Vikan - 06.02.1969, Side 50

Stressið eða streitan er það sem
mest hrjáir fólk nú til dags. Eitt
bezta ráðið til að öðlast hvíld í
hraða og hávaða nútímalífsins er
að nota hverja næðisstund til
lestrar. ÚRVAL er sniðið fyrir
fólk, sem hefur stopular tóm-
stundir. Það birtir í samþjöppuðu
formi úrval greina úr innlendum
og erlendum blöðum og tímarit-
um. Að auki er úrdráttur úr heilli
bók í hverju hefti. ÚRVAL er eina
blaðið sinnar tegundar hér á
landi. Það er ómissandi þáttur í
lífi hvers nútímamanns.
skyldi spyrja til vegar til kirkju-
garðsins. Britten átti aS svara:
„Taktu strætisvagn 219." Og ef
sambandsmaðurinn segði þá: „Ég
er með kveðjur frá Kýpur," átti að
vera óhætt að tala frjálslega.
Rússneskur diplomat
Sambandsmaðurinn af Rússa
hálfu nefndist Júrí en hét í raun
réttri Alexander ívanóvitsj Bórisen-
kó og var rússneskur sendiráðs-
starfsmaður. Með blöndu af hótun-
um og loforðum hélt hann Britten
við efnið. Þeir héldu áfram að hitt-
ast, og Britten var látinn vita af
leynilegum „bréfakassa" meðal róta
trés nokkurs.
Rússarnir létu á sér skilja að
Britten yrði að herða sig, því að
upplýsingar þær, sem hann hefði
útvegað til þessa, hefðu áður verið
kunnar í Sovét og því verðlausar.
Douglas var greinilega lítill njósn-
ari að upplagi, því að eitt sinn er
Júrí kom ekki á fyrirfram ákveðið
stefnumót, gerði hann sér hægt um
hönd, hringdi til rússneska sendi-
ráðsins og spurði eftir honum. Júrl
mislíkaði þetta. Britten fékk skipun
um að leita sambands við hann með
auglýsingu ( dálkinum „Einkamál"
I Daily Telegraph. Auglýsingin
skyldi hljóða þannig: „Hjartanlegar
þakkir færum við öllum þeim, sem
komu til brúðkaups okkar. Barbara."
Öðru sinni var Britten skipað að
hitta Júrf við kirkju eina úti á landi.
Hann átti þá til auðkenningar að
halda á bók og tvennum gleraug-
um. Júrí átti að spyrja um leiðina
til bókasafnsins, og ef Britten svar-
aði: „Því miður, rata ég ekki þang-
að, því að ég bý hér ekki," tæki
Rússinn það sem merki um að allt
væri í lagi.
Á þessu stefnumóti tók Britten
á móti dulmálslykli, harla flóknum,
og enn flóknari myndavél í svo-
kölluðum James Bond-stíl. Var hún
dulbúin sem sígarettuveski og ætl-
uð til að taka myndir af leyndar-
skjölum. En leiðarvísirinn um notk-
un myndavélarinnar var nógu flók-
inn til að Britten botnaði hvorki
upp né niður og við það sat unz
brezka gagnnjósnaþjónustan komst
á slóð hans.
Hann kvað Rússana hafa borgað
sér eitthvað um hundrað og sjötíu
þúsund krónur I ómakslaun, en
dómurum hans þótti llklegt að hann
hefði þegið meira. Hvað sem því
liður þá fengu Sovétmenn að því
sinni lítið fyrir sína peninga.
☆
Framhald af bls. 23.
getað lifað eins og við gerðum i framlínu kristninnar. Sjálfur tilheyri
ég trúarreglu: Ég er Mölturiddari.
Angelique gapti af undrun.
— Ó, heimsk get ég verið, sagði hún og bætti svo við angurvær. —
Mölturiddari! En dásamlegt! Mér þykir svo vænt um Mölturiddarana.
Það voru Þeir sem reyndu að kaupa mig, þegar ég var seld sem ambátt
á Krit.... Að minnsta kosti gerðu þeir sitt bezta til þess.... En verðið
var þeim of hátt. En ég mun aldrei gleyma því að þeir reyndu samt.
Og þegar ég liugsa um alla þá heimsku, sem ég hef látið út úr mér
við yður! Ég er viss um að þér getið aldrei fyrirgefið mér! Hún keyrði
höfuðið aftur á bak og hló dátt.
Allir, þeirra á meðal Loménie störðu á hana sem heUlaðir. Það glamp-
aði á tennur hennar í hálfrökkri hússins og augu hennar glitruðu eins
og tvær stjörnur.
Þessi hlátur gaf ót.vírætt til kynna að kona væri í þessum hópi.
De Peyrac beit á jaxlinn. Hann hafði virt hana fyrir sér, heillaður af
þokka hennar, en nú íann hann reiðina vella upp innra með sér, þegar
hann sá hana beita þannig þokka sínum, hvernig hún horfði á mennina
og hló, það var eitthvað daðurkennt við það hvernig hún kom fram við
Loménie. Það leyndi sér ekki að henni gazt vel að honum og þar að
auki hafði hún fengið óf mikið að drekka.
En fögur var hún, þvi var ekki að neita!
Hlátur hennar snart hjörtu mannanna, með hamingjusprota.
Nei, hann gat ómögulega verið henni reiður fyrir að vera svona fögur
og leiða að sér athygli allra. Hún, sem var fædd til að heilla....
En andskotakornið! Hann vissi hvernig hann átti að minna hana á
það í nótt að hún heyrði honum til, honum og honum einum!
Clovis 1‘Auvergnat þessi ófétislegi kauði með ullarhúfuna skaut allt í
einu upp kollinum við hliðina á Peyrac rneð múskettu undir öðrum
handleggnum.
— Ég er farin að skjóta merina, Monsieur, hvíslaði hann. Peyrae leit
aftur i áttina til Angelique. Jafnvel þótt hún væri ekki lengur allsgáð
gat hann með fullri vissu treyst Loménie.
— Gott, sagði hann. — Ég fer með þér. Hann stóö upp.
öll réttindi áskilin. Opera Mundi, París. — Framh. í næsta blaði
50 VIKAN
6. tbl.