Vikan - 04.09.1969, Qupperneq 15

að tryggja að mér vegnaði vel. Það var ekki
íórn af hennar hálfu, heldur eðlilegur hlut-
ur. Ef faðir minn kæmi hér inn úr dyrum
nú, myndi ég biðja hann að hafa sig á brott.
É'g hef ekki háar hugmyndir um föður, sem
snýr aftur eftir 20 ára fjarveru og væntir
væntumþykju dóttur sinnar.
Hawk ræskti sig og skipti um umræðu-
efni. — Varðandi rödd mannsins. . . .
— Þegar ég fer að hugsa um það, hljóm-
aði hún ekki eðlilega, greip hún fram í. —
Það leit út eins og hann væri að reyna að
breyta henni, breyta hæð og hljómfalli.
Röddin var á einhvern hátt dauð. Það er
erfitt að skýra það.
— Ég skil, sagði Hawk hugsi. Hann hélt
yfirheyrslunni áfram, og bað hana að gefa
sér lista yfir skjólstæðinga Franks Mitchells
og aðra, sem þekktu hana. Kúgarinn hlaut
að vera einhver, sem þekkti vel til kringum-
stæðna hennar. Að lokum brýndi hann fyr-
ir henni, að ræða ekki um þetta við nokk-
urn mann.
-— En ég verð að segja Frank það.
— Kemur ekki til mála! Því fleiri, sem
vita um þetta, þeim mun meiri líkur eru til,
að það síist út. Það getur kostað móður yðar
lífið.
— Við höldum engu leyndu hvort fyrir
öðru. Við elskumst, og við erum trúlofuð.
Og ást án trúnaðartrausts er. . . .
— Við vitum, hvað við gerum, stöðvaði
Hawk hana. — Við höfum reynslu af svona
málum, og við vitum, hvað getur gerzt.
— Ást mín til Franks er í engu sambandi
við þetta.
— Gefið mér einn sólarhring. Ég bið ekki
um meira. Einn sólarhring.
— Jæja. ...
Hawk renndi fingrunum gegnum hárið.
Hún spurði: — Hvað á ég að gera, þegar
hann segir mér að sækja peningana?
— Hringið til okkar úr almenningssíma í
þetta númer. Það er bein lína.
ann skrifaði símanúmer á pappírsmiða og
rétti henni.
— En ef ég get ekki sótt peningana,
þegar hann vill? Ég á að fara á brúðkaups-
æfingu klukkan hálf níu í kvöld.
— Á hvað? næstum æpti Hawk.
- Brúðkaupsæfingu.
Segið, að þér getið ekki komið.
— Það vill svo til, að það er ég, sem ætla
að fara að gifta mig, varðstjóri. Það er æf-
ing fyrir brúðkaup mitt, og ég ætla að vera
þar.
Hún varð að berjast á móti móðursýk-
inni, sem var að ná tökum á henni, og hon-
um rann reiðin. Hún var sannarlega ekki í
öfundsverðri aðstöðu.
— All right, þér megið fara heim núna,
ungfrú Rogers. Og þér megið vita, að við
munum ekki hafa augun af yður nokkra
stund. Það verður heill her innan heyrnar-
máls yðar.
- Svo ég þarf þá ekki að óttast neitt?
Hann dró djúpt andann.
- Það veit guð, að ég vildi, að ég gæti
sagt það.
Hún hálf hvíslaði: — Þakka yður fyrir,
að þér eruð hreinskilinn. Ég fyrirlít fólk,
sem ekki er það.
Þegar hún var farin, sneri Hawk sér að
Barney.
— Safnaðu saman nokkrum mönnum og
láttu fylgjast með henni gegnum garðinn.
Rannsakið svo húsið sem hún á heima í og
grannana. Allt þetta venjulega.
Hana langaði mest til.að hlaupa, en tókst
að hafa hemil á sér. Þessi viðkunnanlegi lög-
reglumaður, — sem vildi að hún kallaði
hann Barney — hafði sagt henni að ganga
hægt, forðast snöggar hreyfingar. En það
var tæpast hægt, því garðurinn var myrkur
og fullur af válegum hljóðum.
Þegar hún var komin langleiðina, herti
hún samt á sér. Hún greindi stórar, bumbu-
miklar ruslatunnurnar í röð, og þúst, sem
reyndist vera maður á hækjum sínum, varð
á vegi hennar. Henni brá eins og þegar
pappakassanum var smeygt yfir höfuð henn-
ar og snarstanzaði.
Maðurinn rétti úr sér og nálgaðist hana.
-— Ert það þú, Helen? spurði hann. Hún
hallaði sér upp að tré fyrir aftan sig og
reyndi að halda aftur af tárunum. Hún
svaraði ekki, hún treysti ekki eigin rödd.
— Hvaða rand er á þér á þessum tíma
sólarhrings?
Þetta var Earl MacDonald, nágranni henn-
ar, meinlaus náungi, sem ásamt konu sinni
Marge drakk of mikið en svaf of lítið. Hann
rak litla blómabúð.
Hún neyddi sig til að fara á móti honum
og sagði: - Ég gat ekki sofið.
Hann virtist órólegur. Hann hafði alltaf
sýnt henni föðurlegan velvilja og lagt henni
lífsreglurnar.
— Þú ættir ekki að vera ein úti að ganga
á þessum tíma sólarhrings. Það gæti verið
hættulegt. Maður er alltaf að lesa um morð.
Loks voru þau við dyrnar hennar, og hún
heyrði símann hringja. Hún bauð Earl góða
nótt í flýti og hraðaði sér inn. Hún þaut
gegnum íbúðina inn í svefnherbergið og
þreif símann.
