Vikan - 19.03.1970, Blaðsíða 37

7?
Og þó—þaö gæti veriO Mina aö koma
úr'bænum, svo sennilega er betra
aö ég fari... V
Hana, fyrst dyrabjall-^
an og svo er það hippa-
skrattinn aö lemja þesE
-ar bongótrommur sinar/
'tvA'JD
8oor^
gggp~s BOOM jgga
Og Xoksins táöir í )
g..1T7
Rautt ör yfir....
Framhald af bls. 15
eigi við um gömlu skápana.
En lofið mér að sýna yður
þennan nánar.
Fulltrúinn tók mjög vel
eftir, meðan Salomon stillti
lásinn og að vörmu spori var
hurðin opin.
— Jú, viðurkenndi liann.
Það virðist vera sérstaldega
fullkominn útbúnaður á
þessum skáp.
— Fullkominn! át Salo-
mon eftir. Það er einmitt
orðið. Ég er ekki vitund
smeykur, þótt „Snillingur-
inn“ sé kominn i bæinn.
— Skápurinn virðist vera
mjög öruggur, sagði fulltrú-
inn. — Ég verð nú að viður-
kenna það.
Hann fylgdist mjög vel
með hreyfingum Salomons,
þegar hann var að læsa
skápnum aftur.
— Mér þykir leitt að liafa
ónáðað yður, herra Salomon,
hélt hann áfram. En við töld-
um sem sagt réttast að að-
vara yður. En nú verð ég að
játa, að þér eruð albrynjað-
ur gegn hvers konar innbrot-
um. Ég vildi óska að hinir
gimsteinasalarnir væru eins
forsjálir og þér. Þá væru
menn eins og „Snillingurinn“
atvinnulausir.
— Mér var sönn ánægja
að kynnast yður, lierra full-
trúi, sagði Salomon harð-
ánægður með hólið. Hann
hneigði sig eins djúpt og ístr-
an leyfði.
Hann brosti þegar hann
lokaði hurðinni og tautaði:
— Samvaldir blábjánar.
Það eru réttu orðin yfir
jæssa lögreglumenn.
Daginn áður en brúðkaup
Cambells skyldi fara fram,
ók Salomon í Ijómandi skapi
á skrifstofuna sina -— í spán-
nýjum bíl. Bílstjórinn bar
höndina upp að húfu sinni
um leið og höfðinginn steig
út. Hið sama gerði dyravörð-
urinn, sem hélt hurðinni op-
inni fyrir liann, og stoltur og
virðulegur gekk Salomon inn
í skrifstofu sina.
Hann leit á bréfin, sem
lágu á borðinu og opnaði eitt
þeirra, sem var með liol-
lenzku frímerki á. Hann
brosti ánægjulega um leið og
hann las bréfið. Loks var allt
undirbúið og hann gat farið
með demantana til Amster-
dam. Hann ákvað þegar að
fara þangað í vikulokin.
Hann las hin bréfin sem lágu
á skrifborðinu, en opnaði
síðan peningaskápinn. Um
leið og hurðin opnaðist, hörf-
aði hann undan og skelfing-
aróp var komið fram á var-
irnar á honum. Fljótt á litið
virtist ekki hafa verið hreyft
við neinu í slcápnum en í
efstu hillunni lá nafnspjald,
sem blasti við lionum. Hann
skalf, þegar liann tók það og
las:
„Beztu kveðjur „Snillings-
ins“ færa yður heim sanninn
um það, að heimskingjar
fara alltaf halloka fyrir snill-
ingum!“
Svitinn bogaði af enninu á
Salomon og liann titraði í
hnjáliðunum. Hann dró fram
skúffuna, þar sem hann
hafði geymt demantana.
Hann vissi það, áður en hann
leit í hana, að hún rnundi
vera tóm. Jú, demantarnir
voru horfnir, en ekki hafði
verið hreyft við neinu öðru
í skápnum.
í svipinn gat hann alls ekki
gert sér grein fyrir, hvað
liafði gerzt. En þegar sann-
leikurinn varð honum ljós,
var lionum öllum lokið.
Hann vissi, að demantarnir
liöfðu verið þarna í gær-
kvöldi. Og jafnviss var hann
um liitt: Að hann hafði læst
skápnum. Samt voru dem-
antarnir horfnir. Hann
reyndi að gera sér grein fyr-
ir þessu. Smám saman
komst hann að fastri niður-
stöðu um þrennt í þessu
máli: Að þjófurinn hlaut að
hafa vitað, að Cambell-dem-
antarnir höfðu verið i vörzl-
um Salomons. I öðru lagi, að
demantarnir voru óvátryggð-
ir og að tapið var hans og
aðeins hans. I þriðja lagi gat
hann ekki tilkynnt lögregl-
unni þjófnaðinn. Aldrei á
ævi sinni liafði liann lent í
öðru eins. Hann gat hrein-
lega ekkert gert í málinu.
Allt í einu varð honum
ljóst, að hann var í mikilli
liættu. Einhver hlaut að vita
12. tbi. VIKAN 37