Vikan - 14.11.1968, Síða 21

inn í staðinn fyrir aftari helming
þess.
Til hliðar við réttina var þyrp-
ing tjalda, þar sem hinar ýmsu
verzlanir voru til húsa. Þar var
mikið um vefnaðarvörukaup-
menn og hvers konar skraddara,
sumir voru að taka mál af mönn-
um en aðrir við ýmsan sauma-
skap, svo sem kodda og sængur-
ver. Þetta fólk var með drifhvítt
damask en sat með handsnúnar
saumavélar á jörðinni og dró
damaskið að sjálfsögðu upp úr
henni líka, hún var ekki hreinni
þarna en víðast annars staðar þar
sem hún er ber. Ein saumakvinn-
an hafði sérstakt lag á vélinni
sinni, hún þveitti henni áfram
á harða kani og sló ekki nema
svo sem sjötta hvern hring með
sveifinni, þess á milli lét hún
kastið á hjólinu duga. Hún var
fljót með hvert sængurver. Þarna
voru líka glingurbúðir og kodda-
búðir — að ógleymdum kjötbúð-
um, sem vissu móti sól og höfðu
dreift neyzluvörunni á jörðina í
tjalddyrunum. Kjötið var orðið
náblátt og glanslaust — þar sem
sást í það fyrir flugum og maur-
um — og lyktinni ætla ég ekki
að lýsa. Samt endurtek ég það,
sem ég sagði í síðustu grein: Þeir,
sem koma til Marokkó, verða að
leggja leið sína beint á kjötmark-
að og finna þessa lykt, svo þeir
geti forðazt þann mat, sem minn-
ir á hana. En ég vara ykkur við:
Það þarf sterkar taugar til að
kúgast ekki, meðan daunninn

leikur manni í nösum. Þennan
dag var rösklega fjörutíu stiga
hiti og skjól inni í souk-inum;
það hlýtur að vera dýrðlegt að
vera fluga í Marokkó.
Loks hillti undir Marrakesj.
Það kom undarlega fyrir sjónir,
eftir öll hvítu húsin í Casablanca,
að sjá heila borg þar sem hvert
einasta hús er okkurbleikt á lit-
inn. Þessi bleikrauðbrúni litur
undirstrikaði hita hádegisins er
tíbráin sindraði svo á bikuðum
götunum að þær voru eins
og á kafi í vatni. Þótt síesta sé
ekki tíðkuð þarna jafn rækilega
og til dæmis hinum megin við
sundið, á Spáni, laumast fleiri en
viðurkenna til að leggjast í
skuggann um hádegisbilið og fá
sér hænublund. Og túristar fá
yfirleitt frí frá gónferðum og
leiðsögumönnum milli klukkan
12 og 4. Svo það voru ekki ýkja
margir á ferli, þegar Guðmund-
ur renndi með okkur heim að
hótel Mamounia um eittleytið.
Mamounia er stórt hótel og
fallegt, enda líka mjög þægilegt
íveru og öll herbergin sunnan í
móti með svölum. Þar að auki er
hægt að láta svalirnar vera sam-
liggjandi allar á sömu hæð eða
hver getur lokað fyrir sig og haft
næði, sömuleiðis er hægt að
ganga milli herbergjanna tveggja
og tveggja ef íbúar beggja vilja.
Við fengum svona samliggjandi
herbergi og opnuðum allt út á
svalirnar og út af þeim; þeir sem
Framhald á bls. 33.
Utsýni út um dyr á einka-
íbúð einnar af f jórum uppá-
lialdsástkonum soldánsins í
soldánshöllinni í Marrakesj.
Þessa mynd tók Elín af hinum tveimur í garöin-
um við sundlaugina á Mamounia.
Steinunn laugar sig í sól
á svölum hótel Mamou-
nia.
Séð yfir sútunina í Marrakesj. Þetta er allstórt
svæði, umlukiö múrum, þar sem sútararnir stunda
vinnu sína. Fnykurinn er óskaplegur.
í forsal soldánshallarinnar í Marrakesj. íslenzku
,,mademoisellurnar“ standa við miðsúluna.