Vikan - 09.07.1970, Blaðsíða 16

ÞRilUHUNDRUB SJUTIU UG FIMM DUILARAR
SAKAMÁLASAGA EFTIR HENRY SLESAR
- Hamingjan sanna, hvaS þetta
er há upphæð. Nákvæmlega sú upphæð,
sem ég lánaði honum forðum,
þrjúhundruð sjötíu og fimm dollarar....
Joe Helmer var í svo slæmu
skapi, að hann hafði ekki hemil
á hugsunum sínum. Hann hafði
ekið með strætisvagninum í full-
ar tíu mínútur, þegar hann varð
þess vísari að hann hafði farið
inn í allt annan vagn en hann
ætlaði, var því á allt annarri
leið en hann hugðist fara, og þar
sem hann hafði eytt sínum sið-
asta skildingi fyrir farmiðanum,
mundi honUm nauðugur einn
kostur að fara fótgangandi langan
veg. Hann bölvaði sjálfum sér
hátt og í hljóði fyrir heimskuna
og fljótfærnina, en samferða-
menn hans, sem voru eins og
uppmálað sinnuleysið og sof-
andahátturinn, störðu á hann
sljóum augum; hann skyldi ekki
halda að þeim kæmi óheppni
hans við.
Að sjálfsögðu var þetta allt
írenu að kenna. Hann hafði
hringt heim til hennar úr kvik-
myndahúsinu, þar sem hann
hafði annars setið af sér rign-
inguna allan seinnihluta dags-
ins. Það eina, sem hann hafði
upp úr því, var að heyra hana
endurtaka allar ásakanirnar,
sem hún hafði dembt yfir hann
sem aukagetu með morgunmatn-
um; hún gat aldrei látið sér
skiljast hvaða augum hann leit
þessa dreplúnu stritþræla, sem
puðuðu og púluðu langan dag
fyrir naumu lífsviðurværi; eða
skrifstofurolurnar, sem sátu
kengbognar og nærsýnar við
Þnrð sín og litu ekki upp frá
tilvangslausu dundinu, og það
eina sem hélt í þeim líftórunni
var vonin um vikulaunin á
b"erium föstudegi.
Hann gat aldrei orðið einn af
beim: nei. það gat hann, Joe
Helmer. aidrei sætt sig við. Þá
var það ólíkt betra að ganga at-
vinnulaus nokkra hríð og b'ða
hins gulina tækifæris. Hann var
þess fullviss. að sú bið mundi
ekki reynast árangurslaus; hann
var þess fullviss að hið gullna
tækifæri beið hvers einstaks
manns, og það sem allt valt á,
var að hafa nokkra þolinmæði
og láta ekki freistast af ein-
hverju smáræði, en ganga svo á
lagið og hika ekki við, þegar
þar að kom.
En svo voru það áhyggjurnar
og erfiðleikarnir. Hann hafði
talið að þetta mundi allt slamp-
ast af einhvern veginn þangað
til honum byðist vinna við sitt
hæfi. En nú var búið að loka
fyrir rafmagnið og símann, og
írena ætlaði af göflunum að
ganga. Og ekki nóg með það,
heldur hafði þeim borizt bréf
frá umboðsmanni húseigandans,
þar sem þeim var hótað útburði.
Og Joe Helmer var stöðugt að
leita atvinnu, sem sér væri sam-
boðin, en vildi ekki líta við lág-
launastöðum eða því, að gerast
undirtylla hrokafullra deildar-
stjóra.
Ef til vill var það vegna þess,
að náunginn sem næst honum
stóð í farþegaþrönginni, minnti
hann á þá herra, að hann gerði
Joe Helmer svo gramt í geði.
Strætisvagninn stanzaði í 24.
götu; þar var endastöð hans. Joe
Helmer fór út eins og hinir far-
þegarnir, hann hafði ekki aura
á sér fyrir farmiða til baka og
varð því að ganga alla leiðina
heim. Hann bölvaði óheppni..
sinni og klaufaskap enn einu
sinni, en það breytti ekki neinu.
Honum varð litið upp, og sá
þá hvar sá deildarstjóralegi
gekk nokkrum skrefum á undan
á sömu stéttinni. Joe Helmer
hafði megnustu andúð á allri
þeirri klæðskerafullkomnun, sem
maðurinn bar með sér. Þetta var
feitlacinn, klofstuttur karl, kom-
inn um sextugt, en hann eekfc
hröðum skrefum og var ein-
kennilega léttur í spori. Þarna
1.0 VIKAN 28 tbl