Vikan - 19.03.1970, Blaðsíða 20

EFTiR MARV STEWART
Hringur
soldánsins
Það var eins og að horfa á stórkostlega litkvik-
mynd, þegar við komum fyrir hornið; fyrir innan
sótsvarta múrana var eldurinn í algleymingi...
12. HLUTI - SÖGULOK
Lethman keyrSi hnén í iendar
hestsins, hélt fast í taumana og
beindi honum út að horninu við
kvennabúrsálmuna, þar við stóðum
í skjóli við trén. Hesturinn prjónaði
og mannfjöldinn vék fyrir honum,
— allir, nema einn maður, sem óð
á móti honum og reyndi að ná taki
á taumunum. Hann öskraði eitthvað
og ég sá John Lethman benda í átt-
ina að brennandi húsinu og svara
honum einhverju. Svo sló hann til
hans með keyrinu og þaut áfram, í
áttina að trjáþyrpingunni, þar sem
við vorum í felum.
Hesturinn sparkaði líka í Arab-
ann, svo hann þeyttist frá honum
og veltist um í rykinu. Hann kom
sér þó á fætur, og þá sá ég að þetta
var Nasirulla. Einn mannanna reyndi
að elta Lethman uppi og veifaði með
byssu yfir höfði sér. Nasirulla þreif
byssuna af honum og skaut.
En hesturinn var kominn úr skot-
múli. Hann þaut framhjá okkur. að-
eins nokkra metra frá. Ég gat ekki
séð framan í Lethman, hann var
kominn fram hjá okkur eins og ör-
skot.
Ég áttaði mig heldur ekki á því
strax, að hundarnir tóku á rás eftir
honum, og þegar ég leit við voru
þeir horfnir.
— Nú held ég að það sé mál fyr-
ir okkur að hverfa héðan, sagði
Charles.
— Bíddu — sjáðu!
Það sem svo bar fyrir augu okk-
ar, gerðist svo snöggt að það var
varla hægt að henda reiður á það.
Nasirulla gaf sér varla tíma til að
athuga hvort skotið hefði hitt Leth-
man. Hann sneri við og reyndi að
ryðja sér braut að hliðinu. Fólkið
sem stóð hjá honum sneri líka við.
Þá komum við auga á Henry Graf-
ton. Hann hafði greinilega náð sér
eftir höfuðhöggið og stjórnaði nú
björgunarstarfinu. Ég sá hann koma
út úr fordyrinu með fangið fullt af
einhverju dóti.
Nokkrir mannanna stukku til móts
við hann, líklega til að hjálpa hon-
um. Einn þeirra teymdi eitt múldýr-
ið til hans. Þá rak Nosirulla upp
öskur, mennirnir litu við og hop-
uðu undan. Ég heyrði konu öskra
ofboðslega. Grafton nam staðar og
Nasirulla stökk í áttina til hans, æp-
andi og veinandi, og þegar Grafton
leit við, þá lyfti hann byssunni og
skaut.
Grafton féll til jarðair Arabinn
hljóp alla leið til hans og reiddi
byssuskeftið til höggs, og mann-
fjöldinn kom æðandi á eftir honum.
Charles dró mig lengra inn á milli
trjánna.
— Hann er að öllum líkindum
steindauður. Við verðum að flýta
okkur héðan, eins og fjandinn sé í
hælunum á okkur, Christy mín litla.
Ég skalf svo að ég varð að styðja
mig við hann.
— Þetta var Nasirulla, sagði ég
og tennurnar skrölltu í munninum
á mér. — Það — það hefir verið
vegna Halide, sem hann skaut hann.
— Orugglega. Nasirulla hefir lik-
lega verið að bjarga eiturlyfjabirgð-
unum, og þá rekizt á lík dóttur sinn-
ar. Eða þá að Lethman hefir sagt
honum það, áður en hann stakk af.
Bíddu andartak, ég held við kom-
umst niður að vaðinu hérna megin.
Við verðum að flýta okkur eins og
við getum. Arabalýður er ekki beint
ákjósanlegur félagsskapur, ekki einu
sinni undir venjulegum kringum-
stæðum. Þeir myndu líklega ekki
gera 'annað við þig en að nauðga
þér, en mig langar ekki til að láta
vana mig, að minnsta kosti ekki
sama daginn og ég opinbera trúlof-
un mína.
