Vikan - 06.02.1969, Blaðsíða 43

Leynifarþeginn minn
Framhald af bls. 17.
lausar, aðrar dimmgrænar og
kringlóttar eins og sígrænir
lundar, en á hinum stærri rísa
ásar og klettasnasir upp af gróð-
urlendinu. Þessar eyjar eru svo
til óþekktar, varla að þær séu
markaðar á landabréf, engar
skipakomur, engin viðskipti,
enginn veit hvaða mannlíf það
er, sem þær hafa að geyma. Lilc-
lega eru þarna þorp, — það má
sjá að fiskimenn stunda þar
veiðar — að minnsta kosti á
hinum stærr.i, og líklega eru
einhverjar samgöngur á sjó vi'ð
meginlandið. En allan morgun-
inn, þann stm við sigldum þarna
framhjá, fyrir byr sem varla gat
heitið því nafni, sá ég engan
mann og engan bát í kiki mín-
um er ég beindi honum að eyj-
unum.
Um hádegið skipaði ég ekki
fyrir um að breyta stefnunni, og
skeggið á fyrsta stýrimanni varð
enn vandræðalegra en áður, og
mér sýndist það bjóða mér að
veita sér athygli á óskaramfeil-
inn hátt. Svo ég gat að lokum
ekki orða bundizt:
„Ég ætla að láta stefna beint
að landi. Beint, og eins langt og
komizt verður.“
í þeim stóru augum, som liann
setti upp, fólst ofstæki, og hann
varð úttalegur á að Jiorfa
snöggvast.
„Það er ekkert vit í að sigla á
flóanum miðjurn," hélt ég áfram,
eins og ekkert væri. „Ég ætla að
vita hvort ekki fer að standa
vindur af landi þegar fer að
kvölda.“
„Guð hjálpi mér! Haldi'ð þér
þá, herra, að það sé varlegt að
sigla í myrkri innan um alla
þessa hólma og rif?“
„Því ekki það — ef vindur
skyldi standa af landi við þess-
ar strendur þá finnst hann bezt
nærri þeim.“
„Guð hjálpi mér!“ sagði hann
aftur í sömu andrá. Allan þarm
dag, það sem eftir var, var hann
íhugandi og viðutan á svipinn,
en það merkti hjá honum að
hann vissi ekki sitt rjúkandi ráð.
Að loknum hádegisverði fór ég
í klefa minn og lézt ætla að fá
mér blund. Við tvífararnir fór-
um þá að skoða landabréf, sem
ég lagði, vafið upp til hálfs, of-
an á rúmið mitt.
„Sko,“ sagði ég. ,Ég er sann-
færður um, að þetta er Koh-
ring. Ég hef verið að skoða það
í kíkinum síðan um sólarupprás.
Fjallið hefur tvær háar eggjar
og dæld á milli. Ekki getur ver-
ið nein mannabyggð þar. Og
þarna yfir á ströndinni glittir í
eitthvað, sem sýnist vera ós á
stórfljóti, og vafalaust er borg
þar ekki langt fyrir ofan. Hérna
sýnist mér vera bezta tækifæri
fyrir yður, að svo miklu leyti
sem ég get um það dæmt.'‘
„Já, Koh-ring hlýtur það að
vera.“
Hann horfði hugsandi á landa-
bréfið, eins og væri hann að
reyna að gera sér sem ljósasta
grein fyrir öllu, sem af því mátti
ráða, væri að skoða það úr lofti
í mikilli hæð, og sæi sjálfan sig
ganga um eyðilega staði í Coc-
hin-Kína, en síðan burt þaðan
inn í ókannað land. Og þá var
engu líkara en að á skipinu væru
tveir skipstjórar, sem báðir réðu
ferðinni. Ég var svo áhyggju-
fullur og utan við mig allan
þennan morgun, að ég hafði ekki
haft rænu á að klæða mig. Ég
var enn í náttfötunum mínum,
með stráskó á fótunum, og hvít-
an hatt, linan, á höfði. Það var
svo illheitt á þessum flóa, og
skipshöfnin var orðin því vön
að sjá mig svona klæddan á þil-
farinu.
„Skipið mun fara framhjá
suðuroddanum um leið og því
verður stefnt að landi,“ hvíslaði
ég í eyra hans. „Ekki veit ég,
hvenær það verður, en víst ekki
fyrr en dimmt er orðið. Eg ætla
að þoka því nær landi um svo
sem hálfa mílu, að svo miklu
leyti, sem ég get mælt það í
myrkrinu. —“
„Farið varlega,“ hvíslaði hann
með varnaðarhreim í röddnni —
og þá rann það upp fyrir mér
um leið, að allt sem ég átti ólif-