— Halló, másaði hún. — Halló! Halló!
Hún heyrði smellinn, þegar lagt var á.
Barney hafði nóg að gera. Þegar hann kom
til hússins var hann klæddur í sport-
skyrtu, blettóttar, krumpnar buxur og
strigaskó. Hann leit út eins og maður, sem
er að koma af næturvakt.
Fyrst hafði hann gaumgæft ytri aðstæður:
Stórt hús með að minnsta kosti 100 íbúðum,
tvær hæðir, byggt í U utan um sundlaug.
Síðan hafði hann vakið húsvarðarkonuna,
og með þeirri hvítu lygi, að grunur væri
um afbrot í næsta húsi, fékk hann yfirráð
yfir geymsluhúsnæði í þessu húsi.
Þar var komið fyrir hlerunarsendi. Áður,
meðan Helen var á lögreglustöðinni, hafði
lögreglumaður laumazt inn í svefnherbergið
hennar og komið hljóðnema fyrir í síman-
um. Hann hafði farið inn um svefnherberg-
isgluggann, því Hawk vildi ekki að farið
væri gegnum dyrnar. Ef kúgarinn fylgdist
með íbúðinni, leit þetta út sem venjulegt
innbrot, óviðkomandi lögreglunni. Allt þetta
var með leyfi Helenar. Hún fékk líka að
vita, að sendirinn í geymslunni væri mjög
sterkur, og hljóðneminn svo næmur, að hann
greindi allt, sem sagt væri í herberginu.
Og Barney hélt sínu starfi áfram. Hann
leit til mannanna hveggja, sem földu sig
í runnunum tveimur við bakdyrnar. Hann
heilsaði upp á lögreglumanninn, sem sat
í myrkrinu í húsinu hinum megin götunn-
ar og fylgdist með útidyrunum í gegnum
kíki.
Og loks skrapp hann að bílnum, sem
stóð í skugganum af tré úti á götunni.
Tveir lögreglumenn höfðu auga með húsinu
þaðan. Þeir sátu djúpt í sætunum, og þegar
göngumenn áttu leið framhjá, hurfu þeir
alveg.
Helen opnaði dós af kattamat handa Her-
manni, stóra, svarta kettinum sínum. Haxm
hafði ekkert fengið að éta síðan morguninn
áður, og kærði það nú hástöfum.
Þegar allt var frágengið í eldhúsinu, gekk
hún þaðan inn í svefnherbergið án þess að
kveikja nokkurs staðar Ijós á leiðinni. Hún
kveikti ekki heldur ljós þar, heldur afklæddi
sig í myrkrinu, sem hún yfirleitt aldrei
gerði. Þegar hún var komin upp í, heyrði
hún allt í einu fótatak utan við bakdymar.
Henni datt í hug að hvísla í falda hljóð-
nemann, en sá svo, að komumaður gat varla
verið kominn svona langt án þess að varð-
mennirnir hefðu veitt honum athygli. En
hún fór aftur fram úr, smeygði sér í rauðu
inniskóna, sem Frank hafði gefið henni í
jólagjöf. Læddist með miklum hjartslætti
fram að eldhúsdyrunum og hleraði.
Komumaður heyrði til hennar.
— Helen?
Hamingjusöm af létti opnaði hún dyrnar
og sá Frank standa þar í tunglsljósinu. Hann
nuddaði á sér varirnar með annarri hönd-
inni, eins og vandi hans var, þegar hann var
óstyrkur eða æstur. Hún féll honum grát-
andi í fang.
— Frank, Frank!
— Hvað hefur komið fyrir? Er eitthvað
að?
ann tók fast utan um hana og leiddi hana
varlega inn í eldhúsið.
— Nei, ekkert, hvíslaði hún. — Ég er
bara svo fegin að sjá þig.
—- Ég hef reynt að hringja til þín síðan
klukkan eitt.
— Ég gat ekki sofið, svo ég fór út að
ganga.
— Þú ert vonandi ekki lasin?
— Ég veit það ekki. Ég á við . . . hún
hikaði, og fann til samvizkubits. Einn sólar-
hring. Gefðu mér einn sólarhring, hafði
Hawkins varðstjóri þrábeðið hana.
— Hefur eitthvað komið fyrir?
Hún bandaði frá sér, óstyrkri hönd.
— Ég veit ekki, hvað gengur að mér. Ég
er bara svo æst fyrir brúðkaupið, og allt
það sem gera þarf.
Hann strauk henni róandi yfir hárið.
— Það er bezt, að þú reynir að sofna.
Annars verður þú eins og skrímsli í brúðar-
skartinu.
Hún hló við, en spurði svo:
— Hvernig fór með Lefty Morgan?
— Tsja — svona og svona. Hann breytist
aldrei. Hann lifir fyrir innbrotin. En nú,
þegar ég veit, að þú ert heilu og höldnu
heima, er bezt að ég hafi mig burtu aftur.
Hann kyssti hana og fór. Hún hélt inn í
setustofuna, og lét fallast í hægindastól.
Loks blundaði hún, en það var ekki nema
andartak. Allt í einu glumdi síminn, og hún
spratt upp. Það var sama, hljómlausa rödd-
in, sem hún hafði áður heyrt.
— Hvernig væri, að ég kæmi og heilsaði
upp á þig, stúlka litla, og við gömnuðum
okkur svolítið saman það sem eftir er næt-
ur. É’g er skotin í konum af þínu tagi, Helen.
Já, það er alveg satt. Sg þekki ljúfar konur,
þegar ég sé þær.
Framhald í næsta blaði.
36. tbi. VIKAN 15