Vikan - 16.07.1970, Blaðsíða 15

fallið í gólfið og brotnað. En
þegar að var gætt, sást ekki
nokkur skapaður hlutur. Dyr á
útihúsi, sem ekki hafði verið
hægt að loka lengi og voru allar
úr lagi færðar, voru einn morg-
uninn fastlokaðar.
Og fleiri einkennilegir atburð-
ir gerðust. Korkmotta, sem
venjulega var í herbergi á efri
hæðinni, lá úti á hlaði í polli,
þegar Göta kom heim eitt sinn.
Göta rauk til og tók mottuna
upp, og sá þá sér til mikillar
furðu, að hún var skraufþurr,
þótt hún hefði legið í polli. Og
hvernig hafði hún getað borizt
af sínum venjulega stað — í
gegnum læstar dyr, þegar eng-
inn var heima?
Kvöld nokkurt kom enn steinn
þjótandi, velti um koll mynda-
styttu, sem stóð uppi á sjón-
varpstækinu og lá þar kyrr. Þetta
var lítill, ljósgrár, kringlóttur
steinn og hann var svo þurr, að
hann var næstum heitur í lófa
manns, þegar maður tók hann.
Dag nokkurn var einhver að
vinna við hefilbekkinn. Göta
heyrði þetta og hugsaði með sér,
að einhver af nágrönnunum hefði
þurft á honum að halda. Eftir
nokkra stund ætlaði hún að
bjóða nágrannanum upp á kaffi.
Hún hrópaði, á samri stundu var
hætt að smíða á hefilbekkinn,
en enginn kom. Þegar hún leit
inn í smiðjuna var þar ekki
nokkra sálu að sjá.
Síðan þessi undarlegu fyrir-
bæri tóku að gerast á bænum,
hafa gestakomur þangað verið
tíðar, enda hafði fregnin um
draugaganginn borizt víða. Marg-
ir vísindamenn komu og hugð-
ust rannsaka fyrirbærin og kom-
ast til botns í þeim. Einn þeirra
tók bæði hnífinn og steininn með
sér til rannsóknar.
Og dag nokkurn kom í heim-
sókn hinn frægi miðill, Astrid
Gilmark. Það skal tekið fram,
að hún þekkti ekki íbúa bæjar-
ins neitt og ekki heldur sögu
staðarins að neinu leyti. Hún
settist á grænmálaðar tröppurn-
ar, sem lágu upp að íbúðarhús-
inu, og hún var ekki fyrr sezt,
en henni varð hverft við:
— Hér kemur hávaxinn mað-
ur, grannur og vöðvastæltur.
Hann er tengdur Finnlandi sterk-
um böndum. Hver getur þetta
Þurr steinn féll skyndilega á sementsgólfið í hlöðunni.
Og lítill vasahnífur kom fljúgandi og festist í kassa.
verið? En nú er hann farinn ...
Hér hefur vatn flætt yfir bæ-
inn. . . . það hlýtur að vera langt
síðan. . . . og hér hafa gerzt vo-
veiflegir atburðir einhvern tíma;
það leynir sér ekki. .
Göta Nilsson hlustaði á miðil-
inn og bauð henni að ganga í
bæinn. Það sem frú Gilmark
hafði sagt vakti sannarlega undr-
un húsfreyjunnar, þar sem bróð-
ir hennar hafði einmitt látizt 22
ára gamall á hersjúkrahúsi í
Finnlandi. Astrid Gilmark þekkti
hann strax af mynd, sem henni
var sýnd. Og lýsingin kom heim
og saman. Hann hafði verið há-
vaxinn, grannur og vöðvastælt-
ur.
Og Bror gat upplýst, að bær-
inn ætti sér langa og viðburðar-
ríka sögu. Og það var staðreynd,
að einu sinni hafði verið sjávar-
botn, þar sem nú voru akrar.
Og Rússar höfðu á sínum tíma
herjað þarna og einmitt á staðn-
um, þar sem bærinn stóð, höfðu
þeir brennt íbúðarhús og hlöðu.
— Það var einmitt þetta sem
ég sá, sagði frú Gilmark. — En
þetta kemur reimleikunum núna
ekkert við. — Gösta sýndi frú
Gilmark húsið. Þegar frúin kom
inn í nýuppgert herbergi, stanz-
aði hún og spurði:
— Hvað liggur hérna undir
gólfinu? Jú, það eru leifar af
beinagrind. Ég held, að það sé
barn og kona ...
Nilsons-hjónin gátu upplýst,
að um sumarið hafði verið feng-
inn smiður til að lagfæra gólfið.
Hann hafði sagt frá því eftir við-
gerðina, að hann hefði séð leifar
af beinagrind, en vissi ekki hvort
þær væru af dýri eða manneskju.
Hann hafði látið þær liggja kyrr-
ar. f sumar er ráðgert að gera
nokkrar breytingar á íbúðarhús-
inu og þá er ætlunin að grafa
upp beinagrindarleifarnar. Verð-
ur fróðlegt að vita, hvort Astrid
Gilmark hefur rétt fyrir sér eða
ekki.
Þetta varð upphafið af kynnum
Framhald á bls. 45.