að, allt sem ég mátti vænta mér,
var undir því komið, hvernig til
tækist á þessari fyrstu skip-
stjórnarferð minni, það gat eins
vel verið að allt hrindi til
grunna.
Ég mátti ekki dvelja mínútu
lengur þarna í klefanum. Ég
benti honum að fela sig og fór
svo aftur í skut. Alvarlegi stýri-
maðurinn var á verði. Ég gekk
fram og aftur meðan ég var að
hugsa ráð mitt, gaf honum svo
merki um að koma til mín.
„Náið í tvo háseta og látið þá
taka hlerana frá á aftara þil-
fari.“
Annaðhvort var að hann
gleymdi sér svo í undrun sinni,
eða að hann hirti ekki um að
sýna yfirmanni sínum skylduga
virðingu, er hann svaraði svo:
„Opna hlerana á aftara þil-
fari? Til hvers, herra?“
„Hið eina, sem þér þurfið að
vita um það, er það, að ég skipa
svo fyrir. Opnið þá vel og kræk-
ið þeim vel.“
Hann roðnaði og fór, en ég
held að hann hafi skotið ill-
kvittinni athugasemd að timbur-
manninum um það, hve rík þörf
væri á að hleypa hreinu lofti
inn í skipið um hlerana á aftara
þilfari. Ég vissi að hann skauzt
inn í klefa stýrimannsins til þess
að tilkynna honum þetta, því yf-
irskeggið birtist á þilfarinu inn-
an stundar, eins og af tilviljun,
og hann skotraði til mín augum
laumulega, líklega til að ganga
úr skugga um það hvort heldur
ég væri drukkinn eða vitlaus.
Stuttu fyrir kvöldmat — en
þá var ég jafnvel ennþá eirðar-
lausari en nokkru sinni fyrr, —
náði ég snöggvast tali af tvífar-
anum mínum. Hann sat á hnalli
sínum svo dauðkyrr að furðu
mátti gegna, ■— tæplega ætlandi
mennskum manni.
Ég sagði honum allt um það,
hvernig ég hafði hugsað mér að
haga flóttanum, og bar ótt á, því
að tíminn var naumur.
„Ég læt skipið sigla eins nærri
landi og ég þori og sný svo við.
Ég held mér verði engin skota-
skuld úr því að koma yður fyrir
í seglageymslunni. Á henni er
op, sem er ætlað til þess að
draga seglin út um, og veit út
að aftara þilfari, og þetta lúku-
gat er aldrei haft aftur þegar
vel viðrar, það er gert til þess
að seglin viðrist. Þegar skipið
stöðvast og allir hásetarnir eru
aftur í að vinda segl, þá er leið-
in opin og örugg fyrir yður að
laumast út og fara fyrir borð,
gegnum hleraopin á þilfarinu. Ég
hef látið opna þau bæði og
krækja þeim upp. Hafið reipi til
að síga í svo ekki heyrist skvamp.
Það gæti farið illa ef einhver
heyrði það. Já, það held ég yrðu
ljótu lætin.“
Hann þagði andartak og sagði
svo: „Já, ég skil.“
„Ég ætla ekki að vera þarna
viðstaddur á meðan,“ sagði ég
og varð að taka á til þess að geta
sagt það.... „Annars . . . ég
vona að ég hafi gert þetta nógu
skilmerkilegt.“
„Vissulega. Frá upphafi til
enda.“ — Og nú fyrst fannst mér
gæta nokkurs óstyrks í rödd-
inni, það lýsti sér í henni ein-
hver þvingun. Hann greip utan
um handlegginn á mér, en þá
kvað við í bjöllunni, sem kvaddi
til kvöldverðar, svo ég hrökk
við. Ekki hrökk hann við, sleppti
aðeins takinu.
Að kvöldverði loknum fór ég
ekki niður fyrr en eftir klukkan
átta. Þá blés rakur, hægur vind-
ur í seglin, dimm og vot, byr-
inn var hinn æskilegasti. Heið-
skírt var yfir og stjörnubjart, og
þessir dimmu blettir á hafinu,
sem greindust að og færðust til
í hlutfalli við stjörnurnar, það
voru eyjarnar. Á aðra hönd var
ein sem bar af að stærð og var
hún hærri en hinar og skyggði
á meira af himninum ofar hafs-
brún. Hún var fjarlægari.
Þegar ég opnaði dyrnar var
mér sem ég sæi sjálfan mig vera
að skoða landabréf. Hann hafði

Jmwn't
baby
BARNÍÐ VÐAR
á aðeins það bezta skilið

0. tbi- VIKAN 43