Vikan - 14.11.1968, Blaðsíða 26

þar allan daginn. Hann kom heim á eðlilegum tíma og
snæddi kvöldverð með móður sinni. Að því búnu horfðu
þau saman á sjónvarp og fóru loks að hátta um mið-
nætti.
Bæði Joanna og Peter Brown segja, að Brian hafi
kunnað vel við þessa lifnaðarhætti. Að vísu kaus liann
heldur að lifa eins og hann hafði áður gert, sofa til há-
degis, vinna heima og fara síðan út á kvöldin. En hann
vissi, að móðir hans mundi hneykslast á slíku líferni.
Og honum var mjög annt um móður sína og vildi gera
henni til hæfis í einu og öllu.
Frú Epstein fór aftur til Liverpool fimmtudaginn 25.
ágúst. Það kvöld fór Brian út að skemmta sér i fyrsta
skipti í tvær vikur. Næsta helgi á eftir var „August
bank holyday“, eins konar verzlunarmannahelgi, og
Brian hugsaði gott til að geta lyft sér upp þessa daga,
hugðist dveljast á nýja sveitasetrinu sínu í Sussex.
„Hann lagði af stað klukkan hálffjögur á föstudag,“
segir Joanna. „Hann var í Ijómandi skapi og virtist full-
ur tilhlökkunar. Hann óskaði mér góðrar helgi og kvaðst
mundu sjá mig aftur á þriðjudag. Ég stóð og horfði á
eftir honum, þar sem hann ók burtu í nýja Bentley-
bílnum sínum. Þetta var sportbíll, hann hafði dregið
blæjuna niður og veifaði mér í kveðjuskyni.“
Hún vissi, að tveir beztu vinir hans, Peter Brown og
Geoffrey EIlis, ætluðu að dveljast hjá honum á sveita-
setrinu yfir helgina. Peter hringdi litlu síðar og kvaðst
ekki geta lagt af stað, fyrr en miklu síðar en ráðgert
hafði verið. Hún gerði sér Ijóst, að líklega mundi Brian
því verða að vera einn á sveitasetrinu í nokkra klukku-
tíma.
„Eg kom þangað rétt fyrir kvöldmat,“ segir Peter
Brown. „Við borðuðum saman allir þrír og nutum þess
í iyllsta máta. Við drukkum borðvín með matnum og
portvín á eftir. Það var svo um samið, að ég kæmi rneð
íleira folk með mér, en það hafði afþakkað boðið á síð-
ustu stundu.“
Brian var mjög vonsvikinn og leiður yfir þessu. Hann
hafði hlakkað til að skemmta sér ærlega yfir helgina og
hitta nýtt fólk, sem Peter ætlaði að kynna fyrir hon-
um. Hann sá fram á, að kvöldið mundi verða dauflegt
og leiðinlegt, ef þeir sætu þrír yfir drykkju, menn, sem
gjörþekktu hver annan.
Brian hringdi í nokkur númer í London og reyndi að
ná sambandi við fólk, sem hann gæti boðið að koma
til sín. En þetta var föstudagskvöld fyrir verzlunar-
mannahelgi, og fólk var ýmist farið úr bænum eða bú-
ið að ráðstafa sér á annan hátt. Enginn vildi þiggja
boðið. Um tíuleytið ákvað Brian að fara aftur til London.
Það var í sjálfu sér ekkert athugavert við þessa
ákvörðun hans. Það var honum líkt að skipta allt í
einu um skoðun og ákveða að gera allt annað en það,
sem hann hafði ætlað. Hann hafði oft yfirgefið sín eig-
in samkvæmi, þegar þau stóðu sem hæst; kannski sam-
kvæmi, sem hann hafði eytt miklum tíma í að undir-
búa. Brian var sannfærður um, að helgin í Sussex yrði
leiðinleg, fyrst svo fáir höfðu komið til hans. Hann
hafði hlakkað ti! að skemmta sér, en orðið fyrir miklum
vonbrigðum.
„Ég fylgdi honum út að bílnum,“ segir Peter Brown.
„Ég sagði við hann, að það væri heimskulegt af hon-
um að vera að rjúka til London á þessum tíma. Hann
sagði, að ég skvldi ekki liafa neinar áhyggjur af því.
Hann væri fullfær um að sjá um sig'. Hann var svo-
lítið drukkinn, en alls ekki mikið. Hann sagðist mundu
verða kominn aftur, áður en ég færi á fætur morgun-
inn eftir.“
Nokkru eftir að Brian fór, kom bíll fullur af gestum
til sveitasetursins. En það var of seint. Brian var far-
inn. Reyndar hélt Peter því fram, að hann mundi að-
eins aka spölkorn í bílnum sínum og koma síðan aft-
ur. Klukkan hálfeitt um nóttina var hann enn ekki
kominn. Þá hringdi Peter til Chapel Street til að segja
honum frá gestunum og biðja hann að koma aftur. —
Antonio kom í símann. Hann var þjónn Brians og kona
hans, María, var ráðskona.
„Antonio sagði, að Brian hefði komið,“ segir Peter.
„Ég sagði honum, að hringa í innanhússsímanum inn í
svefnherbergi hans og segja honum, að ég væri í sím-
anum og þyrfti nauðsynlega að tala við hann. Hann
gerði þetta, en enginn svaraði. Við gizkuðum á, að hann
væri sofnaður.“
Peter Bro.wn og Geoffrey Ellis fóru seint á fætur
morguninn eftir í Sussex. Það var laugardagsmorgun.
Brian var enn ekki kominn aftur. Þeim fannst ekkert
undarlegt við það. Þeir töldu ekki ástæðu til að hringja
til hans. Hann væri áreiðanlega sofandi enn. En Brian
hringdi sjálfur í Peter, þegar klukkan var orðin fimm.
„Hann baðst mikillega afsökunar á því, að hann skyldi
ekki koma um morguninn, eins og hann hafði lofað.
Hann kvaðst hafa sofið allan daginn og vera syfjaður
enn. Hann var rámur og það var eins og tungan þvæld-
ist í munni hans. Eg ráðlagði honum að koma ekki á
bílnum, heldur taka lestina. Eg skyldi taka á rnóti hon-
um á stöðinni. Hann samþykkti þetta. Hann var alltaf
mjög syfjaður og timbraður, þegar liann vaknaði eftir
að hafa tekið inn svefntöflur, en það hafði hann ber-
sýnilega gert í þetta sinn. Hann sagðist hringja til okk-
ar, áður en liann legði af stað.“
En Brian hringdi ekki.
Þegar hann var enn ekki vaknaður um hádegið á
sunnudag, tóku Antonio og María að hafa áhyggjur af
honum. Það var ekki óalgengt, að hann svæfi fram yfir
hádegi, en hann hafði ekki farið út úr svefnherberginu
að því er þau vissu til frá því að hann kom heim á
föstudagskvöldið. Bíllinn hans hafði staðið óhreyfður
fyrir utan allan tímann.
Þau reyndu að hringja til Peters lirown í Sussex um
klukkan hálfeitt, en hann hal'ði þá brugðið sér á næstu
krá. Þess vegna hringdu þau til Joanna á heimili henn-
ar í Edgware.
„María talaði við mig og var mjög áhyggjufull. Iiún
sagði, að Brian hefði verið svo lengi í svefnherberginu,
að það gæti ekki talizt eðlilegt. Ég hringdi til Peters, en
26 VIKAN 45 tbl-