Vikan - 19.03.1970, Blaðsíða 24

FRII ROBINSON
(THE GRADUATE) 8. HLUTI CHARLES WEBB
Það var þögn.
— Hún býr í Wendell Hall,
sagði stúlkan svo.
— Ó, sagði Benjamín.
— Á ég að gefa yður samband
við hana?
Benjamín opnaði munninn en
lokaði honum aftur án þess að
segja nokkuð.
— Halló?
Hann ræskti sig.
— Á ég að gefa yður sam-
band?
— Nei, sagði hann. — Nei,
takk. Ég hringi aftur seinna.
Hann borðaði einn um kvöldið á
kaffihúsi við hliðina á hótelinu.
Eftir matinn fékk hann sér kaffi
og sat við það þangað til klukk-
an var orðin nærri því átta. Þá
borgaði hann og fór út.
— Fyrirgefðu, sagði hann við
stúdent nokkurn þar á götunni.
— Gætir þú sagt mér hvar Wen-
dell Hall er?
Stúdentinn benti. — Labbaðu
þarna niður eftir og beygðu til
hægri. Það er stór, kassalöguð
bygging.
Benjamín var ekki lengi að
finna Wendell Hall, en í stað þess
að fara inn settist hann á bekk
fyrir framan bygginguna og
horfði niður fyrir sig; leit þó
24 VIKAN 12-tbl-
upp í hvert skipti sem einhver
kom út. Á endanum stóð hann
UPP °g fór aftur inn í borgina.
Eftir að hafa setið í meira en
klukkustund á krá og drukkið
bjór fór hann aftur út að skólan-
um og gekk inn í anddyrið.
Stúlka sem sat bak við skrifborð
leit á hann.
— Býr ekki Elaine Robinson
hérna? spurði hann.
Stúlkan leit á lista sem hún
var með fyrir framan sig og
kinkaði kolli. — Jú, sagði hún.
— f herbergi tvö hundruð. Á ég
að kalla í hana og biðja hana að
koma niður?
Já, svaraði Benjamín.
Hún tók upp tólið en um leið
og hún ætlaði að fara að velja
númerið lyfti Benjamín annarri
höndinni og hristi höfuðið.
— Ég hérna . . . ég þarf ann-
ars að gera svolítið áður.
Á ég þá ekki að hringja í
hana?
Nei, svaraði Benjamín og
steig skref aftur á bak.
— Einhver skilaboð?
— Nei. Nei, þakka þér fyrir.
Ég mundi allt í einu eftir smá-
ræði sem ég þarf að gera. Hann
flýtti sér út og inn i borgina á
ný, þar sem hann fór inn í kvik-
myndahús sem var beint á móti
hótelinu hans.
Morguninn eftir fékk Benja-
mín sér leigt nokkrum götum
neðan við háskólann og flutti
inn í herbergi á annarri hæð.
Svo seldi hann bílinn, fyrir 2900
dollara á bílasölu, allt greitt í
reiðufé. Hann fór með pening-
ana til herbergis síns, setti þá
niður í skúffu, lagðist á bakið í
rúmið og horfði upp í loftið það
sem eftir var dagsins.
Eftir viku hafði hann ekki enn
séð Elaine. Hann gekk framhjá
Wendell Hall nokkrum sinnum
á dag og leitaði að henni á með-
al stúlknanna fyrir utan og oft
sat hann tímunum saman á bekk
fyrir framan bygginguna en
aldrei sá hann Elaine. Dag einn
ákvað hann að fara inn og biðja
stúlkuna í afgreiðslunni að
hringja hana niður, en um leið
og hann var kominn inn skipti
hann um skoðun og ákvað að
skrifa henni heldur. í búð rétt
hjá húsinu sem hann bjó í keypti
hann tvær pottflöskur af bjór og
fór með þær upp. Svo settist
hann við skrifborðið, tók upp
pappír og penna og byrjaði að
skrifa:
Kæra Elaine:
Nú bý ég í Berkeley, þar sem
ég er orðinn dauðleiður á þessu
fjölskyldulífi heima hjá mér. Ég
hef haft í hyggju töluvert lengi
að kíkja inn og ræða við þig, en
ég er ekki alveg viss um hvem-
ig þú lítur á málin eftir þessi
leiðindi með mig og móður þína.
Þetta voru alvarleg mistök, en
ég vona að þau hafi ekki verið
það alvarleg að þú fyrirlítir mig
það sem eftir er. Vinátta þín er
mér mikils virði og það væri
mér mikil hryggð að vita....
Benjamín las yfir það sem
hann hafði skrifað, hallaði sér
svo aftur á bak í stólinn og drakk
hægt og rólega úr annarri flösk-
unni, um leið og hann horfði út
um gluggann. Þegar hann var
búinn með hana opnaði hann
hina, fór á salernið og byrjaði á
nýju bréfi.
Kæra Elaine:
’É'g elska þig og ég gat ekki að
þessu gert og ég bið þig að fyrir-
gefa mér. Ég elska þig svo mik-
ið að ég óttast að sjá þig hvenær
sem ég fer út og ég er hræddur
og ég elska þig og hjálpaðu mér
og fyrirgefðu mér og ég er hjálp-