Vikan - 23.04.1969, Qupperneq 34

Framhald af bls. 15.
Saxenden lávarður hélt áfram að borða.
— Þér ættuð endilega að lesa hana, sagði Dinny, — og ég skal
senda yður aðra um sama efni.
Saxenden lávarður virti þau bæði fyrir sér.
— Elskulegt af ykkur báðum.
— Ungfrú Cherrell, sagði Hallorsen lágt. — Eg vildi óska að
þér læsuð bók mína yfir og merktuð þá staði, sem yður finnst
mannskemmandi fyrir bróður yðar. Þegar ég skrifaði þessa bók var
ég bæði sár og reiður.
—- Ég sé ekki hvað það gæti gert gott nú.
— Ég gæti strikað út fyrir aðra útgáfu.
— Það er mjög vingjarnlegt af yður, en skaðinn er skeður.
Hallorsen sagði, ennþá lægra: — Mér þykir ósegjanlega mikið
fyrir því að hafa sært yður.
— Þér hafið sært bróður minn.
— Gætum við ekki komið okkur saman um einhverja leið til að
lagfæra þetta.
— Það er mjög vingjarnlegt af yður, en skaðinn er skeður.
Hallorsen stóð líka upp og hneigði sig um leið og hún burt.
— Andstyggilega háttvís, hugsaði Dinny.
Hún eyddi morgninum við að lesa í dagbókinni, á rólegum stað
bak við runna. Sólin var heit og býflugurnar flugu suðandi milli
blómanna. Einhver andúð á því að leggja tilfinningar bróður síns
fyrir almenning kom aftur yfir hana. Hún heyrði við og við hvell-
34 VIKAN 17-tbl-
ina í veiðibyssunum og hallaði sér yfir limgirðinguna til að sjá út
að ökrunum, þar sem veiðimennirnir voru.
Þá heyrði hún kallað: — Þarna ertu þá. Það var frænka hennar,
sem stóð þar milli tveggja garðyrkjumanna, með geysilega barða-
stóran hatt á höfðinu.
— Ég kem til þín, Dinny. Þið megið fara, sagði hún við garð-
yrkjumennina.
— Hvernig finnst þér hatturinn, hann er frá Majorca, og skýlir
svo vel fyrir sól. Hvað ertu að lesa?
— Dagbókina hans Huberts.
— Er hún ekki raunaleg?
—- Jú.
— Ég hefi haft auga með Hallorsen prófessor, það þarf einhver
að sinna honum.
— Byrjaðu með því að klappa honum á kinnina, Em frænka.
— Ég vona að þeir skjóti héra, hérasúpa er góð undirstöðufæða.
Hvað ætlarðu að gera við þessa dagbók?
— Ég ætla að fá ráð hjá Michael.
—■ Blessuð gerðu það ekki, hann er góður drengur, en hann þekkir
svo furðulegt fólk, bókaútgefendur og svoleiðis fólk.
— Það er einmitt þessvegna sem ég ætla að tala við Michael.
— Talaðu heldur við Fleur, hún er klár í kollinum. Veiztu hvað,
ég held að Adrian sé að verða eitthvað smáskrítinn.
— Frænka!
— Ég veit að ég á ekki að segja það, Dinny, en mér finnst ekkert
réttlæti í því að hann fái ekki Diönu.
— Ég er sammála frænka.
— Þau vilja ekkert gera í málinu. Og hún er orðin fertug.
- Hve gamall er Adrian frændi?
— Hann er yngstur. Ég er fimmtíu og níu og faðir þinn er
sextugur; amma þín hefur haft nóg að gera þá, að eiga okkur öll
svona þétt. Hvað finnst þér um barnaeignir, Dinny?
Dinny kyngdi hláturgusu og sagði:
— Ja, ég álít að það sé rétt að gift fólk eignist börn, innan
vissra takmarka.
— Fleur á von á barni í marz, — það er slæmur mánuður —
kærulgysi.... Hvenær ætlar þú að gifta þig, Dinny?
— Þegar ég verð ástfangin, alls ekki fyrr.
— Það er skynsamlegt. En ekki Ameríkana.
Dinny roðnaði, brosti og sagði:
— Hversvegna í ósköpunum ætti ég endilega að giftast Ameríkana?
— Það er aldrei að vita, sagði lafði Mont og kramdi visið blóm
milli fingranna, — það er undir því komið hvort þeir eru svo að-
laðandi að þeir taki mann með trompi. Lawrence var svo aðlaðandi.
— Og það er hann ennþá, frænka. Hann er dásamlegur.
— Vertu ekki að gera að gamni þínu.
Og lafði Mont virtist hverfa til drauma sinna, hatturinn varð
ennþá stórbrotnari......
— En úr því við erum nú að tala um hjónabönd, frænka, þá vildi
ég óska að einhver stúlka töfraði Hubert núna. Hann þarf á því að
halda.
— Lawrence myndi ráðleggja að láta hann kynnast dansmey,
það gæti haft ofan af fyrir honum.
— Ef til vill þekkir Hilary einhverja, sem hann gæti mælt með.
— Þetta er ósiðlegt, Dinny. En lofaðu mér að hugsa, — það var
stúlka; nei annars, hún er víst fráskilin, — en hún er mjög aðlaðandi.
-— Reyndu að muna eftir einhverri annarri, frænka.
— Bíddu við, ég man eftir annarri, sagði lafði Mont og ýtti
hattinum ögn frá enninu.
— Hverri?
— Jean Tasburgh, dóttir sóknarprestsins okkar, — það er mjög
góð fjölskylda, en fátæk, þau eiga enga peninga.
— Alls enga?
Lafði Mont hristi höfuðið svo hattbörðin vögguðu. —- Nei, Jean
hefir aldrei átt neina peninga. En hún er falleg. Einna líkust hlébarða.
— Gæti ég ekki fengið að sjá hana, ég veit svo vel um smekk
Huberts.
— Ég skal bjóða henni til miðdegisverðar. Þau hafa lélegt fæði.
Einu sinni kvæntist einhver Tasburgh inn í okkar fjölskyldu, það
var á dögum Jakobs. Presturinn á líka son, sem er í sjóhernum. Eg
held að hann sé heima í fríi núna. Ég ætla að bjóða honum líka.
Hann heitir Alan og er skolhærður. Ég held að hann eigi einhverja
framtíð, en ég veit ekki hverja. Hann var sprengdur upp í stríðinu.
— Hann hefir vonandi komizt heill til jarðar.
— Já, og þeir sæmdu hann einhverju, ég veit ekki hverju. Hann
segir að það sé mikil aðsókn að sjóhernum núna.
— En svo við tölum um stúlkuna, frænka, hversvegna segirðu að
hún líkist hlébarða?
— Ja, það er eins og hún sé alltaf reiðubúin til að stökkva, til að
verja unga sína. Móðir hennar er látin svo hún stjórnar prestssetrinu.