Vikan - 19.10.1967, Síða 38

þá vita. Hún gekk út að glugganum,
stóð þar og horfði út og reykti
hugsi.
Eftir stundarkorn sagði hann: —
Hvað hefurðu í hyggju að gera
núna?
— í dag?
— Já.
— Ég ætla að hringja til Willies
ef hann skyldi ekki hafa séð blöð-
in ennþá. Svo ætla ég að vera ein.
Hún þagnaði og bætti svo við: —
Við héldum hátíðina of snemmi,
Mike. Nú er því lokið.
— Á ég að fara?
— Því miður — já.
— Get ég á engan hátt hjálpað?
Hún brosti við honum, nú þegar
æsinginn hafði lægt nokkuð hið
innra með henni. — Þú ert vonandi
ekki að bjóða mér ölmusu?
— Nei. Hann brosti til baka, án
þess að vottaði fyrir afsökunar-
beiðni í svip hans. — Það hentaði
hvorugu okkar.
— Alls ekki. Hvers konar hjálp
þá?
— Bara það sem þú varst að
minnast á. Ef ég heyri um eitthvað
sem ég héldi að þú kynnir að hafa
áhuga á, þarf ég að komast í sam-
band við þig. Hvar get ég náð til
þín?
— Ég verð hér í tvo daga í við-
bót eins og ég hafði gert ráð fyrir
og svo fer ég fil Tangier.
— Með Willie Garvin?
— Já. Ungi villingurinn hans,
hún Lucille, — hún á von á honum.
— Ójá. Og hvað ætlar þú að
gera?
— Lucille á líka von á mér, en
það getur líka verið að ég þurfi
að gera ráðstafanir til að selja
húsið þar.
— Þú munt sakna þess. Þú hefur
átt það lengi, en að minnsta kosti
ætti það að færa nokkuð í aðra
hönd, svo þú fengir rekstrarfé.
Framhald í næsta blaði.
Eitur
Framhald af bls. 16
hafði fyrirskipað nýrnasjúkl-
ingum föstu einn dag í viku,
vegna þess, að fyrir hafði kom-
ið, að ekki fannst eggjahvíta í
þvagi hjá slíkum sjúklingi, eftir
að hann hafði fastað á friðþæg-
ingarhátíðinni. Síðan ræddum
við um alla þá sem orðið höfðu
öryrkjar í styrjöldinni, og vor-
um harðánægð með að reika hér
um, þar sem enga örkumlamenn
var að sjá.
Loks brá ég upp hendinni og
sagði: „Nú skulum við láta ör-
yrkja og sjúkrahús eiga sig og
taka upp léttara hjal.“ Hún féllst
á það, þó á henni mætti sjá, að
hún var ekki viss um að við gæt-
um fundið annað umræðuefni.
Nokkur smábörn léku sér á
veginum. Þegar þau sáu okkur,
fóru þau að stinga saman nefj-
um. Ég spurði Dínu: „Gerið þér
yður ljóst, ungfrú um hvað
börnin eru að tala? — Þau eru
að tala um okkur.“
„Það getur vel verið“, ansaði
hún.
„En vitið þér, hvað þau
sögðu?“ hélt ég áfram. „Þau
sögðu að við værum hjón.“
Hún roðnaði og mælti: „Já,
kannski voru þau að segja það.“
„Og hafið þér ekki vitund við
því að segja?“
„Við hverju?“
„Builinu í börnunum.“
„Hví skyldi ég vera að skipta
mér af því?“
„Og ef það væri nú satt“, hélt
ég áfram, „hvað hefðuð þér þá
sagt?“
„Við hvað eigið þér?“
Ég hleypti í mig kjarki og
ságði: — „ef það væri nú í raun-
inni svona, að við værum hjón?“
Hún hló og horfði á mig rann-
sóknaraugum.
Ég tók hönd hennar og bað um
hina líka. Svo laut ég niður og
kyssti báðar hendurnar, leit síð-
an á hana. Hún roðnaði enn
meira. Þá sagði ég við hana:
„Haft er á orði, að börn og bján-
ar segi sannleikann. Hvað börn-
in sögðu, höfum við heyrt, og
hlustaðu nú á hvað ég bjáninn
hef að segja, eftir að. vizkan hef-
ur gist hjarta mitt.“
Svo hélt ég stamandi áfram:
„Dína . . . . “ Ég var ekki nærri
búinn að segja allt sem mér lá
á hjarta, þegar mér var orðið
ljóst, að ég var hamingjusam-
asti maður í heimi.
III.
Aldrei hef ég átt jafn góða
daga og milli trúlofunar okkar
og brúðkaups. Hafi ég ekki hald-
ið í upphafi, að þetta hjónaband
væri til orðið fyrir þrá manns-
ins eftir konu og konunnar eftir
manni, sá ég nú, að ekkert er
fegurra en þessi þrá. Á þessum
tíma skildist mér, hvers vegna
skáldin yrkja ástarljóð, og féll
mér þó ekki vel við þau né
ljóð þeirra, því þau voru um aðr-
ar konur, en ekki um Dínu. Hvað
eftir annað stóð ég mig að því
að undrast það, hversu margar
hjúkrunarkonur voru á sjúkra-
húsinu og sá aragrúi kvenna 1
heiminum, og þó skyldi ég yfir-
leitt ekki sjá aðrar konur en
þessa ungu stúlku, sem allar
hugsanir mínar snerust um. En
þegar ég sá hana næst, varð
mér ljóst, hvílíkur aulabárður
ég hafði verið, að geta líkt henni
við nokkrar aðrar stúlkur. Hún
sá mig í sama ljósi og ég sá
hana. En svartbláminn í augum
hennar dökknaði og varð eins
°g ský, áður en það fellir tár.
Eitt sinn lagði ég fyrir hana
spurningu. Hún leit á mig en
svaraði ekki. Ég endurtók
spurninguna. Hún faðmaði mig
að sér og mælti: „Veiztu ekki
hve kær þú ert mér og hvað mér
þykir vænt um þig?“ Og um
sorgbitnar varir hennar lék bros,
er fipaði mig algerlega með
harmblíðu sinni.
Ég spurði sjálfan mig: „Ef
hún elskar mig, hví er hún þá
hrygg?“ Voru foreldrar hennar
kannski fátækir? Hún sagði að
þeir væru efnafólk. Hafði hún
ef til vill gefið öðrum heitorð
sitt? Hún kvaðst vera frjáls og
frí. Ég tók að ganga fastar á
hana. Hún jók ástaratlot sín og
þagði.
42 VTKAN 42- tM-