Vikan - 19.03.1970, Blaðsíða 32

Frú Robertsson
Framhald af bls. 25
en flýtti sér svo á eftir henni
aftur.
— Hérna? sagði hann og benti
fram fyrir sig.
— Hvað?
— Ætlarðu að hitta hann
hérna í byggingunni?
—7 Nei.
— En hvar?
— Hvar hvað?
— Hvar ætlarðu að hitta hann?
— í dýragarðinum.
— Dýragarðinum. Benjamín
ræskti sig. — Það er nokkuð
góður dýragarður hérna, ekki
satt?
— Aldrei komið þar.
— Ó. Ja, ég hef eiginlega aldr-
ei komið þangað heldur. Kann-
ske . . . kannske kem ég með
þér. Halda þér félagsskap á leið-
inni.
Þau biðu hljóð á pallinum eft-
ir bíl sem færi út að dýragarð-
inum. Benjamín var með hend-
urnar á kafi í buxnavösunum og
leit öðru hvoru upp í loftið eða
þá í kringum sig til að kíkja eft-
ir bílnum. Þegar hann svo kom
fór hann á eftir Elaine inn og
settist við hlið hennar. Hún tók
af sér hattinn og setti hann í
kjöltu sér.
— Þetta er nú ekki beint góð-
ur dagur til að fara í dýragarð-
inn, sagði hann brosandi.
— Nei. Hún sneri höfðinu frá
honum og horfði út um glugg-
ann.
Þau töluðu ekki saman og bíll-
inn stanzaði nokkrum sinnum.
Benjamín horfði mestmegnis
niður fyrir sig og Elaine út um
gluggann sem fyrr. Loks sneri
hún sér að honum.
— Hvað ertu að gera hér?
spurði hún.
— Hvar?
— í Berkeley. Hvers vegna
býrðu í Berkeley?
— Ó, sagði Benjamín og kink-
aði kolli. — Já, ég bý hér að-
eins um stundarsakir.
— Ertu í skóla hérna?
— Nei.
— Heldur hvað?
— Af hverju bý ég hérna,
meinarðu?
— Já.
— Ja, sagði Benjamín, —
ástæðan. . . . Hann leit niður
fyrir sig. — Ja, ég . . . ég hef
mikinn áhuga á að vita hvernig
það er að búa hérna. Þetta er
mjög athyglisvert — að búa í
Berkeley, meina ég.
— Ertu að vinna?
— Nei, svaraði Benjamín. —
Ég seldi bílinn minn. Eg get lif-
að á því.
— En hvað gerirðu þá?
— O, hitt og þetta.
— Hitt og þetta hvað?
— Ja, ég hef farið í nokkra
tíma. Já, ég hef farið í nokkra
tíma í háskólanum.
— En þú ert ekki skráður
nemandi?
— Nei. En mér finnst . . . það
eru margir góðir prófessorar þar
. . . hérna, meina ég.
Elaine hikaði andartak og
Benjamín horfði niður fyrir sig
um leið og hún sneri sér aftur
að glugganum.
— Mikið assgoti er nú mikil
rigning, sagði hann. — Eiginlega
of mikil fyrir skemmtiferð í
dýragarðinn.
Þegar þau komu þangað gekk
Benjamin á eftir henni út um
afturdyrnar og inn um hliðið
inn í dýragarðinn. Það var fá-
mennt, og svartir asfalt-gang-
stígarnir glönsuðu. Fæst dýranna
voru sjáanleg.
— Jæja, sagði Benjamín, þeg-
ar þau stönzuðu rétt fyrir innan
hliðið. — Hvenær áttir þú að
hitta hann?
— Hann ætti að vera kominn.
Þau stóðu rétt hjá stóru fugla-
búri og íbúar búrsins sváfu flest-
ir upp undir þaki. Benjamín
horfði á þá um stund, kinkaði
síðan kolli og sneri sér aftur að
Elaine.
— Jamm. Hann er seinn, ha?
— Ha?
— Eg sagði að hann væri
seinn. Kannske rigningin hafi
tafið hann.
Þegar hann loksins kom gekk
hann hratt inn um hliðið og
skimaði þar í kringum sig. Hann
var í ljósbrúnum frakka og með
pípu í annarri hendinni.
— Er þetta hann? spurði
Beniamín.
Elaine sneri sér við, brosti og
gekk á móti manninum. Hann
setti pípuna upp í sig og rétti út
báðar hendur til að fagna henni.
Benjamín elti hana og stanzaði
í á að gizka tveggja metra fjar-
lægð.
Maðurinn brosti um stund að
Elaine en leit svo á Benjamín og
lyfti brúnum. Benjamín kinkaði
kolli og brosti.
Elaine steig til hliðar. — Þetta
er Benjamín Braddock, sagði
hún. — Hann varð mér sam-
ferða hingað. Benjamín, þetta er
Carl Smith.
— Blessaður, Ben, sagði Carl
og rétti fram höndina.
— Gaman að sjá þig, Carl,
sagði Ben og tók í höndina á
honum.
Carl sleppti handtakinu og
sneri sér aftur að Elaine. — Eg
er hræddur um að dýrin séu
ekki sériega hrifin af þessu vot-
viðri, sagði hann.
Benjamín kinkaði kolli. Svo
leit hann upp í loftið. Þegar
hann leit niður aftur hafði Carl
sett handlegginn utan um Elaine
og þau gengu rólega inn í garð-
inn.
— Jæja, sagði Benjamín á eft-
ir þeim. — Gaman að sjá ykkur.
