Vikan - 06.02.1969, Blaðsíða 17

ég hélt andanum í þögninni, sem
aftur var dottin á, svo djúp var
hún að engu var líkara en allir
væru farnir. Þá var kallað
hörkulega: Setjið upp stórsegl-
ið! og þá raufst þögnin heldur
betur, því samstundis brast á
eins og rok uppi, hróp og köll
og hlaup meðan verið var að
draga upp seglið, og þá fyrst
lítið þetta hafði fengið á hann
að því er séð varð. Enga geðs-
hræringu var að heyra í hvísli
hans, hver sem kann að hafa
ætlað að ærast, þá var það ekki
hann. Hann var ótruflaður með
öllu. Það heyrði ég bezt á því,
sem hann hvíslaði næst:
„Ég held ég komist aldrei
framar til manna.“
„Þetta er ekkert ævintýri!
Engin lygasaga. En ég ætlast
ekki til annars. Þér haldið víst
ekki að ég sé hræddur við það
sem bíður mín, ef ég næst?
Hvort sem það verður nú fang-
elsi eða gálgi eða hvað annað,
sem þeim þóknast. En ég ætla
mér ekki að koma af eigin hvöt-
um fram fyrir gamalmenni með

*
■ ./.- ■■■.' ' ■ •
:
■ , :
•i, S0i

^^>»«,«>1,1,

TTÍ

• ......................* *

'
—* ; ■

-.ii;: - rJ
■’tfftíiM
: ...\ m
þorðum við, þessir tveir, að fara
að hvíslast á.
Hann beið ekki eftir að ég
spyrði: „Ég heyrði til hans og
gat með naumindum skotizt inn
í baðherbergið," hvíslaði hann.
„En hann gerði ekki annað en
opna dyrnar og hengja flíkina
á nagla þar fyrir innan. En
samt—“
„Ekki datt mér það í hug,“
sagði ég, og nú lá við að ég yrði
enn hræddari við tilhugsunina
um það hve tæpt hafði staðið,
en mest dáðist ég að því, hve
Þetta hefði draugur líka getað
sagt. En vafalaust hefur hann
átt við það, hve tregur gamli
skipstjórinn var að vilja kannast
við, að hann hefði framið sjálfs-
morð.
„Þér verðið að setja mig út á
eina af þessum eyðieyjum fyrir
utan Cambodge-strendur," sagði
hann.
„Naumast er það! Eins og í
ævintýri handa piltbörnum!“
sagði ég til andmæla. En það
var háðshreimur í hvíslinu, þeg-
ar hann svaraði mér;
parruk og tólf ærlega menn af
stéttinni, hvað finnst yður?
Hvernig ættu þeir að vita, hvort
ég er sekur, og hvað ég er sek-
ur um? Svona horfir nú málið
við fyrir mér. Hvernig hljóðar
þetta í biblíunni? „Rekinn burt
af yfirborði jarðar.“ Gott og vel.
Nú er ég horfinn af yfirborði
jarðar. Nú vil ég hverfa burt
jafn hljóðlega og ég kom þarna
um kvöldið."
„Engan veginn,“ umlaði ég.
„Það skal ekki verða.“
„Svo-o? Ég verð að minnsta
kosti ekki eins nakinn og sál á
dómsdegi, meðan ég hef þessi
náttföt. Heimsendir er ekki kom-
inn enn og — ... skiljið þér,
hvað ég á við? — Eða kannski
ekki?“
Allt í einu varð ég gagntek-
inn sárri blygðun. Vissulega
skildi ég hvað hann var að fara
—■ og tregða mín til þess að láta
hann synda burt hefði verið
skammarleg, það hefði verið
ragmennska.
„Það getur ekki orðið fyrr en
næstu nótt,“ andaði ég ofurlágt.
„Skipið er á leið frá landi og
við getum lent í byrleysi."
„Ég held helzt að þér skiljið
mig,“ hvíslaði hann. „Já, það
gerið þér. Það er gott að hafa
einhvern hjá sér sem skilur
mann. Þér komið eins og kall-
aður.“ Og svo bætti hann við
í jafn lágum hljóðum sem ætíð
áður, og virðast mátti að við
tveir hefðum ætíð það að mæla,
sem engum öðrum væri ætlandi
að heyra: „Það er meira en gott,
það er dásamlegt.“
Svo héldum við áfram að tala
saman með sama trúnaðartraust-
inu, en þögðum á milli eða sögð-
um eitt og eitt orð á stangli með
löngu millibili. Hann horfði út
í gluggann eins og hann var
vanur. Vindstroka stóð inn um
hann við og við, og blés framan
í okkur. Ætla hefði mátt að
skipið lægi í höfn, svo þýtt
skreið það um sjóinn, sem svo
sléttur var og hljóður, að ekki
heyrðist gjálfur við skipssíðuna
né af kjalsoginu. Það var engu
líkara en að sjórinn væri af
engu jarðnesku efni gerður.
Um lágnættið fór ég upp, og
fyrsta stýrimanni mínum til
mestu undrunar lét ég breyta
stefnunni. Skeggið á honum fór
á flugstig af vandlætingu, en
hann sagði ekki neitt. Ég hefði
vissulega ekki gert þetta ef ekki
hefði verið um annað að ræða
en að komast út úr þessum byr-
litla flóa eins fljótt og auðið var.
Ég held að hann hafi sagt við
annan stýrimann eitthvað á þá
leið, hvaða bölvuð vitleysa þetta
væri. Hinn gerði ekki annað en
að geispa. Þessi leiðinlegi ná-
ungi drattaðist um þilfarið svo
syfjulega og hallaði sér svo mak-
indalega og slyttislega upp að
borðstokknum að ég fór til hans
til að áminna hann.
„Hvað er þetta? Eruð þér ekki
vaknaður enn?“
„Jú, herra, ég er vakandi."
„Gott og vel, þá skuluð þér
láta sem þér séuð það. Og hafa
gát á siglingunni. Ef nokkur
undirstraumur skyldi vera, þá
lendum við milli einhverra eyja
fyrir dögun.“
Að austanverðu í flóanum eru
alls staðar eyjar, ýmist á stangli
eða langir klasar. Þær sýnast
fljóta á silfurlitum dúk af slétt-
um sjó, sumar gráar og gróður-
Framhald á bls. 43
e.tbi. vikAN 17