Vikan - 19.12.1968, Qupperneq 17

lá þannig og lét árarnar standa upp í loftið eins
og mjóar lappir á afvelta flugu, enginn lifandi
maður mundi haga sér þessu líkt um borð í báti.
Bartolin andvarpaði.
Það var þá þess vegna, að hann hafði rekið
svo langa leið án þess nokkur slægi eign sinni
á hann. I rauninni var hann ekki mannlaus.
Utan af fljótinu barst langdregið og ógreini-
legt ýlfur. Bartolin hörfaði frá hlöðuopinu.
Hvað var þetta?
Hárin risu á hnakkaspiki hans, aldrei hafði
hann heyrt eins undarleg hljóð — og það um há-
bjartan dag — í glaða sólskini. Engin mannleg
vera gat gefið þau frá sér.
En það leit ekki heldur út fyrir, að þau kæmu
frá neinni skepnu.
Osjálfrátt beindi Bartolin göddunum á hey-
kvíslinni í átt að bátnum úti á fljótinu um leið
og hann hörfaði lengra inn í rykmökkinn á loft-
inu, það sem framhjá bar, skyldi að minnsta
kosti ekki koma auga á hann. Það minnti hann á
úlfa.
En þegar báturinn nálgaðist enn þótti honum
samt einna líkast því, að hann heyrði f flautu.
Ekki að það yrði skemmtilegra fyrir þá sök, því
að hann hafði aldrei heyrt neinn leika þessu
líkt, og nú var hann þó ekki lengur í vafa um,
að það voru fætur, sem teygðu sig upp fyrir
borðstokkinn, hann gat greint tærnar — sá í fót-
leggina líka, sem virtust ótrúlega grannir í skærri
birtunni.
Það var ekki um annað að velja eri bíða þess
að þetta úti á fljótinu ræki framhjá, ekki þorði
hann að snúa við því baki, og það var óhugs-
andi að halda áfram vinnunni á meðan það var
þarna. Bartolin vonaði, að bátinn ræki sem fyrst
framhjá hesthúsi hans.
En það var ekki því að heilsa.
Beint á móts við þar sem hann stóð, hætti sá
dauði að blístra og ýlfra og settist upp, greip
til áranna eins og ekkert væri og tók að róa í
land.
Þarna rétt undan hesthúsinu hans. Bartolin
mundaði að honum heykvíslina æstur í skapi.
Svo stanzaði hann. Þetta var aðeins drengur. —
Einhver af strákunum úr bænum, auðvitað, hugs-
aði hann gramur, aldrei fékk hann að vera í
friði fyrir þessum skríl, en hann skyldi jafna um
þá, því hét hann.
Drengurinn í bátnum reri svo kæruleysislega
I land, að það espaði hrossakaupmanninn. Hon-
um kom ekki einu sinni til hugar að líta um öxl
til að athuga, hvar hann lenti.
Bartolin hélt kyrru fyrir uppi á loftinu þangað
til stefnið skarkaði á mölinni við bakkann, svo
flýtti hann sér niður til hestanna. Drengirnir úr
bænum höfðu stundum mikla ánægju af að stríða
honum, og hann vissi, að hann mátti við öllu
búast. Þess vegna tók hann sér stöðu við einn
af hinum litlu, hálfhringlaga gluggum, þessum
hvolpi skyldi að minnsta kosti ekki takast að
koma honum að óvörum.
En ef hann hafði átt von á því, að drengur-
inn færi að laumast upp að húsinu, þá skjátlað-
ist honum. Þessi piltur þarna gerði ekki neina
tilraun til að fara í felur, og hann var sannarlega
ekki heldur neitt að flýta sér. Hægum skrefum
og með lafandi armana kom hann labbandi upp
bakkann og svipaðist um eilítið forvitnislega.
Bartolin virti hann fyrir sér án velþóknunar,
og drengurinn hlammaði sér niður á stein og
fór að horfa á folana á eyrardraginu milli bakk-
ans og fljótsins. Hesthúsið sjálft áleit hann ber-
sýnilega lokað og ekki þorandi að koma þar
nærri. Bátinn hafði hann dregið upp undir bakk-
ann, svo að hann sást ekki.
Bartolin beið.
Það var sjálfsagt af ásettu ráði, að þessi strák-
ur kom svo heimskulega fyrir, það var ekki eðli-
legt að drengir á hans aldri höguðu sér eins og
þeir væru gamalmenni. En hann hlaut að hafast
50. tbi. VIKAN 17