Vikan - 09.07.1970, Blaðsíða 15

Legstaðir þeirra Tals og Gerekens,
sem báðir voru nemendur í Lycée
Faidherbe í Lille.
sem vekur óvenjumikla athygli,"
sagði hann. „Eitthvað sem tekið er
eftir, eins og stórt bál . . ."
Fáum dögum síðar lét hann klippa
hár sitt. „Eg læt það ekki vaxa aft-
ur, fyrr en Bíöfrustríðið hefur verið
stöðvað," lýsti hann yfir. En hann
lét ekki þar við sitja. Hann vildi gera
eitthvað, sem kæmi umhverfinu til
að hrökkva ónotalega við, svo að
það hrykki upp úr sljóleika sínum
fyrir ranglæti og þjáningu. Undir
kolbrunnu likinu fannst blá skrifbók.
„Ég frem sjálfsmorð fyrir málstað
Bíöfru, ég get ekkert gagn gert ann-
að," stóð þar skrifað. „Guð hlýtur
að fyrirgefa mér fyrst ég geri þetta
fyrir málstað, sem svo margir aðrir
hafa látið lífið fyrir, prestar og
læknar sem til landsins hafa farið."
I bókinni voru ennfremur kveðju-
orð til foreldra, ættingja og vina,
og bað Regis þetta fólk að líta með
skilningi á gerð sína.
Anarkismi er nokkuð ofarlega á
baugi meðal skólaæskunnar víða um
heim um þessar mundir, þar á með-
al í Lille. Sá trúaði og sannheiðar-
legi kaþólikki sem Regis var sá
ástæðu til að andæfa þeim I þessu
kveðjuávarpi sínu: „Anarkistar! Tak-
ið sinnaskiptum og gefið ykkur að
kenningum kristindómsins. Þið eruð
á rangri braut!" Avarpinu lauk með
þessum orðum: „Mætti dauði minn
koma að einhverju gagni."
Dauði hans vakti mikla athygli
víða um heim, en áhrifin voru allt
önnur en Regis hafði ætlast til. Þessi
örvæntingarfulla og ábyggilega
heiðarlega tilraun hans til að stöðva
Bíöfruglæpinn kom að engu haldi;
wMmmm
MmSgMmMlm
wmm
uM.

mmm
H I

glæpamennirnir þar héldu illvirkjum
sínum áfram eins og ekkert hefði í
skorist og fengu sínu framgengt.
Hinsvegar tók hitt og þetta ungt
fólk nú upp á því að brenna sig líkt
og Regis hafði gert, þótt því gengi
allt annað til. Sálfræðingum kom
þetta ekki á óvart: kraftur fordæm-
isins er sterkur og stundum er engu
líkara. en óhugnanleiki þess auki
þann kraft fremur en hið gagnstæða
Þremur dögum síðar fuðraði ann-
ar lifandi kyndill upp í skólagarðin-
um í Lille. Þar var um að ræða skóla-
bróður Regisar, Robert Gerekens
sem hafði verið meðal áhorfenda
að bálför hans. Nærstöddum skóla-
félögum tókst að slökkva logana, en
of seint. Tveimur klukkustundum síð-
ar dó Robert Gerekens í næsta
sjúkrahúsi.
Hann lét eftir sig ávarp, sem var
einskonar trúarjátning. Hann virðist
hafa verið miklu barnalegri og ó-
þroskaðri en Regis; ávarpið var
ruglingslegt, og fjallaði um lífið,
ástina, dauðann og heiminn yfirleitt.
Og það var mengað þunglyndi og
meðal annars stóð þar, að erfitt væri
núorðið að trúa á Guð.
En ekki var hægt að sjá að Gere-
kens hefði brennt sig ! mótmæla-
skvni við stríð eða annað heimsböl,
líkt og fyrirrennari hans, og enn síð-
ur átti það við níu aðra unga Frakka,
sem næstu mánuðina leituðu dauð-
ans á sama hátt. Þeir voru:
Gilbert Fages, tvítugur bílvirki.
Hann kveikti f sér úti á vfnakri al-
einn, hafandi ekki á sér annað laus-
legt en biblíu, sem brann líka. Hann
var enda trúaður kaþólikki eins og
Tal, en ekki lét hann eftir sig neinn
boðskao til skýringar. Ættingjum
hans oa vinum er þetta tiltæki hans
alaer gáta.
Jean-Pierre Fantin, seytján ára
slátraralærlingur, sem vætti siq í
bensíni, er hann hafði keypt á bif-
hjólið sitt, og kveikti svo í sér. Þetta
gerðist í Metz. Nærstaddir vegfar-
„Það er erfitt að trúa á Guð,“ sagði
Robert Gerekens, sem horfði á bál-
för Regisar Tal og gerði siðan slíkt
hið sama.
endur slökktu í drengnum með þvf
að velta honum upp úr snjó, en
hann dó skömmu síðar á sjúkrahúsi.
Hann lét ekki heldur eftir neina
skýringu á verknaði sínum.
Didier Laval, tuttugu og fimm ára
gamall verkamaður. Hann framdi
sjálfsmorð sitt í einrúmi, í grunni
húss sem verið var að grafa fyrir.
Hann hafði verið í gleðskap með fé-
lögum sfnum rétt áður og drukkið
talsvert. Engin skýring hefur fengist
á sjálfsmorði hans.
Albert Rousseau, tvítugur opinber
starfsmaður, sem kveikti í sér f slát-
urhúsi f Lens. „Ég held þetta helvíti
ekki út lengur," voru hans síðustu
orð. Aðra skýringu gaf hann ekki,
og sjálfsmorð hans kom ekki síður á
óvart en hinna. Hann hafði virzt ein-
staklega prúður og skyldurækinn
ungur maður, og var fyrirvinna
móður sinnar fátækrar og níu syst-
kina.
Caroline Schulz, seytján ára skóla-
stúlka. Hún steyptist eins og brenn-
andi kyndill niður af þriðju hæð
einkaskóla eins f París; hafði gegn-
vætt föt sín í bensíni og kveikt í
áður en hún stökk. Trúlegt þykir að
Framhald á bls. 44
28. tw. yiKAN 15