Vikan - 28.11.1968, Qupperneq 32

I þessari i)ók opinberar Juliette Benzoni einn einu sinni
fágæta hæfileika sína til að segja sögu. Lýsingar henn-
er eru myndrænar og ljósar og baksviðið er hið glæsta
Frakkland fimmtándu aldar. Hröð og spennandi at-
burðarásin gerir þessa sögu að sjálfstæðu, örlagaþrungnu
verki, sem stendur fyllilega jafnfætis öðrum bókum
hennar um sömu sögupersónu, Catherine.
I fyrra kom út fyrsta bók höfundar á íslenzku um
Catherine er hét „Sú ást brennur heitast“, og fékk mjög
góðar viðtökur lesenda.
Fæst hjá næsta bóksala
HILMIR H.F. SKIPHOLTI 33
PÖSTHÖLF 533 SÍMI 35320 REYKJAVlK
L______________________________________j
Mundu mig
Framhald af bls. 11
Hún lagði á borð fyrir sig og
Luke á borði við. gluggann, sem
opnaðist út í garðinn. Það var
komið stillilogn, svo að jafnvel
kertaljósin flöktu ekki í kvöld-
kyrrðinni, og hún horfði á sól-
ina ganga til viðar í dýrðlegum
ljóma.
Hún gat séð Luke gegnum eld-
húsgluggann. Það var orðið tíma-
bært að skipta um rós, og hún
minntist þess að sama, gula rós-
in hafði verið byrgð inni í gler-
kúlunni undir lampanum í tvær
vikur. Alison hafði ekkert sér-
stakt á móti þessum lampa, held-
ur fannst henni hálf óhugnanlegt
hvernig Luke og Val þegar hún
hún var heima framkvæmdu
þennan helgisið....
Hún horfði á hann velja gula
rós, með mikilli nákvæmni. Hann
kom með hana inn í eldhús,
hreinsaði glerkúluna, setti blóm-
ið í hana og fyllti með vatni. Ali-
son virti hann fyrir sér, og hún
hafði það á tilfinningunni að það
yrði óbærilegt óhapp, ef kúlan
brotnaði.
Luke fann að hún horfði á
hann. — Ég hugsa að rósirnar á
þessum runna endist til jóla,
sagði hann.
— Voru þetta uppáhaldsrósir
Barböru, spurði hún.
— Þessir gulu? Já. Hún lagði
mikið upp úr því að hafa alltaf
eina gula rós í kúlunni undir
lampanum. Hún sagðist vera viss
um að ég myndi gleyma að skipta
um rós, ef hún væri ekki heima.
Hendur hennar titruðu, þegar
hún helti sósunni yfir salatið.
Luke fór að tala um ballið. Hann
gekk til hennar og lagði hand-
legginn um mitti hennar, þétt-
ingsfast. — Þú verður til sýnis
á ballinu, ástin mín, sagði hann,
alvarlegur á svipinn.
Hún var dálítið mjóróma, þeg-
ar hún sagði: — Ég veit það. Ég
vona bara að fólkið fari ekki að
gera samanburð.
Hann tók fastar utan um hana.
— Ég átti ekki við það, sagði
hann hljóðlátlega. — Þessu fólki
þótti vænt um Barböru, og því
kemur líka til með að þykja vænt
um þig.
Hún sneri sér snöggt við, og
henni fannst hún vera eins og
sextán ára unglingur, en ekki
þrjátíu og sex ára þroskuð kona.
— Ég er ekkert lík henni, er
ég það, Luke? spurði hún alvar-
leg í bragði.
— Nei, sagði hann.
— Hversvegna hefurðu engar
myndir af henni í húsinu?
— Það er mynd af henni á
skrifstofunni minni og smámynd
í veskinu mínu. Við vorum ekk-
ert fyrir ljósmyndir, enda þarf
maður ekki ljósmyndir til að
viðhalda minningunum.
Hann kyssti hana og hún sagði,
eins og hún væri í vafa um hvað
hún ætti að segja: — Mig langar
svo til að við verðum hamingju-
söm, Luke!
— En ástin mín, við erurn
hamingjusöm. Hann var undr-
andi á svipinn. — Eða það hélt
ég, að minnsta kosti. Hvað er það
sem angrar þig? Hefir Val verið
erfið?
— Nei, hún hló. — Stundum
finnst mér, að allt væri auð-
veldara, ef hún væri erfiðari.
Hann hristi aftur höfuðið, með
skildi ekki hvað hún var að fara,
og hún álasaði honum ekki fyrir
það, því hún vissi það tæpast
sjálf hvað hún setti svona fyrir
sig. — Við ættum að flytja héð-
an, hugsaði hún. Luke myndi láta
það eftir henni, ef hún færi fram
á það. En Luke og Val kunnu
vel við sig í þessu húsi, það var
aðeins hún ein, sem hafði ein-
hverja innilokunarkennd, þegar
hún var ein heima.
— Þú hefir aldrei talað neitt
um Barböru við mig, sagði hún.
Hann hristi aftur höfuðið, með
uppgjafarsvip. — Þú veizt að ég
hitti hana í blómabúð systur
hennar, að við vorum gift í tólf
ár og að við vorum hamingju-
söm. Henni þótti gaman að garð-
yrkju, en kunni ekki mikið til
þeirra verka. Hún var glaðleg í
eðli sínu, og, — já, hún var alltaf
ánægð yfir því að vera hér,
þegar ég kom heim á kvöldin.
— Ég hætti að vinna þegar ég
giftist þér, sagði hún snöggt.
Luke gekk til hennar og hristi
hana blíðlega. — Alison, ég veit
það! Ég sagði þér strax að þér
væri frjálst að halda vinnu þinni,
ef þig langaði til þess. Ég gat
vel skilið. það. Hvað er að þér?
Ertu að reyna að koma einhverju
rifrildi af stað?
Hún hallaði sér að honum, með
tárin í augunum. — Lúke, fyrir-
gefðu mér.
Hann tók andliti hennar í báða
lófa sína. — Flónið mitt litla. Ég
kvæntist þér vegna þess að ég
elska þig, og ég hélt þú vissir
það!
Það varð svalara með kvöld-
inu. Luke slökkti á kertunum og
kveikti á lampanum, sem lýsti
vel og rósin var falleg í skininu.
— Hversvegna viltu ekki hafa
kertaljós? spurði hún.
— Það er allt í lagi, hafðu það
eins og þú vilt. Hann talaði við
hana eins og hún væri barn. —
En ég get ekki lesið í kertaljósi.
Hann kveikti aftur á kertunum
og gekk út í garðinn. Hún sá að
hann virti rósarunnana fyrir sér.
Það var hljótt í húsinu þegar
hann kom inn. Hún kveikti á
lampanum fyrir hann, og hann
brosti til hennar, þessu milda,
elskulega brosi, sem alltaf yljaði
hjarta hennar. Hann tók upp
bók og fór að lesa; hún náði í
blað og fór að gera uppdrátt af
kjólnum sínum.
32 VTKAN 47- tw-