Nú þekki ég aftur hinn stóra,
sterka og hughrausta frænda minn,
sagði ég hlæjandi, og það var ekki
laust við að hláturinn væri svolítið
taugaveiklunarkenndur, en ég var
rólegri.
Hann tók í hönd mér og við fór-
um að fikra okkur niður klettastíg-
inn, yfir ána og inn í myrkrið hin-
um megin í dalnum.
Það var um tólfleytið daginn eft-
ir. Sólin var hátt á himni og bakaði
þorpsgöturnar, hitinn var ægilegur.
Við sátum á lágum steinvegg við
kirkjugarðinn og biðum eftir ein-
hverju farartæki til að flytja okkur
til Beirut.
Það var litli geitarhirðirinn sem
hafði vísað okkur leið í þorpinu,
gegnum mjóar götur, að húsi í út-
jaðrinum. Hann talaði við konu sem
bjó í einum kofanum, og hún veitti
okkur húsaskjól.
Ég var þá að lotum komin, allt of
þreytt til að taka eftir því sem fram
fór í kringum mig. Aðalatriðið var
að losna við blaut fötin og leggjast
einhversstaðar til svefns.
Bak við tialdið, sem hólfaði þetta
eina herbergi í tvennt, sveipaði ég
um mig einhverju léreftsplaggi, sem
konan tók upp úr kistu, lagði mig á
eJthvert tuskulérefti og sofnaði á
stundinni. Það síðasta sem ég skynj-
aði var að Charles talaði lágt við
Arabakonuna og sagðist ætla að
bíða eftir manni hennar, sem ég
frétti síðar að væri yfirvald þorps-
ins, og hann var viðstaddur elds-
voðann.
Nú voru allar skýringar afstaðn-
ar. Henry Grafton hafði ekki slopp-
ið, eða réttara sagt hafði hann verið
svo heppinn að deyja af skotsárinu,
og Lethman var algerlega horfinn
af sjónarsviðinu, hafði farið eitt-
hvert upp í Efra- Libanon. Ég hefi
aldrei frétt hvernig honum vegnaði,
enda hefi ég aldrei haft áhuga á
því. Hann hafði horfið um nóttina,
með hest sinn og hundana. Lík stúlk-
unnar fannst í klefanum, sömuleiðis
töluvert magn af eiturlyfjum, en
mikið af þeim var horfið og lög-
reglanu gat aldrei komist að því
með hvaða hætti. Lögreglan tók
auðvitað eiturlyfin í sínar vörzlur.
Svo var komið að okkur. Við vor-
um tekin í fyrstu yfirheyrsluna um
morguninn og nú var lögreglan
niðri á hásléttunni, þar sem rústir
Dar Ibrahim báru við himinn, eins
og kolsvartur og brenndur tann-
garður.
— Ég er að hugsa hvort hún hefði
verið ánægð að hafa okkur hérna,
sagði ég.
— Ég veit það ekki, en ég er viss
um að það hefði glatt hana að vita
höllina hverfa af sjónarsviðinu um
leið og hún sjálf varð að fara, sagði
Charles. — Þetta er stórkostlegur
endir á þessu goðsagnakennda æv-
intýri. Þetta verður ætíð í minnum
haft hér í Libanon.
Nokkur börn, sem voru of ung til
að ganga í skóla, komu hlaupandi,
spörkuðu á undan sér blikkdós. Svo
námu þau staðar og fóru að leika
sér þarna hjá kirkjugarðsveggnum.
Nokkrir skinhoraðir hundar löfsuð-
ust þarna fram hjá í leit að ein-
hverju ætilegu. Smápolli kastaði
steini í einn þeirra, sem stökk í felur
bak við olíutunnu.
Stór almenningsvagn stanzaði
með ískrandi hemlum rétt hjá okk-
ur. Bílstjórinn sneri sér við í sætinu
og benti á rústirnar af Dar Ibrahim,
áður en hann drap á vélinni og stóð
upp til að opna dyrnar. Farþegarnir
ruddust út. Það voru aðallega Eng-
lendingar, sem virtust þekkjast vel
innbyrðis. Þeir gengu fram að veg-
brúninni, hlæjandi og malandi, og
virtu fyrir sér rústirnar. Myndavél-
ar voru sífellt á lofti. Ég heyrði bíl-
20 VIKAN 12- tbl-