Vikan - 06.03.1969, Blaðsíða 45

Framhald af bls. 31.
síðustu daga, þegar Þrumumaðurinn kom með hestahóp sinn og kon-
urnar, hermenn með litlar fallbyssur og höfðu slegizt í hóp Kanada-
mannanna, sem komu úr norðri, ásamt rauðum bandamönnum sín-
um, vopnuðum lensum og stríðsöxum, en úr suðri höfðu komið Patsi-
kettarnir frá Conneeticut og Etchimínarnir. Allt saman Abenakar og
óvinir Iroka, eftir hinu blásvarta Kennebec fljóti. Og í íararbroddi
var svarti kuflinn með eldsaugun, Jesúítinn Etskon-Honsi.
Að lokum hafði þessi litli hópur safnazt saman i varðstöðinni í
Katarunk. Hver gat verið tilgangur þeirra, ef ekki að eyða Irokum?
Outakke stakk sér aftur inn í skóginn.
Hann hugsaði um hvítu konuna, sem hafði rekizt á skjaldbökuna
á leið sinni og ekki snúið burtu. Og sem hann lyfti augum í átt til
sólar, upp á milli trjánna, fann hann til einhvers dofa og sársauka í
maganum, það gat stafað af þreytu eða hungri eða löngum göngum,
eða af striðinu sem síðustu þrjá mánuðina 'hafði verið aðaluppistaðan í
lífi hans; en sársau'kinn gat einnig staðað af minningunni um það
sem hann hafði reynt, þegar hann, falinn milli trjánna sá hana nálgast,
óskiljanlegan, ókunnan anda, klæddan i logarauða skiikkju. Það hafði
verið honum hræðileg lífsreynsla; hann hélt hann hefði fundið til ótta
og óvissu við eitthvað einkennilegt og nýtt, sem hann gat ekki skilið
hvað var.
— Já, víst var hann hungraður, en það gaf honum yfirnáttúrulegt og
guðlegt innsæi. Hugurinn losaði sig frá líkamanum og flaut á undan
honum. Hugur hans var eins og hrelldur íugl, sem hélt á undan honum
og vældi af örvæntingu. Þannig hlutu hinar glötuðu sálir að væla.
Pál hans vældi yfir hinni eilífu freistingu fölandlitanna, þessari enda-
lausu beitu, sem laðaði Indíánana að fótum hinna sviksömu og grimmu
hrotta, stöðugt í þeirri von að núna væri það hann, forfaðirinn með
hvíta andlitið, blysberi dýrðarinnar, en komu hans spáðu allir Indi-
ánaprestar og sagt var fyrir um hana í elztu helgisögum menningar-
innar.
Hve mikið lengra myndi líða, áður en Indíánarnir gerðu sér ljóst
að þetta var ekki Hann, að það væri aldrei Hann.
Þess í stað var Það falskur messias, eins og Svartkuflarnir myndu
segja. Forfaðirinn með hvíta andlitið var ekiki til og hann myndi
aldrei koma. Hvaða veikleiki var það sem fæi'ði Swanissit aftur að
fótum fjarrænnar hugmyndar, til þess að leita að mikilleik, afli, sig-
ursæld og vernd, fáandi ekert annað í staðinn en eitur.
— Hafið þið ekki fengið nóg af múskettuskotum, þið Indíánar. Hafið
þið ekki fengið að gvola nóg af eldvatninu þeirra ,sem eyðileggur
skóginn? En Swanaissit sá vitri maður, Swanissit hetjan, trúir enn á
móti öllum sönnunargögnum, trúir enn á móti allri reynslu. Hann
trúir enn á þt'umumanninn.
Og Outakke sjálfur, sem var nú á leið til að njósna, við varðstöð
óvinanna, vonaði hann ekki líka? Jú, hann vonaði lika, því miður.
Til þess að losna undan freistingu fölandlitanna yrði hann að drepa
þá alla, að drepa sálir þeirra. En þeir höfðu engar sálir. Sálir þeirra
voru bjóraskinn ....
Sólin var tekin að lækka á iofti og renndi gullnum geislum milli
trjánna. Irokinn nam staðar og hnusaði út í loftið.
Ilann faldi sig bak við tré og kom fyrr en varði auga á tvo Abernaka.
Þetta voru Patsvíkettar, af ættbálki sem komnir voru frá efri byggð-
um Connecticut, en laumast inn í land barna dögunarinnar. Þeir voru
með löng nef, framstæðar kanínutennur og stutta höku. Þeir voru
á litinn eins og rauður leir og höfðu fléttað á sér hárið, en hvirfil-
hnútarnir voru svo illa hnýttir að það var erfitt að ná bærilegu taki
á, þegar höfuðleðrin voru ílegin.
Irokinn stóð kyrr í felum og horfði á þá með fyrirlitningu, meðan
þeir gengu nokkur skref frá honum. Þeir beindu löngum, beygðum
nefjum sínum til jarðar; þeir voru að fylgja slóð.
