Vikan - 19.10.1967, Blaðsíða 21

míg langar að sjá staðinn. Hún
kveikti sér líka í sígaretlu. En
þegar reykurinn liðaðist upp í
loftið, leit hún aftur á málverkið
af manninum. — Það er svo
skrýtinn svipur á honum,
muldraði hún. — Ég held, að
hann hljóti að hafa verið mjög
einmana.
Adrienne drap í sígarettunni,
eins og hún væri með því að
binda endi á samræðurnar. —
Kannske . . Það er ekki gott
að vita . . Nú held ég, að
það sé bezt að við förum í bólin,
svo við getum lagt snemma á
stað, ef það verður gott veður í
fyrramálið.
Þrátt fyrir uppástunguna
varð hún kyrr eftir í herberg-
inu, þegsu Julie var farin. Hún
lét fallast aftur í hægindastól-
inn og andvarpaði, um leið og
hún opnaði ljóðasafn Rupert
Brooke. Hugur hennar flaug til
baka, til fyrstu ástarinnar; þar
var annarsvegar viðkunnalegur
piltur, sem beðið hafði bana í
Kóreu. Hann hafði alltaf strítt
henni með aðdáun hennar á
ljóðum Brookes og sagt, að hún
myndi bráðlega vaxa upp úr
slíkri rómantík. Þá hafði hún
ekki getað skilið fyrirlitningu
hans og hún gat það ekki enn.
Hún greip hér og þar niður í
bókinni, sem hún hélt á og tók
ekki eftir því þegar klukkan sló
tólf á miðnætti. Hún kom aft-
ur til sjálfrar sín, þegar bankað
var létt á dyrnar. Martha Hart
kom inn.
— Mér þykir leitt, að ég
skyldi halda þér svona lengi á
fótum, sagði Adrienne.
— Það gerir ekkert til. Ég
hélt að þú værir farin upp.
Martha lagðist á hnén fyrir
framan arininn. — Það er bezt
ég bæti á eldinn úr því ég er
hér.
Adrienne lokaði bókinni, reis
á fætur og sagði: — Hafðu ekki
áhyggjur af því, Martha, ég
ætla að fara að sofa. Hún dró
gluggatjöldin frá. — En fallegt
kvöld. Sjáðu tunglið. Hefði ekki
verið orðið svona framorðið,
hefði ég verið til í að fá mér
gönguferð.
Martha reis ófús á fætur. —
Af hverju ekki að gera það
samt, úr því þig langar til? Það
er langt þangað til Sam fer að
sofa. Hann fer alltaf svo seint
í bólið. Hann hleypir þér inn
aftur.
Adrienne horfði út yfir silfur-
glitrandi garðinn. — Ertu viss
um það? Að honum þyki það
ekki verra?
Martha opnaði frönsku glugg-
ana. — Það léttir oft svefninn,
að fá sér góðan göngutúr. En
það er svalt næturloftið, svo þú
ættir að fara í hlýja kápu og
góða skó.
Hún þurfti ekki frekari hvatn-
ingu. Þegar það marraði í möl-
inni undir fótum hennar fór ein-
hver æsíngur í gegnum hana,
eins og hjá barni, sem ætlar að
fara að gera eitthvað sem það
veit að það má ekki. Hún ætl-
aði að ganga niður í þorpið og
aftur til baka. Næturloftið var
ferskt og gott og hún þrýsti
höndunum djúpt niður í vasana
og jók ferðina. Það leið ekki á
löngu, þar til blóðrásin örfaðist
aftur eftir þær stundir, sem hún
hafði kúrt í þægilegum stól fyrir
framan arininn, og varð í meira
samræmi við skap hennar þessa
stundina. Álmviðurinn teygði
sig meðfram veginum, þannig
að hann myndaði bogagöng ljóss
og skugga, það var engu líkara
en greinarnar, sem slúttu yfir
veginn, veifuðu til hennar og
hvettu hana til að halda áfram
Eftir nokkra stund var hún kom-
in á þorpsgötuna og brosti með
sjálfri sér, þegar hún gekk fram-
hjá einu húsinu eftir annað, öll
með hálmþaki og trébindings-
verki. Þarna stóðu þau og sváfu
í fölu tunglsljósinu, eins og þau
höfðu gert í aldaraðir. Hún forð-
aðist að horfa á sjónvarpsloft-
netin, sem voru í engu í sam-
ræmi við Tudor-reykháfana.
