Vikan - 09.07.1970, Blaðsíða 34

Ég var ekki hrifin af símanum. Mér finnst
alltaf eitthvað ógnvekjandi við venjulega síma-
hringingu.
Það er einkennilegt, en ég hefi haft þessa til-
finngu lengi. Einu sinni var ég þó sátt
við símann, það var þegar ég var bara
húsmóðir og heima allan daginn, en það var
ekki langur tími. Þetta er fallegur, hvítur sími,
og um hríð var það eini tengiliður minn við
umheiminn. Það var honum að þakka að ég
gat talað við mömmu, hvenær sem mér datt i
hug, ,og skipt skoðunum við vinkonur mínar;
sagt Sten manninum mínum, hve heitt ég elsk-
aði hann, þegar hann hringdi til mín á daginn.
En svo missti ég fóstrið, og litli, hvíti síminn
breyttizt á einni nótu. Nú átfi ég aldrei von á
skemtmilegu símarabbi, eina fólkið sem hringdi,
var að samhryggjast mér, segja mér hve það
fann til með mér.
Læknirinn sagði mér að það væri ráðlegt að
ég yrði ekki barnshafandi fyrst í stað. Og þegar
allir voru orðnir leiðir á að hringja til að vor-
kenna mér, sótti ég um og fékk mitt fyrra starf.
sem einkaritari hjá stóru auglýsingafyrirtæki.
Þar hringdi síminn stöðugt, allan daginn, en þau
símtöl voru bráðnauðsynleg.
Þegar ég kom heim frá vinnu, dauðþreytt
eftir erilsaman dag á skrifstofunni, óskaði ég
þess innilega að síminn hringdi ekki. En það
skyldi aldrei bregðazt, að þegar ég var einmitt
byrjuð á einhverju verki, eða þá að ég var ör-
þreytt, þá hringdi þetta óféti.
Ég hataði símann. Ég óskaði þess innilega
að við gætum komizt af án hans. En Sten var
ekki í miklum vandræðum með að ræða við
fólk í símann. Hann talaði aldrei augnabliki
lengur en brýn þörf krafði, eða hann hafði
löngun til sjálfur. Vinkonur mínar sögðu oft;
— Mikið er notalegt að tala við manninn þinn
í síma, hann er alltaf svo glaðlegur.
Þetta var reyndar táknrænt fyrir Sten. Honum
kom saman við allt og alla, alltaf rólegur og
hygginn. Ég óskaði þess oft og innilega að ég
væri svolítið lík honum á þessu sviði.
Svo var það síðdegis í febrúar, einn rign-
ingardag. Við vorum rétt komin heim úr vinn-
Ég varð máttlaus
þegar ég heyrði röddina í
símanum.
Þetta var faðir minn,
sem hafði yfirgefið okkur
mömmu
þegar ég var lítil.
Hann var mín fyrsta ást
— og nú var hann
í símanum.........
JEAN STUBBS
unni, ég reyndar nokkru áður, eins og venju-
lega, þegar þetta fjárans tól tók að hringja.
— Elsku Sten ? sagði ég.
Hann varð kíminn á svip, lyfti brúnum og tók
upp símtólið.
— Já, en hún er nú í baði . . byrjaði hann.
Svo breyttist svipur hans.
— Hver? Jæja, já. Ég skal kalla í hans strax.
Sten gerði aldrei neitt til hálfs. Hann stóð
upp og gekk fram hjá mér. — Anita, ástin mín!
kallaði hann í áttina að baðherberginu. Svo
gekk hann til baka, tók upp símann og sagði:
— Hún kemur. Hún ætlar bara að fara [ slopp.
Hann lagði höndina yfir taltækið og hvíslaði
að mér:
— Reydu að taka þessu með ró, ástin mín,
— þetta er faðir þinn. Hann vill endilega hitta
þig í kvöld.
Svo sagði hann í símann:
— Hún kemur fljótt. Reyndar er ég eiginmað-
ur hennar. Jú, einmitt. Nei, við höfum ekki hitt
hvorn annan. Þér hafið líklega ekki séð hana
heldur, eftir því sem mér hefir skilizt. Já, þetta
hlýtur að verða mikill viðburður fyrir ykkur
bæði.
Þegar ég hafði náð mér það vel að ég kiknaði
ekki í hnjánum, stóð ég upp og gekk að sim-
anum og sagði — Halló?
Við ókunnan mann. Ég starði fram fyrir mig,
fram hjá Sten, út um gluggann, og í litla, hvíta
tólinu heyrði ég röddina í minni fyrstu ást,
rödd sem talaði við mig.
Hann hafði yfirgefið okkur mömmu þegar ég
var fjögra ára, og ég hafði ekki séð hann síð-
an. í fyrstu hafði aldrei verið rætt um skilnað.
Hann var vega- og vatnsveitu-verkfræðingur,
og hafði fengið góða vinnu í útlöndum, Eþiópíu
að ég held. Við mamma áttum svo að fara til
hans, þegar hann væri búinn að koma sér fyrir.
En smátt og smátt komst mamma að því að
hann ætlaði ekki að koma heim aftur, og að
hann kærði sig raunar ekki um að fá okkur
til sín. Og þá kom að því að þau skildu.
Þau höfðu aldrei rifizt, og líklega elskaði hann
okkur á sinn hátt. En hann var ævintýramaður,
vildi sjá sig um í heiminum, — vera frjáls,
34 VIKAN 28-tbI'