Vikan - 19.03.1970, Blaðsíða 50

Úrval
Kemur út mánaðarlega
Gerizt áskrifendur
hálft þriðja ár. Yfirleitt voru Bí-
öfrumenn í vörn, enda alltaf
miklu fáliðaðri og verr búnir
vopnum. En þeir höfðu það
framyfir að hermenn þeirra
trúðu yfirleitt á málstað sinn og
börðust af eldmóði, en dátalýð-
ur Lagos-stjórnarinnar var þar
á móti áhugalítill um gang ó-
friðarins og framganga hans
jafnan bleyðileg. Var sú áreið-
anlega meginástæða jþess, hve
lengi Bíöfrumenn fengu varist,
jafnerfið og aðstaða þeirra var.
Þeir gerðu jafnvel gagnsóknir
annað veifið, hernámu þannig
einu sinni mikinn hluta Mið-
vesturfylkisins og ógnuðu sjálfri
Lagos. En þrátt fyrir verulegan
stuðning ýmissa ríkja og hjálp-
arstofnana, sem fluttu þeim vopn
og matvæli loftleiðis, var að-
staða þeirra vonlaus til lengdar.
Það var hungrið sem öllu öðru
fremur kom þeim á kné. Burt-
séð frá hinum ægilega mannfelli
meðal óbreyttra borgara, einkum
barna, kom það illa niður á her-
mönnunum, sem þó hafa áreið-
anlega verið látnir ganga fyrir
um mat. Þegar lokaatlagan var
Verkir, þreyta í baki ?
DOSI beltin hafa eytt
þrautum margra.
Reynið þau.
ReMEDIA H.F.
LAUFÁSVtGI 12 - 3Úai 16510
greidd að Owerri, voru bestu
hersveitir Ojukwus, sem borgina
vörðu, orðnar svo máttvana af
langvarandi sulti og þar að auki
fátaekar af skotfærum að þær
leystust von bráðar upp.
Þá hefur því verið haldið fram
að Ojukwu, sem annars virðist
snjall maður um margt, hafi
reynst heldur slakur herforingi.
Hann er, eins og aðrir nígerískir
herforingjar, menntaður í bresk-
um herskólum, og hafði tileink-
að sér af fullmikilli alúð ýmis
úrelt fræði, er þar voru kennd.
Sagt er að hernaðaraðferðir Oj-
ukwus hafi byggst mjög á svip-
uðum reglum og Bretar börðust
lengi eftir í fyrra heimsstríði og
gáfust miðlungi vel. Þannig er
ekki að sjá að Ojukwu hafi haft
neinn verulegan áhuga á að setja
í gang skæruhernað að baki víg-
línunnar, en sigaði þess í stað
vopnfáum liðsmönnum sínum
fram í tilgangslaus fjöldaáhlaup
líkt og hershöfðingjar Breta
gerðu við Somme og Ypres.
Ojukwu fóru engu betur út úr
þesskonar stríðsaðferðum en
lærifeður hans, en hann virðist
ekki hafa áttað sig á því fyrr
en þá of seint. „Ef Ojukwu hefði
lesið Maó Tse-túng í staðinn fyr-
ir Sir Douglas Haig, er aldrei að
vita nema hann hefði unnið,“
sagði bandarískur blaðamaður
um þetta efni.
Hvað stríðsáróður snerti voru
Bíöfrumenn snjallari og stóðu
þar miklu framar andstæðingum
sínum. Áróðursmálaráðuneyti
þeirra stjórnaði kunnasti rithöf-
undur Nígeríu, Cyprian Ekwensi,
og á hann áreiðanlega mikinn
þátt í því að almenningur út
um heim fékk yfirleitt fremur
samúð með málstað Bíöfrumanna
en hitt. Miklu réðu einnig um
það sjónvarpsfréttir frá Bíöfru,
en segja má að heimurinn hafi
horft á börnin þar deyja úr
hungri á hverju kvöldi í
meira en tvö ár. Ástæða er til
að spyrja hvernig heimurinn
entist til að stara á glæpinn all-
an þennan tíma án þess að stöðva
hann. Svarið hlýtur að liggja í
því, að þótt málstaður Nígeríu-
manna ætti sér fornfælendur
færri, þá voru stuðningsaðilar
þeirra of öflugir til að aðrir
treystu sér eða kærðu sig um að
ögra þeim. Þeir stuðningsaðilar
eru fyrst og fremst stjórnmála-
spekúlantar og olíuauðveld Bret-
lands og Sovétríkjanna. Einhver
viðurstyggilegustu morð sögunn-
ar, sem heimurinn hefur verið
vitni að í ríkara mæli en nokkr-
um öðrum glæp, hljóta því fyrst
og fremst að skrifast á reikning
Brésjnéfs í Moskvu og „jafnað-
armanna“foringjans Wilsons í
Downing Street. Og að síðustu
er ástæða til að spyrja: ef slíkum
og þvílíkum náungum á að hald-
ast uppi að fremja glæpi sína fyr-
ir augunum á heiminum og í
trássi við samvizku hans, hve
lengi verður þá sú sama samvizka
að sljóvgast og mást út að fullu?
dþ.