— Þannig fer semsagt fyrir
Englandi miðaldanna, muldraði
hún við sjálfa sig, um leið og
hún gekk framhjá The Lame
Duck, þar sem ölþefurinn lá enn
í loftinu.
— Það sýnist fáránlegt, ég
skal viðurkenna það, en þann-
ig er nútíminn. Fullur af sam-
anburði og mótsögnum.
Djúp karlmannsrödd snarvakti
hana til vitundar um stað og
stund og að hún hafði hugsað
upphátt. Hún hægði ganginn um
leið og hún fór framhjá hvíta
hliðinu og hann reis á fætur, þeg-
ar hún sneri sér við. Hann var
hár, minnsta kosti sex fet. Ljós-
ið kom aftan að honum, svo að
hann var eins og skuggamynd á
móti henni. En um leið og hún
greindi andlitið vissi hún hver
hann var. Þrátt fyrir hæðina og
háralitinn leyndi sér ekki svip-
urinn með föður og syni.
— Gott kvöld, sagði hún. —
Ég er nú ekki vön að ráfa um
og tala við sjálfa mig, en ég vissi
ekki að það væri neinn hér.
— Þér voruð fórnarlamb minn-
ar heppilegu aðstöðu, svaraði
hann brosandi. — Ég sá þegar
þér komuð niður eftir götunni.
Hann leit upp á himininn: —
Fallegt kvöld?
— Dásamlegt. Mér fannst synd
að loka sig inni, þegar tunglið
er svona fallegt.
— Gangið þér alltaf ein, þeg-
ar tunglið er fullt? ungfrú Biair.
Ský leið fyrir tunglið og kom
í veg fyrir að hún sæi svipinn
í andliti hans, en hún var hand-
viss um að hann hafði verið að
gera að gamni sínu. Það var
greinilegt að hann lagði einnig
áherzlu á orðið „ein“. Hún stóð
þama þegjandi meðan þorps-
klukkan sló og leít af hreínum
óþarfa á úrið. Þá rak Martin
Westbury upp hlátur: — Hálf
eitt, ungfrú Blair. Allt gott og
siðsamt fólk er komið í bólið nú.
— Já, sagði hún vesældarlega.
— Jæja þá — góða nótt.
— Góða nótt, ungfrú Blair,
sagði hann hlýlega.
Hún leit snöggt um öxl og
flýtti sér síðan áfram, þegar hún
sá að maðurinn hallaði sér út
yfir hliðgrindina. Til þess að
komast hjá forvitnum augum
sem kynnu að vera á bak við
myrka gluggana í þorpinu, fór
hún fáfarnari leið heim aftur.
— Þetta var semsagt Martin
Westbury, allt öðruvísi en hún
hafði búizt við. Það var erfitt að
sameinaða þá hugmynd sem hún
hafði nú fengið og þeirri mynd
sem hún hafði gert sér af stutt-
aralegum upplýsingum Jamies,
það var ekkert kennaralegt eða
fjarlægt við Westbury, ekki
skorti hann heldur kímnigáfu,
eftir því sem hún bezt gat séð
af þessum stutta fundi. Einmitt
þvert á móti. Jamie hafði gefið
henni villandi upplýsingar um
föður sinn og hún hafði verið
nógu heimsk til að láta barns-
legar athugasemdir hans hafa
áhrif á skoðanir hennar. Á hvaða
grundvelli reisti hún annars
skoðanir sínar? Af stuttum fundi
í myrkri, varla lengri en mín-
útu, þar sem umræðuefnið voru
fáfengilegar athugasemdir um
tunglið, gáfu lítinn grundvöll til
að ákveða skapgerð manns eftir.
Þar að auki kom skapgerð Mart-
ins Westburys henni ekki við.
Að því undanteknu að henni lík-
aði vel við Jamie og naut þess
að vera í félagsskap hans, hafði
hún engan sérstakan áhuga fyrir
íbúum hússins „við hliðina á
The Lame Duck“.
Drumbeat lá böðuð í fínlegum
silfurvef. Hún nam staðar við
hliðið. Hafði Julie rétt fyrir sér?
