Vikan - 10.04.1969, Qupperneq 29

— Já, Krassmann, rakið vinstri
helming höfuðsins.
— Já, herra læknir.
Síðan leið tæpur hálftími.
Karsch fékk snjóhvítan vefjar-
hött og mátti standa á fætur.
Hann fékk brátt sinn fyrra litar-
hátt aftur.
— Má ég fara heim?
— Já. En þér megið ekki aka
sjálfir. Og haldið kyrru fyrir
næstu daga.
Get ég fengið að hringja til
konu minnar, herra læknir?
— Komið þér með mér inn í
herbergi mitt.
Síminn stóð á skrifborði Hall-
ers. Það tók Karsch nokkurn
tíma að útskýra fyrir konu
sinni að hann væri í fyrsta lagi
á skurðstofu, í öðru lagi þyrfti
hún engar áhyggjur að hafa og
í þriðja lagi þyrfti hún að klæða
sig og sækja hann.
Eftir að Karsch hafði lagt
tólið á, beygði hann sig lítið eitt
áfram og virti undarlega lengi
fyrir sér litla ljósmynd, sem
lá á skrifborðinu meðal röntgen-
mynda og sjúkraskýrslna.
— Falleg stúlka, sagði hann
hugsandi.
— Þekkið þér hana? spurði
Haller í flýti.
Leynilögreglumaðurinn þagði.
Haller sótti tvö koníaksglös og
flösku úr skáp sínum. — Stúlk-
an hefur hlotið slæm örlög,
herra Karsch. Þér skuluð einn-
ig vita, að ég yrði yður mjög
þakklátur, ef þér segðuð mér ...
— Ef hún heitir ekki Janine
Marie Laurent og býr á Hótel
Sanshsouci, þá skjátlast mér.
— Yður skjátlast ekki, svaraði
Haller. — Þekkið þér Janine?
Karsch hristi höfuðið. — Nei,
ég hef ekki sagt eitt orð við
hana .
— En?
— Við erum bundnir þag-
mælskuheiti, herra læknir. Hjá
okkur er einnig eitthvað í lík-
ingu við læknisfræðilega þagn-
arskyldu.
Haller átti bágt með að vera
rólegur. Hann fann að hann var
nálægt spori, sem lá að lífi Jan-
ine. — Ég geri nú tilkall til
þagmælsku yðar, herra Karsch.
Ég ætla að segja yður frá ör-
lögum þessarar stúlku, e.t.v. fá-
ist þér þá til þess að hjálpa mér.
Þegar Haller hafði lokið sögu
sinni kingdi Karsch leynilög-
reglumaður fyrst koníaki sínu.
— Og áhugi yðar er vegna lækn-
isfræðinnar, er það?
— Nákvæmar sagt, við elsk-
um hvort annað. Það sem aðskil-
ur okkur er fortíðin.
Símhringing stöðvaði samtal-
ið. — Frú Karsch er kominn,
tilkynnti næturvörðurinn. —
Hún er að sækja mann sinn.
— Hann kemur undir eins,
svaraði dr. Haller.
Paul Karsch stóð upp, greip
varlega um hvítan vefjarhött
sinn. — Ég þakka yður kærlega
fyrir, herra læknir, hvað Janine
viðvíkur, þá mun ég gefa yður
ábendingu, nafn manns, sem
þekkir hana ....
Haller horfði spenntur á hann.
. . það sem þér síðan gerið,
er yðar mál. Þér megið á eng-
an máta fara einfaldlega til hans
og ávarpa hann, því þá veit hann
undir eins að ég hef gefið yður
upplýsingar. Mín vegna getið
þér látizt hitta hann af tilvilj-
un eða eitthvað því líkt ....
— Þér getið treyst því, herra
Karsch.
Leynilögreglumaðurinn brosti.
— Maðurinn heitir Júrgen Sie-
bert. Hann býr í Berlín, Atlas-
stræti 16. Viljið þér skrifa það
niður?
— Nei, ég man það.
Janine horfði þögul á vatnið
fyrir neðan sig. Niður fljótsins
hljómandi fyrir eyrum hennar.
Tré rann framhjá, kaldar grein-
ar og þykkar rætur sköguðu út
í loftið. Myndirnar breyttu fljótt
um svip. Stundum runnu aðeins
skuggar framhjá, vofulegir,
óþekkjanlegir hlutir, bráð nátt-
úru, sem losnað hefur úr læð-
ingi.
Janine varð furðu lostin á
sjálfri sér. Hún vissi naumast
nafn mannsins, sem lagt hafði
handlegginn um hana eins og
ekkert væri sjálfsagðara. Vissu-
lega hefði hún átt að fara beint
upp á herbergi sitt í stað þess
að stíga upp í bíl hans um miðja
nótt. En skynsemin virtist hafa
fallið fyrir borð hjá henni. Eitt-
hvað, sem hún skildi ekki sjálf,
dró hana að þessum manni.
— Á ég að segja yður, hvað
þér eruð að hugsa um? spurði
Janine.
— Já, gerið það.
— Þér eruð að hugsa um ævin-
týri. Smástúlka, sem sat alein
inni á bar og leyfði yður að masa
við sig. Hvað getur orðið úr
því? Dansa dálítið, drekka,
kyssast og síðan
Jurgen þagði. Henni virtist,
sem hann fjarlægðist hana.
Undarleg spenna hvíldi yfir and-
liti hans. Hún gat séð hvernig
hálsvöðvar hans hreyfðust. Og
þrátt fyrir myrkrið fannst henni
hún sjá svitaperlur á enni hans.
