Vikan - 09.07.1970, Blaðsíða 24

Allir eru sammála um aö
eitthvað þurfi aö gera fyrir
Indíánanna í Brasilíu.
En eins og oftast áður, er
spurningin hvernig eigi að
gera það. í frumskóginum
lifa þeir eins og steinaldar-
menn. Er hægt að þröngva
upp á þessa ættflokka
lífsvenjum, sem við köllum
„menningu" og höfum verið að
þróa í þúsundir ára?
Þeir kvcðja
stcinaldar*
mcnniiigiiiia
Joan og Edward Jackson ætluðu sér
að eiga mjög „óvenjulega“ hveitibrauðs-
daga, þegar þau ákváðu að fara til evjar-
innar Bananal fyrir utan strendur Bras-
ilíu, en sú sjón, sem mætti augum Joan,
þegar hún gekk inn í borðsal hótelsins,
var einum um of „óvenjuleg“.
IIún sneri sér snögglega \’ið og æddi
fram í forsalinn:
— Borðsalurinn er fullur af nöktum
karlmönnum! hrópaði hún og kallaði á
dyravörðinn. — Þeir eru ofboðslegir!
Dyravörðurinn ldó. — Þeir eru ekkert
hættulegir, þetta eru hótelgestir, frú
Jackson. Mér þykir leiðinlegt að ég skildi
ekki segja yður þetta, svo það kæmi yður
ekki á óvart. A morgun hefst hér fundur
Indíána, og til hans koma fulltrúar frá
mörgum ættflokkum í Mato Grosso og
Amazonfrumskóginum. Bræðurnir Vilas-
Boas eru verndarar þeirra og hafa boðið
nokkrum þeirra til kvöldverðar.
— En eruð þér alveg hárviss um að
þeir séu ekki hættulegir, að þeir geri okk-
ur ekki neitt? spurði Joan Jackson, skelf-
ingu lostin.
— Þér getið verið alveg viss um það,
frú. Þessir herrar úr frumskóginum eru
að visu nokkuð fáklæddir og ég viður-
kenni að andlitsfarði þeirra er nokkuð
óvenjulegur, en þeir eru bæði elskulegir
og háttvísir. . . . eins og aðrir gestir hót-
elsins.
Hvað bíður hans í framtíðinni? Hann ber merki
uppruna síns. Eins og ættmenn hans, hefur hann
tréplötu í neðri vörinni. Eins og ættmenn hans, lifir
hann að hætti steinaldarmanna. Hvort verður erfið-
ara í framtíðinni — að lifa sem steinaldarmaður,
eða að semja sig að háttum menningarþjóðfélaga?
Ileimili þeirra er í 2000 kílómetra fjarlægð í frum-
skóginum. Hvað skyldu Kairá og Tairi hugsa um
æ'ðislega umferðina á götum Ríó de Janeiro?
STÖKK ÍNN.Í MENNINGUNA.
Við kalda borðið stóð hópur af þolin-
móðum Indíánum í biðröð, allir málaðir
stríðsmálningu og með lendaklæði eitt
fata; biðu eftir því að þjónarnir fvlltu
diska þeirra af gómsætum réttum.
Nokkrir voru búnir að fá sinn skammt
og sátu við hrokafulla diska. Þeir virt-
uzt vera í nokkrum vandræðum, með
þaö hvernig þeir áttu að ráðast á þennan
furðulega mat, en það voru þrír menn,
sem gengu á milli þeirra og kenndu þess-
um skjólstæðingum sínum að nota hnífa-
pör. Meðal þeirra, sem voru komnir upp
á lagið, var einn sannarlega hrollvekj-
andi. Ilann var auðvitað málaður, eftir
öllum kúnstarinnar reglum, og virtizt
mjög hrifinn. af því sem var sérréttur
hótelsins; melóna fyllt með skinku. En
hvernig hann fór að koma þessu upp í
sig, var eiginlega ráðgáta, því að hann
var með kringlótta tréplötu í neðri vör-
inni. Platan er (i cm. í díameter og virt-
izt gróin föst, en þetta leit ekki út fyrir
að há honum nokkurn skapaðan hlut.
Þannig á að nota hnífapör. Vilas-Boas kennir einum
vini sínum að nota hnífapör.