Vikan - 23.04.1969, Side 39

núll. Því nær núllinu sem þér
komið, því betur eruð þér vak-
andi. .. . Þér munuð teygja yð'-
ur rækilega og yður til mikiUar
undrunar komizt þér að raun
um, að þér eruð úthvíldar, rétt
eins og þér hafið sofið í marga
klukkutíma....
É'g man vel, að enda þótt ég
upplifði ekki gamlar minningar
úr bernsku minni, leið mér dá-
samlega vel. Ég vildi halda
áfram að vera í þessu vellíðunar
ástandi, og það fór í taugarnar á
mér, að læknirinn skyldi skipa
mér að telja aftur á bak. Ég vildi
fá að vera í friði, og segulbands-
tækið sýnir, að ég stundi þung-
an og taldi nauðug.
Þegar ég var komin að núll-
inu, reis ég skyndilega upp í
stólnum, en ekki úthvíld og end-
urnærð, heldur syfjuð og geðill,
eins og ég er raunar alltaf á
morgnana.
Það er ekki hægt að véfengja,
að ég var undir áhrifum dá-
leiðslu. Segulbandstækið og
starfsfólk læknisins er til vitnis
um það. É'g missti til að mynda
allt tímaskyn. Ég var spurð að
því, hvað ég héldi, að tilraunin
hefði tekið langan tíma. Ég svar-
aði sjö til átta mínútur. Hún
hafði hins vegar tekið þrjá
stundarfjórðunga. Ég var allan
tímann með opin augu, en man
þó ekki eftir að hafa séð neitt
þennan tíma. Það var meðal
annars skipt um spólu í segul-
bandstækinu. Það get ég ekki vé-
fengt. Og ljósmyndarinn sem
með mér var, tók margar mynd-
ir af mér, og ljósmyndavélin lýg-
ur aldrei, eins og kunnugt er. .. .
☆
kiukkur
Vandaðar klukkur
orugg
sterk
ódýr
Svissnesk framleiðsla
Franch Michelsen
úrsmíðameistarar
Laugavegi 39
Framhald af bls. 23.
mér að gleyma að kona þin Kawa, Stjarnan íasta, hefur tvisvar bjargað
mínu lifi.... Já, tvisvar. En munu stríðsmenn mínir samþykkja að
skilja þig eftir lifandi og hverfa héðan án Þess að berjast? Því get ég
ekki svarað! E'ngu að síður skal ég reyna að koma vitinu fyrir þá....
Og þú verður að virða mér það til betri vegar — jafnvel þótt mér tak-
ist það ekki.
Á örlagastundum er sem fjarstæðukenndustu hugsanir eigi greiðan
aðgang að mannshuganum. Angelique minntist þess síðar, að það sem
hafði slegið hana öðru fremur þessa stundina, var að Móhaukurinn
talaði frönsku, eins og fágaður yfirmaður, engu verr en kanadisku loð-
dýraveiðimennirnir og aðalsmennirnir, sem hann hafði umgengizt í
æsku og að fátt gat hugsazt fjarstæðara, en að heyra slíka ræðu koma
út af vörum þessa frumstæða villimanns.
— Hjörtu okkar eru ekki fljót að gleyma misgjörðum, hélt liann
áfram. — Vald mitt yfir þeim myndi réna, ef ég bæði þá að þyrma þér.
— Ég bið ykkur ekki að gleyma neinu, svaraði Peyrac.
Angelique gat varla afborið þetta lengur. Nú vissi hún, að jafnvel
þótt Outakke skærist í málið myndi hann ekki geta bjargað þeim. Hún
átti aðeins eina skýra hugsun efir: að leita skjóls inni í varðstöðinni,
slá slagbröndum fyrir hliðin og grípa til vopna. Nú var nóg komið af
þessu! Hún þoldi ekki iengur að horfa á Joffrey svona óvarinn; i stöð-
ugurn lifsháska....
En honum virtist ekkert liggja á að fara. Og það var ekki að sjá að
hann væri neitt óvenjulega þreyttur eftir viðburði dagsins.
■— Ég bið ykkur ekki að gleyma neinu, endurtók hann enn hærri
röddu. — Þvert á móti ætla ég einmitt að gera það ógerlegt fyrir ykkur
að gleyma því nokkru sinni sem gerzt hefur I Katarunk. Þið spyrjið
ykkur sjáLfa; ef við þyrmum þessum fölandlitum, hver mun þá þurrka
út þá smán, sem höfðingjum Iroka hefur verið gerð hér? Og ég svara:
— Ég....
— Perrot, viltu túlka....
— Þið haldið að þessu pow wow sé lokið. En svo er ekki! Það er rétt
að byrja. Þið hafið ekkert séð ennþá, ekkert heyrt ennþá, þið Irokar!