Átti hún á hættu að missa alla
vitund um hlutföll með því að
veita húsi og jarðeign alla sína
umhyggju? — Nei — og aftur
nei. Víst var Drumbeat dauður
hlutur, en átti engu að síður skil-
ið alla þá umhyggju sem hún gat
sýnt. Þar að auki — og það
mynduðust kaldhæðnisviprur um
munn hennar — krafðist staður-
inn ekki meira en hún gat gef-
ið, en þannig var því ekki farið
um samband milli manna.
Það logaði á útiljósinu yfir að-
aldyrunum og hún hrópaði góða
nótt til Samuels Crustworthy,
þegar hún heyrði fótatak hans í
eldhússtiganum.
Þvert á móti orðum Mörthu átti
hún erfitt um svefn um nóttina
og létti þegar lýsti af degi á ný.
Hún reis upp úr rúminu og flýtti
sér niður í eldhúsið. Ef Martha
Hart var undrandi að koma að
henni, þar sem hún var að hita
te, lét hún það ekki á sér sjá. —
Með sínu venjulega, bjarta brosi
tók hún sér bolla og settist víð
borðið ásamt Adrienne. Þegar
þær horfðust í augu var kurteis-
legt umburðarlyndi í augum ann-
arrar og þakklæti í augum hinn-
ar.
5.
— Ef þú hefur lyst býð ég
upp á sjerrí á kránni, áður en
við förum heim. Það var Julie
Hamilton sem bauð þegar Adri-
enne kom aftur út af pósthús-
inu, eftir að hafa sótt kvöldblað-
ið sitt.
Adrienne gekk á undan henni
inn í The Lame Duck og lét fall-
ast niður á bólstraðan bekkinn,
undir glugganum. Joe Hackett,
dæmigerður kráareigandi með
rjótt, kringlótt andlit og viða-
mikinn maga, undir þykkri
svuntu, hárlausan hvirfil en
jarðgráar krullur í kring, jafn-
lyndur og góðlyndur, tók sjálfur
á móti pöntun þeirra.
— Fagurt veður í dag. Loðn-
ar augabrúnimar mættust yfir
nefinu meðan hann horfði með
athygli á Adrienne. — Og þér
eruð ungfrú Blair frá Drumbeat?
Hún kinkaði kolli. — Já, það
datt mér í hug, hélt hann bros-
andi áfram. Gleður mig að kynn-
ast yður. Úr því að þér hafið nú
fundið krána mína, vonast ég til
að fá að sjá yður hér í The Lame
Duck, einnig á kvöldin.
Adrienne leit á hrein glugga-
tjöldin og gljáfægðan koparinn
og messingin í kránni. — Það
er ekki ólíklegt. — Mér gezt vel
að kránni yðar, herra Hackett.
— Við reynum að vera svo-
lítið vandlát, ef þér skiljið hvað
ég á við. Fastagestimir koma
hingað til að spjalla saman. Frú
H og ég viljum helzt þjóna þeim
sjálf. Það kom glettnislegur
glampi í skær augun. — Meira
að segja presturinn lítur héma
inn eftir messu og honum þykir
ölið mitt gott. Það bezta í land-
inu, segir hann, þótt ég viti ekki
hvernig í ósköpunum kirkjunnar
þjónn ætti að vita það. En hvað
þóknast ykkur, dömur mínar?
Nokkrum mínútum síðar kom
hann með tvö glös á bakka, setti
hann á borðið, bar höndina að
enninu og hvarf svo aftur bak
við barborðið.
— Ég hef lesið um kráareig-
endur eins og hann, en ég hélt
að þeir væru ekki til lengur.
Adrienne brosti við vinkonu
sinni. — Hann fylgdi með inn-
réttingunni hér.
Julie saup duglega á sjerríinu,
hún stundi við. — f kránni okk-
ar er flúrosent lýsing og glym-
skratti — það er glaepur. Tókstu
eftir hvernig hann heilsaði þér?
— Það hlýtur að vera hluti af
því sem tilheyrir. Það er mjög
vinsælt hjá ferðamönnum að
koma hér inn.
— Skemmdu ekki fyrir mér
drauminn. Ég sagði þér í gær að
Framhald á bls. 52
42. tbi. VIKAN 21