Vikan - 28.11.1968, Side 11

MUNDU
MIG
RÚDD ÚR
FORTÍÐINNI,
KREFJANDI,
OBÆRILEG ...
SMÁSAGA EFTIR
MANLEY-TUCKER
Golan var rétt aðeins nóg til
að rlraga úr óþolandi hita
sumardagsins; Alison Jenn-
ings var þakklát fyrir það,
þegar hún gekk heim frá borg-
inni. Hún var hávaxin, tíguleg
kona, ennþá grönn, þótt hún
væri orðin þrjátíu og sex ára.
Hárið var mj úkt og dökkt og
augun grá.
Hún hafði leitað allan eftir-
miðdaginn að efni sem henni
líkaði í kjólinn, sem hún ætlaði
að sauma fyrir uppskeruballið.
Alison teiknaði og saumaði fötin
sín sjálf, alltaf af frábærri
smekkvísi. Þetta ball var líka
mjög þýðingarmikið fyrir hana,
hún varð að taka sig vel út, vegna
þess að nábúarnir myndu horfa
á hana og segja: — Þarna er
seinni kona Luke Jennings....
Flest af þessu fólki mundi eftir
Barböru, hugsaði hún; fyrri konu
Lukes, sem dó fyrir þrem árum.
Það var mynd af henni í svefn-
herbergi Valerie. Alison hugsaði
til hinnar fjórtán ára gömlu
stjúpdóttur sinnar og andvarpaði.
Myndin var innrömmuð og sýndi
smávaxna konu í baðfötum, hár-
ið var mjög ljóst og vindblásið,
og hún var mjög hamingjusöm á
svipinn. Alison hugsaði með sér:
— Ég hefi aldrei verið afskipt
þegar þau tala um Barböru, það
er ekki það sem veldur mér ó-
þæginda.......
Alison hafði verið gift Luke í
tvo mánuði. Hún hafði aldrei
hugsað til hjónabands, og var
mjög ánægð með íbúðina sína í
borginni, hafði góð laun, frelsi og
átti hóp góðra vina. Hún var
ánægð með vinnu sína, sem
einkaritari forstjórans við eitt
stærsta byggingafyrirtækið í
borginni; — en svo var það að
Luke kom inn á skrifstofuna til
hennar. Hann þurfti að láta lag-
færa húsið sitt. Alison var hon-
um hjálpleg, ekki eingöngu vegna
þess að það var starf hennar,
heldur vegna þess að henni féll
vel við manninn, sem var ein-
staklega aðlaðandi, um fertugt,
og ljómaði af lífsþrótti, var ber-
sýnilega búinn að taka gleði sína
aftur....
Þegar Alison opnaði hliðið, við
stóra, þægilega húsið sitt, reyndi
hún að minna sjálfa sig á það
að hún hefði engin vandamál,
ekki einu sinni Valerie.
Og þó ....
Hún vissi hvað myndi koma yf-
ir hana um leið og hún opnaði
útidyrnar. Það var þessi hlægi-
lega þráhyggja, sem hefði verið
mjög skiljanleg hjá unglingum,
en ekki þroskaðri konu, sem var
mjög hamingjusöm í hjónaband-
inu. |
Andvarinn smaug inn um
dyrnar og hreyfði kínversku
bjöllurnar, svo þær gáfu frá sér
silfurskæran hljóm, eins og sleg-
ið væri í kristal. Golan hreyfði
strenginn og bjöllurnar slógust
við málmhring, sem var að miðj-
búnaður var sniðugur, hugsaði
hún með sér. Barbara hafði keypt
þessar bjöllui' „fyrir húsið“.
Alison lagði á borð fyrir tvo í
sólskýlinu, sem Luke hafði látið
gera bak við húsið. Ef til vill
hafði það ekki verið hyggilegt
af henni að setjast að í húsi, sem
byggt var fyrir aðra konu, því
þótt persónulegir hlutir Barböru
væru farnir og húsið lagfært að
nýju, þá var eins og andi hennar
væri allsstaðar, ekki aðeins í
bjöllunum, sem stöðugt hljóm-
uðu, ef einhver umgangur var.
Klukkuna vantaði kortér í
fimm, þegar Valerie kom heim;
Derek Farley fylgdi henni að
hliðinu. Alison, sem sá til þeirra,
hugsaði með sér: — Það verða
alltaf einhverjir til að fylgja Val
heim, fi-á unglingaskólanum,
menntaskólanum, dansleikjunum.
Því Valerie, sem kom þarna
hlaupandi, í rauðköflóttum lér-
eftskjól og rauðum skólajakka,
hafði engin vandamál í sambandi
við bólur, offitu eða annað sem
unglingar þurfa oft að berjast
við. Hún var hávaxin, hafði fall-
egar hreyfingar og dökkt, fallegt
yfirlit, eins og faðir hennar. Hún
var allaf efst í sínum bekk, og
var ákveðin í því að verða lækn-
ir.
