Vikan - 16.04.1970, Síða 14

SAKAMÁLASAGA EFTIR CHARLES LING
Walters yfirlögregluþjónn
stóð frammi fyrir hópi ungra
lögreglumanna: — Að því er
við bezt vitum, höfum við
aldrei séð hann, en samt er-
um við næstxmi vissir um,
hvemig maðurinn með
sprengjuna er, og hvemig
hann lítur út! Hann brosti.
— Okkur vantar aðeins að
finna hann.
Hann sneri sér að töflunni
og skrifaði nokkrar tölur.
— Fram að þessu hafa
sprungið fjórar sprengjur.
Þrír menn hafa verið drepn-
ir. Sex eru stórslasaðir, og
tuttugu og þrir menn liggja
minna særðir.
Hann leit aftur á lögreglu-
þjónana fyrir framan hann.
— Þið hafið oft heyrt, að
maður skuh ekki skoða
hundinn á hámnum, en þó
hefur það hvað eftir annað
komið í ljós, að vissir af-
brotamenn eru eftirtakan-
lega likir, bæði andlega, til-
finningalega og líkamlega.
Walters yfirlögregluþjónn
leit á úrið. Það var þrjár
mínútur yfir átta. — Til
dæmis vitum við, að mein-
lausir ávísanafalsarar óska
þess oft ákaft, að upp um þá
komizt og þeir verði sendir
aftur í fangelsið. Þeir kjósa
miklu heldur algerlega ein-
angrað samfélag.
Yfirlögregluþjónninn var
grannvaxinn maður i óað-
finnanlegum einkennisbún-
ingi. — Og við vitum líka
ýmislegt um þá manntegund,
sem gengur um og kemur
fyrir sprengjum. Hann sneri
sér aftur að töflunni og
skrifaði. — Það eru um það
bil fjórar miHjónir manna í
þessu umdæmi. Hann strik-
aði yfir töluna og skrifaði
,,2.(X)0.000“ fyrir neðan. —
Við getum þegar i stað sleppt
um tveimin- miKjónum.
Maðurinn með sprengjuna er
karlkyns.
Ég rannsakaði sprengjuna.
Tímastíllingin reyndist í full-
komnu lagi.
Ég kinkaði kolli með sjálf-
um mér. Það var áreiðanlega
enginn tæknilegur galli sem
átti sök á óförunum. Það var
vasaljóssrafhlaðan, sem hafði
verið of veik.
Skerandi rödd Paulu syst-
ur minnar hvein ofan úr
kjallarastiganum. — Harold,
það er morgunverður.
Ég breiddi hettu yfir
sprengjuna, slökkti ljósið og
gekk upp.
— Þvoðu þér um hend-
urnar, sagði móðir min. —
Þær eru óhreinar.
Ég gekk fram i baðher-
bergið, og þegar ég kom aft-
ur, settist ég við borðið. —
Ég er ekki verulega svangur
í dag mamma.
— Þú verður að borða
morgunmatinn þinn, skipaði
hún. — Það er ekki hægt að
byrja daginn betur en
með góðum morgunverði.
Drekktu nú appelsinusafann
þinn.
Og ef til vill getum við enn
sleppt hálfri annarri miKjón
manna, sagði Walters yfir-
lögregluþjónn. — Maðurinn
með sprengjuna er fullorð-
inn og milli fjörutíu og fimm
og sextíu ára að aldri.
Einn af ungu mönnunum
í fremstu röð rétti upp hönd-
ina. — Hvað um hann —
Johnson? Hann var aðeins
nítján ára.
— Rétt, 0‘Brien, viður-
kenndi yfirlögregluþjónninn.
— En hann eyðilagði aðeins
lögreglustöð. Það var allt og
sumt. Hann hafði verið í
ógöngum síðan hann var tólf
ára gamall, og fannst hann
vera hataður og ofsóttur af
lögreglunni, svo að hann
revndi aðeins að gjalda í
sömu mynt. En það eru að-
eins ungir menn, sem grípa
tK svona grófra og beinna
aðgerða.
Walters lagði lrntina frá
sér og þurrkaði af fingrun-
um með hvítum vasaklútn-
um. — En í máli því, sem
hér um ræðir, stöndum við
andspænis manni, sem hittír
af handahófi. Hann leggur
böggulinn sinn i neðanjarð-
arstöðvar, strætisvagna, alls
staðar þar sem margt fólk
er saman komið.
0‘Brien var rauðhærður og
dálítið rangeygður. — En
hvers vegna hlýtur hann að
vera milli fjörtutíu og fimm
og sextíu og fimm ára?
— ÖIl sú reynsla, sem við
höfum hingað til fengið af
afbrotum af þessu tagi bend-
ir í þá átt! Walters yppti öxl-
um. — Við vitum ekki, hvers
vegna aldur þeirra liggur ein-
mitt á milli þessara marka,
en okkur grunar að fyrir
fjörutiu og fimm ára aldur
séu þeir svo bjartsýnir, að
erfiðleikar þeirra leysist af
sjálfu sér, og eftir sextíu og
fimm ára aldur er þeim orð-
ið alveg sama um það allt.
Systir mín les dagblaðið
við morgunverðarborðið. —
14 VIKAN 16 tbl-