Því nú ætla ég að taka til máls. Hlustið vel! Ég vil að orð mín og
gerðir minar smjúgi eins og örvar inn í hjörtu ykkar, því aðeins getið
þið yfirgefið þennan stað án beiskju með fullnægðum hjörtum, það er
ekki satt, bræður minir, að hjörtu fölandlitanna og hjörtu Indíánanna
geti ekki fundið til sömu kennda. Þvi mitt hjarta, eins og ykkar, er fullt
af skelíingu og hryllingi, þegar ég virði íyrir mér varðstöðina í Kata-
runk. Ég get ekki, fremur en þið, varizt þeirri hugsun, að þessi staður
hafi séð hin fúlustu morð, hin viðbjóðslegustu svik, sem ég hef orðið
vitni að á allri minni ævi. Eins og þið, álít ég að þessi óhappastaður
sé að eilifu óafmáanlegur smánarbléttur og það eitt að bera hann aug-
um, viðhaldi þeirri minningu svo allir réttlátir menn óski þess heitast
að sjá hann jafnaðan við jörðu.... Og þar að auki eiga þeir, sem á
komandi árum kynnu að rekast til þessarar varðstöðvar, að segja hverju
sinni: — Það var hér sem höfuðleðrið var flegið af Swanissit, undir
þaki gestgjafa hans, Þrumumannsins, Tekonderoga. . . . ? Nei! Nei!....
Það gæti ég ekki afborið! hrópaði de Peyrac greifi, af svo miklum ofsa
og reiði að Indíánunum stóð stuggur af og Angelique fann að þetta var
ekki uppgerð. —- Nei, ég gæti ekki afborið það. Frekar vil ég að allt
sé þurrkað út.. Við skulum þurrka það allt út. . . .!
Hann fékk hóstakast, eftir að hann hrópaði þessi síðustu orð.
Nicholas Perrot túlkaði hægt, það sem hann hafði sagt og með eins
konar lotningarkenndum fögnuöi:
—. Við skulum þurrka það allt út. . . .! Við skulum þurrka það allt
út!
Og nú leit út fyrir að hvert auga væri í rökkrinu sem límt við þessar
tvær hnarreistu verur, loðdýraveiðimanninn og Peyrac.
— Ég veit, hélt greifinn áfram, — að þeir eru til meðal ykkar sem
hugsa: — Það eru ýmsar góðar vörur þarna inni í varðstöðinni! Þeir
eru til á meðal ykkar sem í senn myndu vilja þjóna græðgi sinni og
hefndarþorsta! Megi þeir sjakalar hætta væli sinu og snuðri og hverfa
héðan með skottin milli fótanna. Því ég segi ykkur, að frá þessari
stundu er allt inni i varðstöðinni eign skugga forfeðra ykkar. Þannig
og aðeins þannig geta þeir tekið gleði sína aftur!
— Þið hafið fengið ykkar gjafir. Það eru verðmætar gjafir. Og þegar
þið komið til að taka þær á bökin, munið þið finna að það eru miklar
gjafir.
— En það sem er innan veggja Katarunk hafið þið engan rétt til að
snerta, fremur en ég hef nokkurn rétt til að færa mér það í nyt. Ég
hef gefið það skuggum ykkar látnu íhöfðingja, til að gjalda fyrir þau
svik, sem gerði þá að fórnarlömbum sínum. Hlýðið á mig og munið orð
mín: Inni i virkinu eru matarbirgðir til margra mánaða, ef til vill
nokkurra ára; villibráð, elgs- og bjarnarkjöt, þurrkaður og saltaður
þorskur, salt frá sjónum, tíu tunnur af sólblómafræsolíu, hvallýsi og
sæljónalýsi. Þar er hlynssýróp og sykur frá fjarlægum eyjum. Og þar
er romm og vín í ánum. Þar eru tuttugu pokar af h-veiti og maísmjöli.
Tvö hundruð fléttur af Virginíutóbaki, hundrað fléttur af mexikönsku
tóbaki, fimmtíu ballar af hollenzkri bómull, tíu ballar af silki frá Kina
og Austurlöndum nær. Þar eru skikkjur úr uil og egypzkri bómull,
gólfteppi, byssur, skot og púður. Þar eru fimmtán gildrur fyrir úlfa,
birni, refi og gaupur. Þar eru járnvörur: nálar og skæri.... Þar eru
loðfeldir. Ekkert af þessu eigið þið, né heldur ég lengur.
Allt þetta eiga nú ykkar látnu höfðingjar.
■— Takið eftir, þið sem segið: þeir hafa ek-kert nema smánina. Þetta
er það sem þeir eiga. Allt. Allt nema ámurnar af koníaki og \dni, sem
ég veit að Swanissit hefði ekki viljað og sem sett hefur verið til hliðar
handa andanum mikla, sem einn hefur það á valdi sínu að hreinsa
áfengið af illum öndum.
— Og nú víkið frá! Outakke, gefðu stríðsmönnum þínum fyrirmæli
um að fara alla leið niður á árbakkann, ef þeir vilja komtist hjá að
særast eða falla.
— Nú ætla ég að búa til þrumur! Framhald i næsta blaði.
ÖU réttindi áskilin. Opera Mundi, Paris.
17. tbl.
VTIvAN 39