Hvernig hann horfði allt í einu
á hana — þetta virtist ekki vera
sami maður og hafði setið við
lilið hennar í nokkra tíma við
barborðið.
— Ég verð að valda yður von-
brigðum, sagði Janine, — ég er
ekki þannig, það var skyssa
mín, að hugsa um þægilegt
kvöld.
Hundur tók að gelta. Slrax á
eftir heyrðist karmaður skamm-
ast.
— Þér gizkuðuð ekki rétt,
Janine, svaraði Júrgen Siebert
eftir stutta þögn. Og hlæjandi
bætti hann við: — Ég ætti eig-
inlega að vera móðgaður.
— Eruð þér það?
— Nei. Komið þér, svo þér
getið aftur öðlazt trúna á indælt
kvöld.
Janine veittist það ekki erfitt.
Hið rökkvaða ljós þessa bars
kom henni ekki illa, ekki held-
ur tötraleg húsgagnaáklæðin,
samanbland gestanna, né hinar
fjölmörgu örvandi stúlkur. Hún
gleymdi að líta á klukkuna, tími
og umhverfi skiptu hana engu
máli.
Var þetta í raun og veru að-
eins indælt kvöld?
Hún gerði engin reiknings-
skil á því. Henni fannst hún vera
laus við öll vandamál, leyst frá
aðstæðum sinum.
Stundum fannst henni hana
aðeins vera að dreyma. Að hún
segði Júrgen við hann og hann
Janine. Að hún teldi freknurnar
á nefi hans og hann kyssti fing-
urbrodda hennar. Að þau sætu
móti hvort öðru í litlu horni,
lyftu glösum sínum, horfðust um
leið í augu, stundum hratt og
flóttalega, stundum lengur en
leyfilegt var.
Aðeins þegar hún dansaði við
hann, vissi hún að það var eng-
inn draumur, heldur raunveru-
leiki. Þessi Júrgen Siebert var
til, stór, grannvaxinn, með dökk
augu. Og hann hélt þétt utan
um hana, af og til snertust and-
lit þeirra, en annars gerðist ekk-
ert. Aðe ns hendur hennar voru
heitar. og hjarta hennar sló
hraðar, og hún hefði viljað
dansa til eilífðar.
— Þér hafið ekki sagt mér neitt
um sjálfa yður, sagði hann allt
í einu eftir einn slíkan dans.
Þótt undarlegt væri, fann
Janine ekki hina minnstu löng-
un til þess að segja honum hin
raunverulegu örlög sín. Hún laug
ekki í fyrsta skipti, en hún laug
í fyrsta skipti með hrifningu.
Eins og hún væri allt í einu
ánægð með að hafa búið um sig
í líkama Janine-Marie Laurent.
— Hvað þá? spurði Júrgen og
hristi höfuðið, — þér eruð ljós-
hærð, bláeygð og komið frá
Afríku?
— Faðir minn var franskur,
móðir mín þýzk, skrökvaði hún
áfram. — Við áttum kaffiekru á
Fílabeinsströndinni, þar ólst ég
upp
Janine hélt áfram. Henni
fannst gaman að sjá undrunina
úr augum hans. í fyrsta skipti
lék hún sér að falskri fortíð
sinni.
— Og þér? spurði hún að lok-
um, — þér eruð giftur, eigið
börn og eruð nú í verzlunarferð.
Júrgen starði á hana.
— Ekki segja ósatt, bað hún,
— það væri ljótt vegna þessa
indæla kvölds okkar.
— Ég var giftur, svaraði Júr-
gen með óþekkjanlegri röddu, —
konan mín er dáin. Allt, sem
þér hafið gizkað rétt á er verzlun-
arferðin, Janine.
— Fyrirgefið þér. Hún lagði
hönd sína á hönd hans. — Ég
talaði eins og bjáni. Get ég gert
það gott aftur?
— Þér getið gert margt gott
aftur, Janine.
Hún horfði niður fyrir sig. Svo
hann sæi ekki viðkvæmnina fyr-
ir honum í augum hennar.
En þessi tilfinning var vöknuð,
með sama krafti og fljótið gat
rifið tréð í straumiðu sína.
Þegar henni varð hugsað til
Stephan Haller, hefði hún getað
farið að gráta. Góði guð, bað
hún, ég get gert allt annað á
hluta hans nema þetta. Hvað er
orðið af samvizku minni, af
þeirri vissu að ég er gift kona,
hvað er orðið af ákvörðun minni,
um að ég megi ekki verða ást-
fangin, hvorki af einum né öðr-
um? Hvað er orðið af öllum
áformum mínum?
Þessi hræðilega barhljómsveit
hóf nú aftur leik sinn. Danspör
stóðu upp frá borðum sinum og
stigu út á dansgólfið. Flest döns-
uðu þétt upp að hvort öðru,
kysstust, gleymdu umheiminum.
Þau tvö voru undantekning.
Raunver ulega ?
Sá hún ekki andlit sitt í stóra
veggspeglinum? Glansinn í aug-
um sínum, þennan ljóma? Hafði
hún verið svona í gær, í fyrra-
dag, nokkurn tíma síðan hún
mundi eftir sér?
Indælt kvöld. Ekkert annað.
Framhald á bls. 46
HANN ÞURFTI EKKI AÐ ÖTTAST VITNI. ÉG GÆTI KYSST ÞIG OG
UM LEIÐ ÞRYST ÞÉR ÚT FYRIR, HUGSAÐI HANN. OG ÖLL MÍN
VANDRÆÐI VÆRU LEYST.
15 tbl VIKAN 29