Vikan - 14.11.1968, Qupperneq 27

1«fr
náði ekki sambandi við hann. Þá hringdi ég til Alisters
Taylors og sagði honum tíðindin. Ég sagðist ætla að
fara yfir til Brians strax og bað hann að liitta mig þar.
Ég reyndi að hringja til læknis Brians, en mér var sagt,
að hann væri á Spáni.“
Peter og Geoffrey komu af kránni um þrjúleytið, og
þjónustufólkið á sveitasetrinu bar þeim skilaboðin frá
Joanna.
„Ég hringdi til Chapel Strcet,“ segir Peter. „Ég tal-
aði við Antonio og hann sagði mér, að þau hefðu öll
áhyggjur af Brian. Hann sagði ennfremur, að Joanne og
Alistair væru á leiðinni. Ég sagði Antonio, að hann þyrfti
ekki hafa neinar áhyggjur af Brian. Það væri áreiðan-
lega allt í lagi með hann. Hann svæfi bara og væri í
leiðu skapi. Ég bað hann um að reyna að koma i veg
fyrir, að Alistair færi að skipta sér að þessu. Hann
mundi bara gera veður út af þessu lítilræði að ástæðu-
Jausu.
Joanne kom. Antonio og María voru mjög kvíðin,
enda þótt Peter liefði reynt að fullvissa þau um, að
allt hlyti að vera i lagi. Joanne komst strax að raun
um, að dyrnar á svefnherbergi Brians voru læstar, en
það var mjög óvenjulegt. Auk þess var síminn hans
ekki í sambandi. Hún hringdi strax til Peters og sagði
honum þetta. Hann vildi enn ekki trúa því, að neitt
væri að, en bað hana þó til öryggis að hringja í lækni
og biðja hann að koma.
Þegar læknirinn kom og sá, að dyrnar á svefnherberg-
inu voru læstar, var enn hringt til Peters. Hann sagði
þeim, hvernig hægt væri að brjóta dyrnar upp. Lækn-
irinn ákvað að gera það sjálfur. Peter beið í símanum
á meðan lil að vita, hvort allt væri ekki í lagi.
„Læknirinn og ég fórum inn í svefnherbergið,“ segir
Joanne. „Það var niðadimmt inni. Ég sá, að Brian lá
í rúrninu. Hann lá á hliðinni og sneri baki í okkur. Lækn-
irinn ýtti mér út úr herberginu. Ég sagði Maríu og Anto-
nio og Peter í símanum, að líklega væri allt í lagi. Brian
væri víst bara sofandi.
Nokkru síðar kom læknirinn náfölur og skjálfandi út
úr svefnherberginu og sagði, að Brian væri látinn. Hann
hringdi þegar í stað til Peters.
„Ég vissi strax hvað hafði gerzt,“ segir Peter. „Lækn-
irinn gat ekki komið upp einu einasta orði.“
Peter hljóp út í bílinn sinn og ók í hendingskasti til
London. Klukkutíma eftir að Brian fannst látinn,
hringdi Daily Express og spurði, hvort það væri satt,
að Brian Epstein væri dáinn. Þeim var svarað, að það
væri misskilningur.
Daginn eftir birtist fréttin samt á forsíðu allra blað-
anna. Meira að segja Times birti hana efst á forsíðu
með þriggja dálka fyrirsögn. Elestir álitu, að um sjálfs-
morð hefði verið að ræða. Almenningur huggar sig
gjarnan við það, að þeir sem hafi öðlazt auð, völd og
frægð, séu ekki hamingjusamir í raun og veru, þrátt
fyrir alla velgengnina.
Brian Epstein var ekki hamingjusamur. En óham-
ingja hans stafaði hvorki af Bítlunum né velgengni
þeirra og hans. Óhamingja hans átti rætur sínar að
rekja til sjúldeika, sem snemma varð vart í fari hans.
„I Liverpool fékk hann alltaf öðru hverju þunglyndis-
köst,“ segir Peter Brown. „Þau urðu síðar lengri og al-
varlegri. Ef Bítlarnir hefðu ekki komið til sögunnar,
hefði eitthvað skelfilegt gerzt löngu fyrr.“
„Þegar hann var í þunglyndisköstunum, þurfti ekki
annað en smámuni til þess að hann missti stjórn á skapi
sínu,“ segir Joanne. „Eitt sinn reyndi hann að ná sam-
bandi við umboðsmann sinn í New York, sem staddur
var í London. Hann fór til gistihússins, þar sem maður-
inn bjó, en hann var ekki við. Brian kom aftur heim
bálreiður og byrjaði strax að hringja á hótelið. Al' ein-
hverjum orsökum gaf ég honum upp rangt símanúmer.
Þegar þetta kom í ljós, \ arð hann alveg óður. Þetta var
snennna dags og hádegisverður hans stóð enn á borð-
inu. Ilann þreif bakkann og grýtti honum í gólfið, æddi
í .:im og aftur og öskraði.“
Feter Brown segir, að það sem fyrst og freinst hafi
háð Brian hafi verið þrá hans eftir fullkomnun. Ef
eitthvað fór úrskeiðis og áætlanir hans stóðust ekki,
missli hann stjórn á skapi sínu. Iíann var svo nákvæm-
ur og skipulagði allt, bæði stórt og smátt, út í yztu æsar.
Þegar fyrirtæki hans óx fiskur u'm hrygg, varð hann
að láta aðstoðarmenn sína annast æ meira af starfsem-
inni. Hann var oft óánægður með störf þeirra. Þegar
hann réði fólk í sína þjónustu fór hann gjarnan eftir
augnablikstilfinningu, en skcytti ekki um reynslu þess
og þekkingu. Þess vegna var starfsfólk hans ekki eins
gott og það hefði getað verið. Sem dæmi um það, hversu
erfitt hann átti með að treysta öðrum, má nefna að
enginn mátti vinna fyrir Bítlana nema hann sjálfur.
Hann treysti engum til þess. Hvert einasta smáatriði,
sem gera þurfti fyrir Bítlana, vann Brian sjálfur í eigin
persónu. Hann leit á Bítlana sem sína einkaeign. Hann
gat orðið bálreiður, ef einhver af starfsmönnum hans
skipti sér af þeim.
Snemma á árinu 1ÍH57 hætti Brian afskiptum af dag-
legum rekstri fyrirtækis síns, að Bítlunum undanskild-
um. Hann réði lil sín Ástralíumann að nafni Robert
Stigwood og gerði hann að aðstoðarframkvæmdastjóra.
Það var hann sem sá um daglegan rekstur NEMS ásamt
öðrum framkvæmdastjórum, Vic Lewis, Geoffrey Ellis
og Clive Epstein, bróður hans.
Brian dró sig í hlé um líkt leyti og Bítlarnir hættu
að ferðast um og halda hljómleika. Hann hafði því
fremur lítið fyrir stafni og virtist vera að leita sér að
nýju verkefni. Hann tók upp á sína arma lítið leikhús,
Saville, eins og áður er sagt, og virtist aftur hafa feng-
ið áhuga á leiklist.
„Hann virtist alls ekki vilja vera kaupsýslumaður,“
segir Joanne. „Hann haíði (il dæmis megnasta ímugust
á öllum fundum. Hann vildi vinna sköpunarverk og
lifa eins og listamaður. Hann lét mig oft boða forföll,
þegar liann átti að mæta á áríðandi fundum. Stundum
varð ég að ljúga því, að hann væri veikur. En sann-
45. tbi. VIKAN 27