Heyra má
Framhald af bls. 31
eða bara eins fljótt og hægt er
— og hafa þá sem mest á henni
frumsamið. Björgvin á heila
„dobíu“ af lögum, hvert öðru
betra, og hver veit nema einhver
okkar hinna lumi á einu eða
svo.“
Eins og öllum lýðnum ætti að
vera kunnugt núna, var Jónas í
framboði til forkosninga borgar-
stjórnarkosninganna hér í
Reykjavík, og eins var Sveinn
Guðjónsson, orgelleikari Roof
Tops. Ég efast ekki um að báðir
þessir menn gætu gert ýmislegt
í borgarstjórn, en það er ekki
laust við að upp í huga mér
komi nokkrar svipmyndir af alls
kyns fundum og mannamótum
þar sem átti að ræða allt annað
en poppmenningu.
Reynslan hefur sýnt, að ekki
hefur þýtt mikið að halda sam-
komur fyrir ungt fólk, nema
efst séu settir á blað einhverjir
hljóðfæraleikarar og söngvarar
— sem aftur draga að sér æp-
andi smástelpur er hafa ekki
hugmynd um, og vilja ekki vita,
hvað er að ske. Þetta skeði á
Viet Nam-fundi í Háskólabíói og
aftur á Þjóðlagakvöldi á sama
stað. Aðal aðdráttaraflið var
popphljómsveit, sem síðan gerði
mikið, þó það hafi alls ekki ver-
ið meining þeirra, til að skemma
mögulegan ágætismóral.
Og hvort sem þeir Jónas og
Sveinn væru í framboði fyrir
„komma, krata, íhald eða fram-
sókn“, þá lít ég sömu augum á
framboð þeirra — og vafalaust
fleiri. Hálf finnst mér það
klaufalegt hjá „Flokknum" að
afla atkvæða svona — en vafa-
laust ber það tilætlaðan árangur.
☆
Hringur soidánsins
Framhald af bls. 21
stjóranum og sló hann ( rot, áður
en hann vissi hvað hefði skeð. Hann
er þarna, það er hann sem ekur
fyrir mig.
Svo sneri hann sér við og leit á
Dar Ibrahim. Börnin voru löngu
farin frá okkur, og nú kom litli
hundurinn fram úr fylgsni sínu, og
skreið eftir mölinni að fótum Chas
frænda, sem sneri sér við, rétt í
því.
— Jæja, þetta eru þá lok langr-
ar sögu. Charles kemur með mér
hingað aftur, þegar mestu lætin eru
um garð gengin. Hann rétti mér
höndina. — Komdu, þú ert þreytu-
leg . Hvað í veröldinni . .
Þegar hann sneri sér við, var
hann nærri dottinn um hundinn,
sem lá í hnipri við fætur hans,
óhreinn og illa haldinn, með skít-
ugt trýni. Hann veifaði einhverju,
sem einu sinni hafði verið skott.
— Þetta er þó ekki . . . ?
— Nei, fjandinn hafi það, sagði
Charles. — Þetta er bara venjuleg-
ur flækingshundur.
Charles, sem hafði beygt sig nið-
ur að hundinum, rak upp undrun-
aróp.
— Hafið þið séð þetta, það er
hálsband. Það stendur eitthvað á
því. Það er nafn. Hann hefir þá
flækst að heiman frá sér, litla
skinnið. Við getum kannski komið
honum til skila. Það er ekki venju-
legt hér að hundar séu með háls-
band. Þetta hlýtur að vera tiginn
Hann þagnaði skyndilega.
Þá sá ég nafnið sem var letrað
á hálsbandið: AX SAMSON.
Charles leit á mig.
— Hann þekkti málróm okkar.
Rödd hans var svo þurr að ég skildi
að hann var ekki síður hrærður en
ég. — Hann þekkti okkur pobba.
Hann hlýtur að hafa flúið þegar
hún dó, eða kannski þetta svín hafi
fleygt honum á dyr, og látið sig
einu skipta þótt hann svelti í hel.
Charles lyfti þessu ólögulega
dýri upp í fang sér.
— En nú fer hann f sóttkví á
Phoenicia.
— Sóttkví, þú ætlar þó ekki að
taka þetta sóðalega dýr með þér
heim?
— Þetta er ekkert sóðalegt kvik-
indi, þetta er Samson. Manztu ekki
að ég sagði þér frá Samson? Þetta
verður brúðargjöf Harrietar frænku
til okkar, pabbi. Þetta verður minn
eigin Gabrielshundur. Hann heyrir
fjölskyldunni til.
Hamid hló út að eyrum og hélt
bíldyrunum opnum fyrir okkur. Ég
settizt í aftursætið milli mannanna
tveggja. Charles lagði handlegginn
utan um mig og þrýsti mér fast að
sér, og höfuð mitt hvfldi á öxl hans.
Við, hundurin litli og ég, vorum
steinsofnuð, áður en bíllinn var
kominn nokkra kílómetra leið til
Beirut...
Sögulok.
50 VIKAN 12-tbl-