Slóðin myndi leiða þá þangað sem Irokahöfðingjarnir fimm höfðu
nýlega haldið þing sitt, Þótt Tahoutaguete hefði gætt þess að eyði-
leggja slóð sína við og við, myndu þessir Abernakar vafalítið finna hana
því þeir voru jafnvel ennþá gleggri sporrekjendur en sléttuúlfamir,
ef til vill stafaði það af þessum löngu nefjum. Mennirnir myndu finna
staðinn, þar sem þingið hafði verið haldið og vafalitið finna lyktina af
óvinum sínum.
Irokinn fikraði sig á eftir þeim, fimur eins og skuggi, skauzt frá
trjástofni til trjástofns, og þegar hann var 'kominn aftan að þeirn
greiddi hann þeim sínum hvort höfuðhöggið með stríðsöxinni, miðaði svo
vel og nákvæmlega að rauðskinnarnir féUu hljóðlaust til jarðar höfuð-
kúpurnar opnar. Irokinn flýtti sér burtu aftur, sömu leið og hann
kom, án þess að skeyta nokkru um likin, jafnvel án þess að flá af
þeim höfuðleðrin.
Þegar hann nálgaðist Katarunk kastaði sólarlagið rauðri mistur-
birtu yfir opna svæðið, sem menn höfðu hremmt úr greipum skógar-
ins við árbakkann.
Hann lieyrði hross hneggja og varð svo ódátt við Þetta ókunnuglega
hljóð, að það fór hrollur um hann og Það snart hann inn að 'hjarta-
rótum. Hann stóð þarna grafkyrr lengi, eins og í dái og hlustaði á
fjarlæg hljóðin, sem hann þekkti ekki öU.
Án þess að hafa nokkru sinni séð hinn nýkomna, hvita mann, hataði
hann hann, því þar var kominn einn enn sem gaf Indiánunum fyrir-
heit um stuðning og von um nýtt hjálpræði og þó vissi hann að þetta
var ekkert annað en hillingar.
— Hvernig gat hann náð sál fölandlitsins? Ef hann ekki losnaði við
hann með ofbeldi, áður en hann sviki ættbræður hans enn einu sinni?
Þótt hann ætti á hættu að einhver Abernakinn eða Húróninn kæmi
auga á hann eða einhver hundurinn, sem stóð þarna gjammandi niðri
við ána ræki hann úr skjóli sínu eins og hvert annað villidýr, stóð
Irokinn kyrr þar sem hann var, eins og töfrum lostinn.
Hér hafði hann séð hvítu konuna krjúpa i beðju af sætilmandi
plöntum en hárið blakti frjálst eins og fjaðrir í skuggum næturinn-
ar.
— Oranda! Oranda! muldraði hann. Hann var að ákalla hinn æðsta
anda sem lifir í nánum tengslum við alla skapaða hluti og veitir þeim
sinn styrk.
Hann heyrði gjálfrið i læknum og hitinn margfaldaði ilminn af
myntunni.
Svo tók hann ákvörðun:
— Á morgun skal ég koma aftur hingað. Ég ætla að töfra hvítu
konuna til mín og þegar ég hef náð henni drep ég hana.
20. KAFLI
Brolti'ör Indíánanna hafði stöðvazt. Trumburnar höfðu flutt Þau
skiiaboð að tveir Patsíkettar hefðu fundizt í skóginum með opnar höf-
uðkúpur.
Á því var enginn vafi að Irokar báru ábyrgð á þessu.
Nicholas Perrot tók af allri sinni tungulipurð við að sanna fyrir
Húrónunum og hinum Algonkínunum að þeim kæmu Patsíkettarnir
ekkert við. Þeir væru ekki einu sinni Abernakar eins og hinir, sagði
hann, því nafn þeirra þýddi, sagði hann „þeir sem komu með svikum“.
Þeir voru raunar framandi hér, þeir höfðu komið handan frá Connecti-
cut, en höfðu laumazt í bland við börnin í landi dögunarinnar, til þess
að rýra veiði þeirra til láðs og lagar.
— Látið þá jafna sín mál við írokana, sagði hann. Þeir væru svo
fáir að það væri fáránlegt að hinir óttalausu stríðsmenn úr norðri
eyddu tíma og fyrirhöfn i að hefna þeirra. Irokarnir sjálfir höfðu
hægt um sig þessa stundina og þyrðu ekki að ráðast á þá öflugu
ættbálka sem saman væru komnir i Katarunk. Það var ekki einu sinni
þess virði að grafa upp stríðsöxina, sem Onontio, landsstjórinn í Kanada
hafði grafið, fyrir einn eða tvo þvaðrandi Iroka eða Patsvíkett-
þorpara.
En meðan Perrot talaði þessi orð fór ekki hjá Því, að hann hefði
slæma samvizku, vegna Patsvíkettanna; því þeir voru raunar beztu
hermenn og beztu kaþólskir Indíánar í allri Akadíu. Þótt þeir væru
aðfluttir að nokkru marki, voru þeir engu að síður sá ættbálkurinn
sem tryggastur var kaþólska trúboðinu.
Einkaréttur Vikan: Opera Mundi, Paris.
Framhald í næsta blaði.
r -----------------------------------------n
Tóbaksverzlun Tómasar
selur RONSON
bairí hapfir nllnm
Tóbaksverzlun Tómasar
_____________________________>
10. ibi. VIKAN 45