Vikan - 16.07.1970, Blaðsíða 33

verzlunarmannahelgina, svo það var
ekki hægt.
— Þegar ég var hér í gagn-
fræðaskóla fyrir nokkrum árum
voru krakkarnir alltaf að tala um
að foreldrar sínir væru ómögulegir
og að allt sem væri ekki gott væri
þeim að kenna. Þá fannst mér þetta
tóm vitleysa — en nú veit ég að
það er rétt. Foreldrar vilja að mað-
ur geri allt eins og þeir gerðu, og
það er ekki nógu gott, því sá heim-
ur sem þau hafa skapað okkur er
ekki góður. Sennilega er ekki
mesta vonin bundin við mig og
þig, heldur börnin okkar. Ef við
ölum börnin okkar upp þannig að
þau læri að meta það sem gott er
og rétt, í staðinn fyrir íbúðina og
sjónvarpið, þá er möguleiki fyrir
okkur. Við höfum verið alin upp
í allt öðru, og því er ekki hægt að
binda svo miklar vonir við okkur.
— Já, ég var að tala um hrein-
leika og það hversu raunveruleg
tónlistin er orðin. Tökum til dæmis
lagið „Spirit in the Sky"; þegar
ég heyri það þá finnst mér ein-
hvernveginn að það hljóti að vera
stórkostlegt að deyja. Svífa svona
upp og út í eitthvað sem er óend-
anlegt. Annars langar mig ekki að
deyja núna, það er svo margt sem
ég á eftir að gera. Kalli (Sighvats.)
sagði mér einu sinni að hann hefði
heyrt að það væri bezta fólkið
sem dæi yngst. Er það rétt?
Ég bendi Shady á að þetta ætti
áreiðanlega við það sem sagt væri:
„Þeir sem guðirnir elska, deyja
ungir ..."
— Já, svarar hún, —■ en hann
(Guð) hlýtur að elska mig. Af hverju
ætti hann ekki að gera það?
Við sitjum uppi á gömlu vatns-
geymunum á móts við Kennara-
skólann og horfum út yfir bæinn,
Sundin og fjallahringinn. Veðrið er
fallegt og það er eins og að sitja
í hásæti langt fyrir ofan allt og
alla og horfa á heiminn snúast; ys
og þys yfir ísskáp, frystikistu, sjón-
varpstæki, lítilli, hvítri Kortíu og
íbúð í blokk; þrír víxlar falla á
morgun. Við förum að tala um
cannabis og þau áhrif sem það
getur haft.
— Það opnaði á mér augun fyrir
mörgu því sem ég vissi ekki áður,
segir Shady. — Það tekur vissan
tíma fyrir mann að skilja hitt og
þetta í sambandi við lífið og sjálf-
an sig. Eg held að cannabis hafi
flýtt þessari þróun, en ég er ekki
að segja að það hafi verið nauð-
synlegt til þess að hún ætti sér
stað.
Shady Owens er ekki sú eina sem
hugsar á þennan hátt, en margir
kunningjar mínir, sem neytt hafa
þessara umdeildu efna, halda því
fram að maður komist margfalt
„hærra" á fjallaloftinu einu saman.
Sjálfur get ég fullyrt það. Farið þið
upp í sveit, bræður og systur og
andið að ykkur hreinu lofti um leið
og þið hugsið um lífsgátuna. Lausn-
in er mun skemur undan, svo fram-
arlega sem farið er með því hug-
arfari að vera maður sjálfur, frjáls
og óháður, en ekki til að skemmta
sér þar sem pabbi og mamma —
eða löggan — ná ekki í mann.
Kannski við komumst þá að því að
það eina sem raunverulega skipt-
ir máli er að vera maður siálfur oq
gera það sem mann lystir — svo
framarlega sem enginn skaða't af.
Shady hugsar um lífsqétuna:
— Ég held að það sé hæat að
ráða hana — oq þá eru ennin vanda-
m4l t'l. Éq veit að vfsu ekki hvern-
iq heimur það vrði, en éq held að
það sé hæat að losa okkur við öll
vandamál. Það eru til takmörk fyrir
öllu, líka vandamálunum.
Undanfarin þrjú ár hefur Shady
staðið í fremstu víglínu íslenzkrar
popptónlistar og nú er mikið farið.
Yfirleitt er fólk „svekkt" yfir þess-
ari ákvörðun hennar, og eins oq
einn góður vinur þeirra saqði. bá
lízt manni „ekkert á það". En hún
veit hvað hún vill:
— Það er svo margt sem ég á
eftir að gera og svo margt sem
mig langar til að reyna. Nú vil ég
fara til Bandaríkjanna og sjá miq
um, reyna eitt og annað, og ef ég
finn ekki það sem ég leita að, nú
— þá hef ég engu tapað. Ég er
bara tuttugu ára. Kannske kem éo
aftur eftir eitt eða tvö ár — og þá
verð ég kannske kyrr. Það er svo
marat hér sem ég er orðin sam-
gróin; loftið, fjöllin, fólkið og ann-
að, að ég verð alltaf „f burtu" á
meðan ég kem ekki hér öðru hvoru.
ó. vald