Vikan - 28.11.1968, Síða 16

ö

tySONGUR
GLAOUif*®^/
Snemma í desember verður
frumsýnt í Þjóðleikhúsinu nýtt
barnaleikrit eftir Norðmanninn
Thorbjörn Egner, er nefnist á
norskunni Musikantene kommer
til byen en verður líklega á ís-
lenzku látið heita Síkátir söngv-
arar. Áður hefur norska Rikste-
atret, sem er umferðaleikhús,
tekið það til flutnings og sýnt
víða í Noregi, en eftir það hefur
Egner breytt því talsvert og
verður sýning Þjóðleikhússins á
því sú fyrsta í þess núverandi
mynd. Þýðingar allra þriggja
leikritanna á íslenzku hafa
Kristján frá Djúpalæk og Hulda
Valtýsdóttir gert, en uppsetningu
og leikstjórn annast Klemenz
Jónsson.
Aðalpersónurnar í Síkátum
söngvurum eru hljóðfæraleikar-
arnir Andrés, sem leikur á túbu,
Sívert, sem leikur á flautu og
Karí á banjó. Tvö þau síðast-
nefndu eru í vinnumennsku hjá
einkar geðillum bónda, sem hef-
ur engan smekk fyrir tónlistar-
iðkunum þeirra, en þar eru grip-
ir hans honum skarpari, því að
kýrnar hans og bolinn Napóleon
mega varla þrautalaust án vera
banjóleiks og söngs Karí. Þetta
endar með því að þau systkinin
ganga úr vistinni og halda út í
heiminn með Andrési. Smám
saman bætist við í hljómsveit-
ina. Þau koma að herbúðum og
hitta trompetleikara, sem dottar
á verði þar fyrir utan. Hlutverk
hans er að vekja hermennina
með trompetinu á morgnana og
gefa þeim á kvöldin merki um
að fara í rúmið. En honum leidd-
ist starfið og var dálítið utan við
sig í því, því að það kom fyrir
að hann fór öfugt að, lék morg-
unstefið um kvöldið svo að her-
mennirnir voru á fótum alla
nóttina, en kvöldstefið um
morguninn. Þá harðneituðu her-
mennirnir auðvitað að fara á
fætur og varð að færa þeim öll-
um matinn í rúmið. Þau fala
hann til fylgdar, en hann er í
fyrstu tregur til, eða ætti ég
ekki að leika morgunstefið fyrst
16 VIKAN 47-tbl-
m HLJOM
LISTABMEMW
EGNIBS. SEM
SUNGB SIE IÍR
SWflBTHflUMB
og vekja hermennina? En Kari
svarar: Leyfðu þeim að sofa. Þá
verða þeir stórir og sterkir. Og
er hæpið að hermenn hafi yfir-
leitt annað þarfara fyrir stafni.
Jæja, trompetleikarinn fer
með þeim þremur, og næst ligg-
ur leiðin til gistihúss eins, þar
sem ástandið er litlu betra en á
bóndabænum, allir í fýlu og
ólund. En söngvararnir síkátu
eru ekki lengi að lífga upp á
selskapið og verða engu síður
vinsælir hjá gestunum í gistihús-
inu en áður hjá kúm bóndans.
Þar bætist líka í hópinn trommu-
slagari, og má nú segja að ekk-
ert va'nti á að hljómsveitin sé
fullkomin. Er nú förinni haldið
áfram til borgar, þar sem ástand-
ið er svipað og á fyrri stöðunum
tveimur, allir í fýlu og meira að
segja harðbannað með lögum að
láta í ljós glaðværð. Og það er
lögreglustjórinn, sem heitir
hvorki meira né minna en Bör
Börsson, er sér um að þeim boð-
um sé hlýtt. Hann stingur
söngvurunum í svartholið, en
auðvitað halda þeir áfram að
spila og syngja þar, og á endan-
um tekst þeim með því að heilla
ekki einungis bæjarbúa, heldur
og bæjarstjórnina og lögreglu-
stjórann sjálfan.
Thorbjöm Egner leggur á það
áherzlu að leikrit hans séu ekki
til beinnar dægrastyttingar,
heldur hafi þau og alvarlegan
boðskap að flytja. í Kardi-
mommubænum er undirtónninn
að enginn sé alger hetja og eng-
inn alger óþokki; ræningjarnir
eru þegar allt kemur til alls
ágætustu menn og bæta ráð sitt.
Þarna er umburðarlyndið boðað
á ljósan hátt og auðskilinn. Og
sá mikli og skuggalegi Hálsa-
skógur, dýrin litlu sem þar hír-
ast og refurinn slægi og illráði
sem um þau situr, allt eru þetta
augljósar líkingar. Og í Síkátum
söngvurum vill Egner greinilega
túlka hið gamalkunna sem stund-
um er haft eftir Lúther:
Myndirnar cru frá sýningum Ríkisleik-
hússins norska á Síkátum söngvurum.
Efst sést Bör Börsson lögreglustjóri, næst
trommuleikarinn framan við gistihúsið og
neðst er bæjarstjórinn á fundi.