Val kom inn í anddyrið, fleygði
jakkanum og hattinum á stól og
ýfði upp í hárinu. — Er teið til-
búið, eða hefi ég tíma til að fara
í þægilegri föt? spurði hún.
— Eftir tíu mínútur, sagði AIi-
son.
Úr eldhúsdyrunum horfði Val
á stjúpu sína skera næfurþunn-
ar brauðsneiðar. — Fékkstu efni
í kjólinn?
— Já, það er í dagstofunni.
Farðu og skoðaðu það.
— Það er fínt, Valerie var
komin í gættina eftir andartak.
Svo hljóp hún blístrandi upp á
loft, til að fara í stuttbuxur og
peysu. Alison heyrði hana koma
aftur niður stigann og nema
staðar á leiðinni.
Á veggnum við stigapallinn
hékk gömul klukka, í þungrnn
eikarkassa. Hún var eins og gólf-
klukka, sem hefir verið söguð í
sundur í miðjunni. Eftir smá-
stund myndi hún slá fimm dimm
slög. Val myndi hlusta, telja slög-
in, — og ímynd Barböru tæki á
sig mynd, í líkamsstærð, já jafn-
vel stærri. Barbara hafði mikið
dálæti á þessarri klukku, hún
hafði erft hana eftir afa sinn, og
farið með hana til allra úrsmiða
í bænum, þangað til hún fann
einn sem gat gert við hana. Og
svo hafði Barbara komið heim
með klukkrma, glöð og hlæjandi,
eins og barn, og minnzt þeirra
tíma, þegar afi hennar var á lífi.
Alison hafði heyrt þessa sögu,
oft og mörgum sinnum, bæði frá
Luke og Val. Og hún greip sjálfa
sig í því að telja slögin, eins og
Barbara hafði gert.
Klukkan sló. Andartaki síðar
hljóp Val niður þrepin, sem eftir
um strengnum. Þessi einfaldi út-
voru. Hún snerti strenginn með
bjöllunum til að heyra hljóminn.
Húsið fylltist af hljóðum, sem
tilheyrðu móður hennar, hugsaði
Alison, — hversvegna kvelur
þetta mig svona mikið?
Luke kom seint heim frá vinnu.
Hann kom með líf og birtu, faðm-
aði Alison og kyssti hana. Hún
lokaði augunum, og óskaði þess
að hún gæti líka lokað eyrun-
um til að heyra ekki bjölluhljóm-
inn. — Hvernig hefur þér liðið
í dag, vinur minn? spurði hún.
•— Vel, sagði hann og dæsti
ánægjulega. — Ég er með nokkra
verðmæta samninga í töskunni.
Eigum við ekki að koma út í
kvöld og halda upp á það?
Hún horfði hugsandi á hann,
svo hristi hún höfuðið. — Við
skulum halda upp á það hér
heima, þú ert þreyttur, Lúke.
— Allt í lagi, ég er með kampa-
vínsflösku í bílnum. Hvað áttu
til að borða?
— Eitthvað gott og svalandi.
Val kom niður stigann og hall-
aði sér yfir handriðið.
— Pabbi, getum við ekki lát-
ið gera sundlaug í garðinum?
— Við gætum kannski gert það
sjálf, sagði Luke og stakk timg-
unni út í kinnina.
— Því ekki það. Pabbi Súz-
önnu er að búa til sundlaug.
— Pabbi Súzönnu á líka geysi-
stóran garð, sagði hann góðlát-
lega. — Hvað viltu að ég geri?
Byrji strax á því að rífa upp
trén og rósarunnana?
— Ó, nei! sagði Val, skelfingu
lostin. — Mamma plantaði þess-
um rósarunnum, gulu rósunum
fyrir mig, þegar ég varð fimm
ára, og rauðu rósunum, þegar þú
varðst meðeigandi í fyrhtækinu.
Bleiku rósunum plantaði hún,
þegar hún vann tíu pundin.
Manstu það ekki?
Mundu, mundu! Alison hafði
heyrt sögu rósarunnanna svo oft
að hún kunni hana utan að. Þetta
var auðvitað og eðlilegt, þegar
þess var minnst að Barbara hafði
búið þarna með Luke og Val í
tólf ár. Hún hlýtur að hafa verið
dásamleg vera, hugsaði Alison,
svo glaðlynd og kát, og hug-
myndarík. Andi sem var nær-
staddur við hljóminn í bjöllun-
um, klukkusláttinn og heyrði til
blómhnöppunum á rósarunnun-
um, og allt gerði þetta það að
verkum að mér finnst ég ekki
vera húsmóðir á mínu eigin
heimili, hugsaði Alison.
Það var hlægilegt að finna það
að hendur hennar skulfu. — Svo
voru það helgisiðirnir með lamp-
ann, hugsaði hún, — ég skil það
ekki ennþá. Skyldi ég nokkurn
tíma skilja það?
Val fór til Súzönnu eftir teið.
Ég er heppin, hugsaði Alison —
að eiga stjúpdóttur sem þykir
vænt um mig.
Framhald á bls. 32.
47. tbi. VIKAN 11