Vikan - 06.02.1969, Blaðsíða 13

Konurnar tvær í lífi hans vissu ekki hve nálægt þær voru því að hitta
“ hvor aðra. En hann vildi ekki blanda saman hinni nýju hamingju, sem
var honum svo mikils virði, og hinni gömlu, sem hafði orðið honum til
|svo mikils hugarangurs...........
m 'j
Hvert ertu að fara. Ertu að bíða eftir einhverjum, eða ertu sjálf að
fara eitthvað?
— Ég er að fara til Nizza eftir hálftíma. En þú?
— Ég er að fara til Róm, kortéri síðar. Svo varð stutt þögn. —
Ertu að fara til mannsins þíns? spurði hann svo.
— Nei, sagði hún. — Ég ætla að hitta nokkra góða vini. Býr þú
ennþá í Róm?
— Já, sagði hann. — Ég hefi búið þar í tvö ár.
— Þú ert kvæntur, sé ég. Áttu nokkur börn?
— Nei, ekki ennþá. En þú?
— Nei, sagði hún og brosti þessu töfrandi brosi, sem hann mundi
svo allt of vel. — Það er líklega heppilegast, ég er ekki beint
mömmuleg... en segðu mér eitthvað frá sjálfum þér? Laukstu við
námið?
— Já, sem betur fór. Það gekk nú fyrir öllu öðru, eins og þú
mannst líklega?
— Já, sagði hún og andvarpaði.
— En þú vissir líka nákvæmlega hvað þú vildir fá út úr lífinu.
Er það ekki rétt, Marianne?
Framhald á bls. 36.
e.tbi. yiKAN 13