Vikan - 19.03.1970, Blaðsíða 23

reiður, ekki aðeins af þvi, að
hann sá nú drauminn um
konu og heimili verða að
engu, heldur eining af því, að
konan sem hann elskaði,
varð að þola þessa raun, sem
mundi ekki aðeins verða til
þess að aðskilja þau að fullu,
heldur einnig til þess að eyði-
leggja allt líf hennar.
Hann reyndi enn þá að fá
Mabel til að fara frá móður
sinni. En hún skildi naumast
hvað hann var að fara og
tautaði sífellt eins og í
leiðslu:
„Mamma getur ekki lifað
án mín.“
Jafnvel árið 1937 sagði Ed-
ward Applegarth:
„Móðir mín var alla tíð
eigingjörn, og Mabel eyddi
allri ævi sinni í að annast
um hana.“
Jack gaf þó eklci upp alla
von. Hann hélt áfram að
elska hana, en leitaði þó
samvista við aðrar konur,
þar á meðal önnu Strumsky.
Um skeið gat hann enga sögu
selt, og þegar heimilið varð
aftur auralaust, fór hann að
missa þolinmæðina. Hann
ákvað að vera framvegis
vægðarlaus í peningasökum,
því að það voru aðeins
heimskingjar sem fyrirlitu
peninga.
„Ég vil eignast peninga eða
öllu heldur það, sem hægt er
að eignast fyrir peninga, og
ég get aldrei eignast of mik-
ið af peningum. Fötin og
maturinn skapa manninn, en
ekki uppeldið. Meiri pening-
ar skapa sterkara lif fyrir
mig. Það getur aldrei orðið
löstur hjá mér að nurla sam-
an peningum, miklu heldur
að sóa þeim. Já, það síðar-
nefnda mun líklega alltaf
hrjá mig. Ef peningarnir
fylgja frægðinni, þá má hún
koma, en ef þeir fylgja henni
ekki, þá vil ég heldur pening-
ana.“
Jafnframt þvi sem hann
krafðist peninga til þess að
losna undan þrældómsoki
sínu, skrifaði hann eldheitar
greinar um sósíalisma, sem
hann var viss um að geta selt.
í febrúar árið 1900 gerðust
tveir atburðir, sem báðir virt-
ust í sjálfu sér þýðingarlaus
ir, en höfðu þó hver um sig
mikil álirif á ævi Jack Lon-
don. (Annar var sá, að honum
var boðið til morgunverðar í
San Francisco til frú Ninette
Eames, og hinn, að einn af
skólafélögum hans, Fred Ja-
cobs, sem tekið hafði þátt i
spænsk-ameriska stríðinu og
dáið um borð í flutninga-
skjipi, var seindur heim til
Oakland til greftrunar. Morg-
unverðurinn hjá frú Eames
var á undan, og þó að lengra
liði, áður en áhrifanna af
honum færi að gæta, urðu
þau aftur á móti þeim mun
varanlegri.
Tilgangur frú Eames með
þessum morgunverði, var að
fá tækifæri til að kynnast
Jaclc London, þvi að hún
hafði í hyggju að skrifa grein
um hann í „Overland Month-
ly“. Hún hafði einnig boðið
systurdóttur sinni, Klöru
Charmian Kittredge, sem hún
hafði alið upp frá þvi að hún
var smáharn. Hún var mjög
lik frú Eames, fjörug og
hvatskeytleg, tuttugu og niu
ára og ógift. Hún leit hæðn-
islega á tötraleg föt Jacks
London og lét aðeins til sin
taka, þegar frú Eames fræddi
Jack á þvi að systurdóttir
hennar væri vélritunarstúlka
á skrifstofu þar i nágrenninu.
Þá sparkaði hún i fætur
frænku sinnar, af þvi að hún
hafði ljóstrað þvi upp, að hún
yrði að vinna fyrir sér sjálf.
Þann 20. febrúar lauk Jack
við prófarkalesturinn að
„Sögum frá Klondike“, sem
varð nafnið á fyrstu bókinni
hans. Daginn eftir var hann
viðstaddur jarðarför Fred
Jacobs, og hitti þar unnustu
Jacobs, Bessie Madden, lag-
lega, írska stúlku, sem Jack
hafði hitt nokkrum sinnum
áður. Morguninn eftir fékk
Jack bréf frá Mabel, sem var
vinkona Bessíear, þar sem
liún bað liann að heimsækja
Bessie og gera allt, sem hann
gæti til að létta henni raun-
imar. Sama kvöldið fór hann
i heimsókn til Maddern-fjöl-
skyldunnar.
Bessie Maddem hafði verið
kennslukona i þrjú ár. Hún
var hraustleg, rólynd, næst-
uin daufgerð stúlka, með
hlýleg, angurvær augu, og
dálítið eldri en Jack.
Bessie syrgði Fred, og Jack
syrgði hina vonlausu trúlof-
un sina og Mabelar. Það féll
vel á með þeim, og þau undu
vel i návist hvors annars. Áð-
ur en langt leið, fóru sam-
fundir þeirra að verða tiðari.
Þau lásu saman og ræddu
um bókmenntir, og stundum
þegar Jaclc átti peninga, fóru
þau út að skemmta sér. Þó
að Jack hjólaði enn þá til
San Jose einu sinni i viku,
hlakkaði hann þó alltaf til að
hitta Bessie aftur. Hún leið-
rétti nú öll handrit hans;
henni féllu sögur hans vel í
geð, og hún trúði blint á, að
hann mundi verða einn af
mestu rithöfundum heims-
ins, og þá trú missti hún al-
drei.
Jack gerði sér vonir um, að
„Sögur frá Klondike“ mundu
gefa honum góðar tekjur, og
hann ákvað þvi að flytja i
stærra hús. Þau Flóra fundu
tveggja hæða hús skammt
Framhald á bls. 40
12. tbi. VIKAN 23