Vikan - 06.03.1969, Blaðsíða 42

VI.
*
RAFHA-HAKA 500 er sérstak-
lega hljóðeinangruð. — Getur
staðið hvar sem er án þess að
valda hávaða.
Öruggari en nokkur önnur
gagnvart forvitnum börnum og
unglingum.
Hurðina er ekki hægt að opna
fyrr en þeytivindan er STÖÐV-
UÐ og dælan búin að tæma
vélina.
RAFHA-HAKA 500 þvottavélin yðar mun ávallt skila yður fullr
komnum þvotti ef þér aðeins gætið þess að nota rétt þvottakerfi,|
þ.e. það sem við á íyrir þau efni er þér ætlið að þvo.
Með hinum 12 fullkomnu þvottakerfum og að auki sjálfstæðu
þeytivindu- og dælukerfi, leysir hún allar þvottakröfur yðar.
Þvottakerfin eru:
7. Viðbótarbyrjunarþvottur 90°
8. Heitþvottur 90°
9. Litaður hör 60°
10. Stífþvottur 40°
11. Bleiuþvottur 100°
12. Gerviefnaþvottur 40°
1. UUarþvottur 30°
2. Viðkvæmur þvottur 40
3. Nylon, Non-Iron 90°
4. Non-Iron 90°
5. Suðuþvottur 100°
6. Heitþvottur 60
Og að auki sérstakt kerfi fyrir þeytivindu og tæmingu.
SÍMI 1 03 2 2
HiíflR EB ÖRKIN HflNS NÓfl?
ÞaS er alltaf sami leikurinn í henni Yndisfríð okkar. Hún hefur
falið örkina hans Nóa einhvers staðar í blaðinu og heitir góð-
um verðlaunum handa þeim, sem getur fundið örkina. Verð-
launin eru stór konfektkassi, fullur af bezta konfekti. og fram-
leiðandinn er auðvitað Sælgætisgerðin Nói.
Sfðast er dreglS var hlaut verðlaunln:
Gréta Björg Erlendsdóttir, Hofsvallagötu 21.
Vlnninganna má vltja í skrlfstofu Vikunnar.
Nafn
Helmllt
Örkln er á bls.

Tollvörðurinn blaðaði að venju
í vegabréfinu, líkti myndinni við
eigandann og kinkaði ánægður
kolli.
Janine mátti fara yfir toll-
slána. Töskur hennar voru ekki
einu sinni opnaðar. í vegabréf-
inu hét hún Janine-Marie Laur-
ent, fædd 2. 9. 1940 í Abidjan á
hinni fyrrum frönsku Fílabeins-
strönd. Hún var ríkisborgari
þessa vestur afrikanska lýðveld-
is, hafði alla stimpla og vega-
bréfsáritanir, átti barnæsku, for-
eldra, lífssögu — allt sem þörf
er á til þess að vera embættis-
lega viðurkennd manneskja.
Hún hafði ekki einu sinni heyrt
borgina Abidjan nefnda fyrr en
fyrir nokkrum dögum. En hvaða
máli skipti það? Hið falsaða
vegabréf hafði opnað henni öll
sund. Ungfrú Laurent, guð minn
góður, hún var meira að segja
nærri búin að venjast nafninu.
Bjartur, kaldur dagur, 27. jan-
úar. Caravellavélin lenti á Mún-
chen nákvæmlega tuttugu mín-
útur yfir þrjú. Aðeins blái, skýja-
lausi himinninn minnti nú á
Casablanca. En hann blekkti
augað; hitastigið var nokkrar
gráður undir frostmarki. Og á
torginu fyrir framan flugvallar-
bygginguna glitraði snjór.
— Hvernig líður þér? spurði
Stephan Haller.
— Vel. Hún brosti til hans.
— Þreytt?
— Nei.
Hann horfði andartak um-
hyggjusamur á hana. — Kápan
þín er of þunn, Janine. Þú verð-
ur að kaupa þér aðra hér. Lof-
arðu mér því?
— Og ef mér er ekki kalt?
Hann hristi höfuðið. — Stúlka,
sem vaxið hefur upp á Fílabeins-
ströndinni skelfur af kulda á
þessari breiddargráðu, það ætti
að vera ljóst, ekki satt?
Hún varð að viðurkenna það.
Janine varð þögul í leigubíln-
um á leið inn í borgina. Hvað
eftir annað urðu þau að stanza
við umferðaljós. Þegar hún virti
borgina fyrir sér varð hún grip-
in undarlegri tilfinningu. Hún
sneri sér tvisvar við til þess að
horfa á ósköp venjulegt pósthús.
Hún fór að lesa götuskiltin. Eins
og töpuð starði hún á verk-
smiðjuturn, á græna íbúðarsam-
byggingu, á kirkju....
Hún horfði á allt, sem leið
framhjá, sporvagna, húsaþök,
hulin snjó, torg með gömlum
trjám. Og þó var þetta allt óá-
þreifanlegt. Henni fannst það
líkast draumi, eins og umhverfið
væri ein spilaborg.
— Um hvað ertu að hugsa?
spurði Stephan.
— íSg er að hugsa um það, að
ef til vill hafi ég eitnhvern tíma
verið hér.
— Þekkirðu eitthvað aftur?
— Það er engin vissa, skil-
urðu. Það er engin. raunveruleg
42 VIKAN 10- tbl-