Vikan - 09.11.1967, Qupperneq 14

k
wmu
KRAFT
FRAMIALDSSAGAN
Allt í einu stirnaSi hún. Það var enginn
Chuthbert á sínum venjulega stað undir
netinu. Hún uppgötvaði að hann var ekki
heldur í „svefnherberginu.“
Þar sem hún fann ekkert að
segja leit hún undan þessu
rannsakandi augnaráði. Hún
fylltist meðaumkun með þess-
um manni. Var það vegna ein-
lægni hans eða vegna þess að
hún fann í fyrsta sinn að önn-
ur mannvera þarfnaðist hennar
raunverulega og hafði kjark til
að biðja hana um hjálp? Jamie
þarfnaðist hennar líka. Það vissi
hún og hvað svo sem fólk kynni
að segja hafði hún þá nokkurn
rétt til að neita að hjálpa, ef
hún gæti lagt eitthvað að mörk-
um til að færa föður og son nær
hvor öðrum. Hún tók ákvörð-
un.
— Allt í lagi. Hringið þá til
mín, og ef ég hef ekki annað
við að vera, skal ég koma með.
En nú held ég að ég vilji fara
heim.
— Kortér fyrir tólf? Jessica
samþykkir það aldrei.
Hún horfði alvarlega á hann.
— Ég reiknaði með aðstoð yðar.
Hann brosti ásakandi. — Og ég
sem hélt að þér væruð svo
kjarkgóð .
— Það er ég. Hún gekk að
salardyrunum. — Eruð þér að
koma?
Hann kom hraðstígur og nam
staðar fast upp við hana, virti
hana rannsakandi fyrir sér með-
an hann hristi höfuðið lítið eitt.
— Ég skal aka yður heim nú
með einu skilyrði.
Tortryggnin speglaðist í aug-
um hennar. Hann hló ertnislega.
— Slappið bara af. Mig langar
bara að við hættum þessari
ungfrú Blair og herra Westbury
þvælu. Ef við eigum að skálma
hér um engi og akra saman,
verðum við að komast af án
slíkra formsatriða. hann þrýsti
hönd hennar áður en hann
sleppti henni. — Allt í lagi? Gott.
Muldraðu nú afsakanir þínar við
Jessicu og hittu mig við bílinn
eftir fimm mínútur.
Hún sendi honum þakklátt
augnaráð og fór að leita að Jess-
icu. Eins og hann hafði spáð mót-
mælti hún þessari tímanlegu
brottför en gaf loks leyfi að því
tilskyldu að Adrienne heimsækti
læknisbústaðinn og hjálpaði til
með basar þar í næstu viku.
Adriexme fann til ósegjanlegs
léttis, þegar hún var að lokum
komin út í svalt næturloftið.
— Takk, muldraði hún, þegar
Mortin opnaði bílinn sinn.
— Fyrir að ég ek þér heim?
— Fyrir að þú leyfir mér að
hrífa þig héðan brott, svo
snemma. Ég sagði frú Spencer
að þú ætlaðir að aka mér heim.
— Þú hefðir ekki þurft að
ómaka þig. Það hefði enginn
saknað mín.
— Ég vildi ekki að þau álitu
að þú hefðir horfið, án þess að
kveðja kóng eða prest
— Það hefði engu máli skipt.
— Jú. Það er greinilegt að þér
gezt vel að Spencerhjónunum og
þá ber þér að sýna þeim almenna
kurteisi. Hún hleypti í brýrnar,
þegar hann hnussaði fyrirlitlega.
— Ég ætla ekki að látast vera
betri en þú, en þú lætur þig engu
varða auðvitað, hvað fólk álítur
um þig.
— Ætti ég að gera það? Hann
sneri stýrinu til að víkja fram-
hjá héra sem allt í einu nam
staðar á miðjum veginum.
— Það er þitt mál.
— Þú gerðir það að þínu fyrir
skemmstu.
Það var rangt af mér. Ég hefði
átt að kunna mig betur en að
benda á bresti í skapgerð þinni.
Jæja, nú erum við komin í full-
an gang aftur, hugsaði hún ergi-
leg. Á það fyrir okkur Martin að
liggja að þrasa út af hvaða smá
ágreiningsefni sem er?
— Þú blandar mér kannske
saman við Jamie, sagði hann
hæðnislega.
Hún brosti blítt. — Nei, það
held ég ekki. Hann hefur ein-
stakan hæfileika til að bregðast
rétt við hverju sem er.
Martin jók ferðina, þegar þau
voru komin niður á aðalveginn.
— Þetta var sannarlega rétt
hjá þér, viðurkenndi hann og
skellihló. — Jamie leggur alltaf
grundvöllinn að næstu heimsókn.
— Þetta var ljómandi gaman,
hélt hann áfram, með hárri,
mjósleginni röddu. — Má ég
koma aftur á morgun? Ég hef
svo sannarlega heyrt til hans,
það máttu vita, en þú ætlar þó
ekki að gefa í skyn að ég eigi
að nota sömu aðferð við vini
mína?
— Þú gætir fundið upp á ein-
hverju sem verra væri, muldr-
aði hún um leið og hann nam
staðar fyrir framan dyrnar hjá
henni. Hún steig út og velti því
fyrir sér hvort hún ætti að bjóða
honum upp á glas og rétti hon-
um höndina til að þakka honum
fyrir.
— Til þjónustu hvenær sem
er, sagði hann og brosti. — Ef
skortur hennar á gestrisni var
honum óánægjuefni lét hann það
ekki í ljós. Hann veifaði með
annarri hendi um leið og haim
ók i stóran hring á hlaðinu og
var horfinn, næstum áður en hún
hafði sett lykilinn í lásinn. Hún
staldraði lítið eitt á tröppunum
og í huganum flaug hún til ann-
ars kvölds, fyrir þremur árum,
þegar hún og Geoffrey höfðu
verið í Róm það vorið. Hún
hrukkaði ennið meðan hún leit-
aði í huga sér að nafninu á hót-
elinu, sem þau höfðu búið á. —
Merkilegt. Það gat ekki verið
mögulegt að gleyma svona fljótt
— en hún gat ekki einu sinni
framkallað mynd Geoffreys skýrt
í huga sínum. Hann var mið-
lungshár með blá augu og Ijós-
14 VTKAN 45-tbl-