Góða skemmtun.
— Sömuleiðis, Ben, sagði
Carl, tók pipuna út úr sér andar-
tak og lyfti henni lítillega.
— Þakka þér fyrir.
Benjamín horfði á eftir þeim
þar til þau hurfu. Svo setti hann
hendurnar aftur í buxnavasana
og gekk um garðinn. Dágóða
stund stóð hann hreyfingarlaus
og horfði á flóðhestana, keypti
sér svo poka af söltuðum hnet-
um og muldi þær í bílnum á leið-
inni inn í borgina á ný.
Hann sá hana tvisvar í vik-
unni þar á eftir, en í bæði skipt-
in voru þau sitt hvorum megin
á götimni svo hann lét nægja að
brosa og veifa henni. Svo var
það einn daginn að þau mættust
á sama hátt og hún stanzaði. Hún
sagði eitthvað en hann heyrði
það ekki.
— Bíddu aðeins, sagði hann.
Hann gekk yfir götuna eftir
töluverða erfiðleika við að kom-
ast út á hana.
— Halló, sagði hann og brosti
til hennar.
— Mig langar að tala við þig,
sagði hún.
Benjamín kinkaði kolli. —
Fínt.
— Hvar býrðu?
— Ja, sagði Benjamín. — Ég
á nú reyndar heima á þessari
götu. Hann benti niður eftir göt-
unni.
— Númer hvað?
— Fjögur hundruð og átta.
— Verðurðu þar eftir hádeg-
ið?
— Já. Já, auðvitað.
— Ég kem, sagði hún.
Benjamín kinkaði kolli. — Já.
Ég vona bara að ég verði heima.
Hún hnyklaði brýrnar. —
Verður þú þar eða verður þú
þar ekki?
— Jú, ég verð það. Örugg-
lega.
Hún kom um þrjúleytið. Þegar
hún barði sat Benjamín við
skrifborðið og las í pappírskilju
sem hann hafði keypt eftir að
þau hittust fyrr um daginn. Hann
lagði bókina á borðið og gekk
hratt til dyra. Þar hikaði hann
andartak, ræskti sig og opnaði.
— Elaine, sagði hann. —
Komdu inn.
— Nei.
— Hvað?
— Ég ætla að leggia fyrir þig
eina spurningu, sagði hún, —
svo er ég farin.
— Nú. Ja, ég vona að ég geti
svarað henni.
— Þú getur það.
— Jæja, hver er spurningin?
— Benjamín, hvers vegna ertu
hér?
— Ha?
— Ég vil fá að vita hvers
vegna þú ert hér í Berkeley,
sagði_hún og kom feti framar.
Benjamín brosti vandræðalega.
— Ja, sagði hann aftur, — ég
meina . . . ég gerði það. Sagði ég
þér það ekki?
— Geturðu sagt mér það?
— Nei.
— Ja . . . Elaine. . .?
— Viltu ekki koma inn?
— Nei.
— Þú vilt ekki koma inn, ha?
— Mig langar ekki til að sjá
þig en mig langar ekki til að
vera með þér í herberginu þínu.
Hvað ertu að gera hér?
Hann sneri sér hálfvegis við
og hristi höfuðið. — Elaine?
sagði hann.
— Segðu mér það.
— En Elaine? Hann hélt hönd-
unum upp eins og skúrkur í
bandarískri kvikmynd. — Viltu
ekki koma inn fyrir?
—- Ég treysti þér ekki.
— Þú treystir mér ekki? át
hann upp eftir henni.
— Hvað ertu að gera hér?
— Af því bara! sagði hann og
skellti höndunum niður með síð-
unum án þess þó að líta á hana.
— Er það vegna þess að ég er
hér?
— Ha?
— Komst hingað mín vegna?
Hann opnaði munninn til að
segja eitthvað en lokaði honum
aftur án þess að segja nokkuð og
hristi höfuðið.
— Er það?
— Ég veit það ekki! sagði
hann.
— Þú veizt það ekki!
— Komdu inn!
— Benjamín, sagði hún og kom
enn einu skrefi innar. — Ég vil
að þú svarir með já-i eða nei-i.
Komstu hingað mín vegna eða
ekki?
Benjamín gekk að skrifborð-
inu.
— Benjamín?
— Hvað heldur þú? hrópaði
hann og lyfti krepptum hnefun-
um í brjósthæð.
— Ég held það.
— Gott og vel, sagði hann og
sló hnefunum í borðið.
Elaine stóð í dyragættinni og
horfði á hnakkann á honum. —
Jæja, sagði hún. — Þú getur far-
ið núna.
— Hvað?
— Ég vil að þú farir.
— Fara?
— Fara héðan, sagði hún. —
Láttu mig í friði og farðu héð-
an.
Hann sneri sér við.
— Benjamín, sagði hún og
horfði beint í augu hans, — þú
ert persóna sem ég vil aldrei sjá
aftur.
Hann huldi andlitið í höndum
sér.
— Lofaðu mér því að þú verð-
ir farinn í fyrramálið.
— En... Elaine?
— Lofaðu því!
Hann kíkti út á milli fingra sér
og horfði á hana um stund en
sneri sér svo við og skellti flöt-
um lófunum niður á borðið. —
Allt i lagi.
— Lofaðu mér því!
Já! Já! Allt í lagi!
Elaine hristi höfuðið og horfði
á hann þar sem hann hallaði sér
fram á borðið.
— Elaine?
Hún svaraði ekki.
Benjamin settist skyndilega í
32 VIKAN 12 tbI-