó að þeim hafi ekki dottið í hug
að standa á bak við formlega á-
kæru.
— Einn góðan veðurdag mun
hún lenda í því að velja náunga
af skökku sauðahúsi, segir einn
af óeinkennisklæddu lögreglu-
Uiönnunum, sem hafa það hlut-
verk að líta eftir næturlífinu
Umhverfis Norrmalmstorgið, —
uáunga, sem hringir beint til
lögreglunnar eða það sem verra
er, — misþyrmir henni í tryll-
ingi til að fá hana til að þagna,
— kannske fyrir fullt og allt...
En Marja hefur engar áhyggjur
°g heldur áfram sinni arðbæru
iðju á götunni. Það er hins vegar
ekki auðvelt að fá hana til að
gefa viðunandi skýringar á þessu
háttalagi sínu.
Blaðamaðurinn lagði spurning-
una fyrir hana í flöktandi ljós-
bjarmanum frá pylsuvagninum:
— Hvers vegna ertu hér í
kvöld?
Hún hlær, kastar lokkunum
aftur fyrir axlirnar með töfr-
andi hreyfingum og svarar létt
°g syngjandi:
— Til þess að þú getir fengið
fallega mynd á kápusíðuna!
Hún virðist vera í sólskins
skapi og snýr sér að óeinkennis-
klædda lögreglumanninum, tekur
undir arm hans og segir:
— Ættum við ekki að gifta
okkur, elskan? Það yrði nú svei
mér myndarlegt par! Að minnsta
kosti ég, ha, ha!
Og síðan dregur hún sig inn
í einskonar skel, og augu hennar
eru stöðugt alvarleg, en hvarfla
látlaust fram og aftur yfir nátt-
hrafnalýðinn, sem ráfar um
strætið.
Allt í einu sleppir hún lög-
reglumanninum og tekur á rás.
Hann hagræðir frakkanum og
segir lágróma:
— í 12 ár hefi ég haft þennan
starfa á þessum stað, og margt
hefi ég séð. En Marja er það
raunalegasta af því öllu. Að
hugsa sér að eyðileggja líf sitt,
svona ung og fögur. En hún er
samt ekki raunverulega í svaðinu.
Líttu á hana: Hún ber þess
engin merki eins og hinar.
Sjálf á hún við böl að stríða.
Hún er kynvillingur, og í kvöld
er hún á hnotskóg eftir slíku
kvenfólki!
HARMLEIKURINN
Orð hans hljóma fyrir eyr-
unum langa hríð. Hvaða harm-
leikur liggur að baki þeirrar
manneskju, sem lendir á slíkum
villigötum? — Ung og falleg
stúlka, vel hirt og glæsileg í
klæðaburði, virðist gnæfa svo
himinhátt yfir stallsystur sínar,
sem druslast þarna um göturnar?
Svörin er að finna á þremur
stöðum í bókum lögreglunnar.
• Við finnum hana fyrst, þar
sem hún er 13 ára í sambandi
við örlagaríkan fjölskylduharm-
leik. Þá býr hún hjá foreldrum
sínum ásamt fjórum systkinum
á niðurníddu koti skammt frá
námaþorpi í Dölunum.
Faðir hennar, — fyrrverandi
námuverkamaður, — er atvinnu-
laus sakir ofdrykkju. Hann tek-
ur þessa dóttur sína með valdi,
og er hún þá send á uppeldis-
heimili 20 mílum sunnar.
Hún strýkur af heimilinu,
„þessum bæjarfjanda, þar sem
ég mátti aðeins vinna og þræla,“
segir hún.
• Tveimur árum síðar, þegar
hún er 15 ára, kemur hún aftur
í bækur lögreglunnar, þá gripin
af réttvísinni ásamt nokkrum
vandræðapiltum, sem óku um
Mið-Svíðjóð og frömdu innbrot
og aðra óknytti, hvar sem leið
þeirra lá.
Við yfirheyrslurnar kom það í
ljós, að Marja hafði einkum
gegnt því hlutverki að standa
vörð við innbrotsstaðina og í
vissum tilfellum hafði hún ver-
ið notuð sem „tálbeita" í sam-
bandi við tilraunir til að ræna
menn úti í almenningsgörðum.
Það má einnig lesa á milli
línanna, hvernig hún varð þar
að auki að „greiða“ piltunum
fyrir þá náð að fá að aka með
þeim í bílunum.
