Vikan - 04.09.1969, Side 19

Já, svaraði hann. — Frá
Brooklyn.
Ég er frá Manhattan. Og
nú búizt þér náttúrlega við, að
ég fari að segja hversdagslega
brandara um Brooklyn.
Hann brosti vingjarnlega. Hún
tók eftir því, að nokkrair
skemmtilegar hrukkur mynduð-
ust kringum augun, þegar hann
brosti. Hann var geðslegur mað-
ur, kominn hátt á fertugsaldur,
sennilega. Augu hans voru heit
og blá og lifandi í sólbrúnu and-
litinu.
Nei, ég held, að þér ættuð
að láta það vera, sagði hann
kæruleysislega. — Ég er lög-
fræðingur eða öllu heldur sak-
fræðingur. Ég lifi af því að verja
allt það fólk, sem brandararnir,
sem þér minntust á, fjalla um.
- Það hlýtur að vera
skemmtilegt starf.
— Ojá, en maður verður nú
samt þreyttur á því til lengdar.
Eruð þér hér í sambandi
við starf yðar?
— Nei-nei. Ég þurfti að taka
mér dálítið frí, sagði hann og
dreypti á whiskyinu sínu.
Hvað starfið þér?
Ég vinn á auglýsingastofu.
— Sem hvað?
— Ég bý til slagorð.
Nei, hvað segið þér. Svona
slagorð, eins og Pepsi Cola til
dæmis?
Ekki einmitt það, en eitt-
hvað í þá áttina.
Það er dálítið skrítið og
sjaldgæft. Skiljið þér — svona
lagað glymur í eyrunum á
manni, en maður hugsar aldrei
um það, að nokkur sitji við og
semji þetta. É'g á við, að manni
finnst þetta svo sjálfsagt. En
þetta hlýtur að vera mjög spenn-
andi atvinna.
•—- Ojæja, sagði hún og brosti.
— Það verður líka þreytandi,
þegar til lengdar lætur.
Hann leit á tómt glasið hjá
henni og spurði:
— Viljið þér ekki fá aftur í
glasið?
— Jú, takk, sagði hún.
Hann pantaði og þau sátu
stundarkorn þegjandi. Hljóm-
sveitin kom inn í salinn og litlu
seinna sagði hann:
— Nú fáum við músik. Lang-
ar yður til að dansa?
— Ekki núna, sagði hún.
— Ég sé á yður, að þér dans-
ið vel.
— Ég get bjargað mér.
— Ég þori að veðja, að þér
hafið verið í tímum.
Framhald á bls. 34.
36. tbi. VXKAN 19
á kveikjara, rétti hann í áttina
til hennar og sagði:
— Má ég?
Hún sneri sér til hálfs og
þakkaði fyrir með því að kinka
kolli lítillega. Jafnskjótt og hún
hafði fengið eldinn í vindling-
inn, sneri hún sér aftur við og
tók whiskyglasið, sem hún hafði
pantað.
Andartaki síðar sagði maður-
inn:
— Geðjast yður að þessum
munnstykkjum?
— Hvað segið þér?
— Ég á við munnstykkin á
sígarettunum.
— Ó, já — svoleiðis.
— Mér finnst aldrei að maður
finni bragð að reyknum í gegn-
um munnstykki.
— Jæja. Ég veit ekki. Ég hef
ekki hugsað um það. Reykurinn
er nú samt dálítið hreinni, er
það ekki?
— Jú, kannski, sagði maður-
inn.
Hann pantaði sér whisky og
sóda og sagði:
Eruð þér nýkomnar?
— Já, ég kom rétt eftir há-
degið.
Er þetta í fyrsta skiptið,
sem þér komið hingað til Mi-
ami?
Nei-nei, svaraði hún og
brosti. — Ég hef verið hér oft
áður.
Eruð þér með manninum
yðar, eða eruð þér kannski í
svolítilli hvíldarferð upp á eig-
in spýtur?
- Ég er ekki gift.
— Ekki?
Hann brosti elskulega og hélt
síðan áfram.
Má ég kynna mig: Jack
Fields.
Hann rétti henni höndina.
— Connie Davidson, sagði hún
og tók í hönd hans. Handtak
hans var þétt og heitt. Hann
sleppti hönd hennar næstum
samstundis.
Jæja, svo að þér farið ein
í sumarlevfi, sagði hann.
Ég kem hingað á hverju
ári.
-.. Hvaðan eruð þér?
Frá New York.
-— Hvaða hluta? spurði hann.
Þér eruð máski sjálfur frá
New York? spurði hún.