• Þessu næst sendir réttvísin
Marju á heimili fyrir vandræða-
telpur suður á Skáni.
Þar ákærir hún einn starfs-
mann heimilisins fyrir nauðgun-
artilraun við sig. Málið fær kyrrt
að liggja um hríð, en nokkru
síðar er þó sami maður dæmdur
frá starfi og til refsingar eftir
endurtekið brot varðandi aðra
stúlku.
Ekki hafði Marja verið lengi
á þessu heimili, þegar henni tókst
að strjúka burt að næturlagi.
Sölumaður nokkur tók hana upp
í bíl sinn og ók með hana til
Gautaborgar. Þar finnst hún
þremur vikum síðar, og er hún þá
aftur flutt á vandræðaheimilið.
• Þegar Marja kemur loks
enn á ný fram á sjónarsviðið, er
hún orðin fullþroskuð stúlka með
nýtt fas og glæsibrag, en sér-
kennilega villt augnaráð og inni-
byrgðan trylling í hæverskum
hlátri.
Þvílík æskuár! Þarf nokkurn
að undra, þó að þau hafi markað
sín spor í sálarlífi Marju?
— En væri ekki mögulegt að
koma henni á réttan kjöl í líf-
inu?
Lögreglumaðurinn hristir höf-
uðið:
— Hún virðist ekki kæra sig
um það. Hún hefur fasta atvinnu
og gæti lifað góðu og heilbrigðu
lífi, en samt hangir hún í þessu
hverfi á kvöldin.
Með tíð og tíma fellur hún til
botns í soranum. Áfengi og eitur-
lyf, ruslaralýður og hirðuleysi um
eigið útlit vinna bug á henni á
nokkrum árum, — og hún er
ekki sú fyrsta í þessum hópi,
sem bíður slíkra örlaga hér.
Við horfum á hana, þar sem
hún skundar í 10—12 m fjarlægð
og talar við eina stallsystur.
— Varaðu þig á „kjötkaup-
manninum", segir Marja. — Hann
stendur þarna rétt fyrir aftan
þig!
„Kjötkaupmaðurinn", —
kvennamiðlarinn, — maður um
þrítugt með blóðhundsandlit,
glansburstaða skó og í fínum
ulsterfrakka, — gengur fram og
tekur að sér hina stúlkuna. Hann
kærir sig ekki um, að þær tali
svona hátt. Hún fylgir honum á
lygnari fiskimið, — virðist vera
um þrítugt. — Andlitið er sínum
rúnum rist, og fötin eru bæði
óhrein og drusluleg.
Afbrýðisemin lýsir sér úr aug-
um hennar, þegar hún lítur á
þessa glæsilegu Marju, og maður
kemst ekki hjá því að lesa úr
augnaráðinu: — Þú verður bráð-
um eins og ég, — sannaðu bara
til!
Marja hverfur einnig úr aug-
sýn. Ef til vill nær hún í ein-
hvern viðskiptavin, — kannske
fer hún ein heim í bústað sinn.
Enginn veit með vissu, hvar
hún býr. Hún flytur sig úr einum
stað á annan, — milli ýmissa
smáhótela eða leiguherbergja í
einkahúsum, þar sem húseigend-
ur undrast yfir háttalagi þess-
arar glæsilegu stúlku, sem sjald-
an kemur fyrr en á miðjum nótt-
um en samt alltaf karlmannslaus,
— þessi tvítuga, undurfagra
Marja, sem smátt og smátt þok-
ast niður í ginnungagap vændis-
konunnar við Norrmalmstorgið,
unz leiðin til lífsins hefur lokazt
að baki hennar í eitt skipti fyrir
öll. *’
Hún er 20 ára, - og
hún er svo falleg, að
karlmennirnir stara á
eftir henni. Á hverju
kvöldi sést hún meðal
götudrósanna, sem
reika um Norrmalms-
torgið og Berzelii-
garðinn í Stokkhólmi.
Fegursta
09
hættulegasta
dóflir
götunnar
inwn—ntinmrirrgnTirnniiniiMuiii n
Karlmennirnir ganga
upp að hlið hennar,
- en þeir vita ekki,
að hún er „hættu-
leg“, fyrr en hún að
lokum fylgir þeim
heim.
VIKAN 5. tbl.