Vikan - 16.07.1970, Blaðsíða 50

ramniinir:
Katla Pétursdóttir, Mánasundi 1,
Grindavík, óskar eftir pennavin-
um á aldrinum 14—16 ára.
Mr. S.S. Madon, P.O. Badwasi
N.RLY. Dt. NAGAUR-RAJAST-
AN, Indina. Hefur mikinn áhuga
á íslandi og óskar eftir penna-
vinum, frekar stúlkum. Skrifar
ensku.
Gianfranco Nitti, Viale Magna
Crecia, 197, 74100 Taranto, Ital-
ia. 24 ára lagastúdent, sem ósk-
ar eftir bréfaskiptum viff ísl.
stúlkur á aldrinum 17—21 árs.
Miss Cynthia Petters Hughes, 23
Burleigh Way, Cuffley, Potters
Bar, Hertfordshire, England. 17
ára ensk stúlka, sem vill skrif-
ast á viff íslenzkar stúlkur á
sama aldri.
Miss Susan Barrett, 81 Feeches
Road, Prittlevel, Southend-on-
Sea 552 6TE, Essex, England. 19
ára ensk stúlka, sem vill skrif-
ast á viff jafnaldra stúlkur. Hún
er stúdent og skrifar ensku,
frönsku og spaensku.
Miss Eithne Cotter, 12 Read
Avenue, Crestwood, Tuckahoe,
New York 10707, U.S.A., vill
skrifast á viff 14—15 ára pilta.
Miss Mercedes Kocsis, Budapest
V, Rosenberg hspu 23, Hungary.
16 ára ungversk stúlka, sem vill
skrifast á viff íslenzka pilta á
sama aldri.
Mr. Thomas A. Davis, 731 South
Arbutus Street, Denver, Colo-
rado 80228, U.S.A., óskar eftir ís-
lenzkum pennavinum.
Mr. Richard Webber, 2329106
MCAS, H & HS, Ground Elec-
tronies FPO Seattle, Washington
98764, U.S.A. Er 21 eins og er
sem stendur í herþjónustu. ViII
skrifast á viff stúlkur á sama
aldri, þar sem hann hefur hugs-
aff sér aff koma til íslands.
Mr. Alfret van Cleef, Heinze-
straat 25 Huis, Amsterdam 1007,
Holland. 16 ára hollenzkur pilt-
ur, sem langar til aff fá jafnaldra
íslenzka pennavini. Hann er
mjög hissa á því aff öll íslenzk
eftirnöfn skuli ekki enda á son
effa dóttir.
Töfrar Nikulásar
Framhald af bls. 47.
að henni gæti geð|ast að honum, og
hún ákvað að láta það þegar í Ijós,
eins og venjulega.
Þau sátu á legubekk nálægt
glugganum, og hann kveikti sér í
vindlingi. Hún nefndi nafn hans í
sömu andrá, rólegri röddu:
„Nikulás. Mér geðjast vel að yð-
ur."
Hann tók vindlinginn út úr sér
og virti hana fyrir sér rólega og
íhugandi, án þess að svara.
„Eg bý á Ritz", hélt hún áfram.
Þessi athugasemd hreif eins og
raunar alltaf. Alla kvennagosa
dreymlr um Ritz.
Hún stóð á fætur og sýndi á sér
fararsnið.
„Ég er að fara. Ég vona, að við
sjáumst fljótt aftur.'"
Nikulás stóð líka á fætur. Hann
var eilítið fölur.
„Leyfist mér að fylgja yður?"
í bílnum hafði hann lagt hand-
legginn um herðar henni og lagt
fyrir hana óteljandi spurningar um
leyndardóma bilvélarinnar.
í herberginu hennar var það hún,
sem varð að faðma hann fyrst. En
síðan hafði hann tekið hana í fang-
ið með dálitlum skjálfta og sam-
blandi af ofsa og blíðu. Um morg-
uninn svaf hann vært og þungt eins
og barn. Hún hafði gengið út að
glugganum til að sjá nýjan dag rísa
á Place Vendome.
Síðan hafði Nikulás verið hjá
henni. Hann hafði legið á teppinu
og spilað við hana. Hann hafði ver-
ið við hlið henni, þegar hún fór út
að ganga. Henni varð hugsað til
augnaráðs hans, þegar hún bauð
honum að reykja úr gullhulstri. Og
hún mundi glöggt eftir kröftugum
hreyfingum hans, þegar hann átti
það til í samkvæmum að grípa
skyndilega í hönd hennar.
Og nú átti hún að yfirgefa Niku-
lás, sem gekk þarna þegjandi.
Hún settist inn í bílinn og hallaði
höfðinu aftur. Allt i einu var hún
svo skelfing þreytt. Nikulás settist
við hlið hennar og ók af stað.
Á leiðinni leit hún öðru hverju á
einbeittan vangasvip hans. Hún
gat ekki varizt þeirri hugsun, hve
hún hafði sjálf verið hrifnæm, þeg-
ar hún var tvítug; og að lífið allt
væri eitt botnlaust fen.
Þegar þau voru komin til Porte
d'ltalie, sneri Nikulás sér að henni.
„Hvert eigum við að fara?"
„Til Johnnys," sagði hún. „Ég á
stefnumót þar við Madame Essini
klukkan sjö."
Hún var stundvís að venju. Það
var einn af betri eiginleikum henn-
ar. Nikulás rétti henni höndina
smeðjulegur á svipinn og af því
tilefni fékk hún prýðilega hugmynd.
„Vel á minnzt. Ég fer til Midi á
morgun, svo að ég er hrædd um,
að ég geti ekki komið í miðdegis-
boðið þann sextánda."
Madame Essini sendi henni og
Nikulás augnatillit, sem lýsti upp-
gerðar viknun.
„En hvað þið eigið gott, bæði tvö.
I sólinni . . ."
„Ég fer ekki með," sagði Nikulás
stuttur í spuna.
Það varð dálítil þögn. Augu
beggja kvennanna beindust að Niku-
lási. Madame Essini horfði lengur á
hann.
„En þér verðið þá að koma. Þér
getið ekki verið einn í París. Það
er of ömurlegt."
„Fyrirtaks hugmynd," bætti hún
við.
Madame Essini hafði rétt út hönd-
ina og lagt hana á handlegg hans
með mynduglegum svip. Viðbrögð
Nikulásar voru óvænt. Hann stóð
snöggt á fætur og gekk út. Hann
stóð við bílinn þegar hún kom niður.
„Hvað er nú um að vera, Niku-
lás? Hvað gengur á? Vesalings
Essini er svolítið snör í snúningum,
en henni hefur lengi geðjast vel að
þér. Það er þó enginn glæpur."
Nikulás stóð kyrr við hliðina á
bílnum. Hanrt mælti ekki orð frá
vörum og dró andann djúpt. Hún
kenndi næstum í brjósti um hann.
„Seztu inn. Þú getur skýrt þetta
allt nánar fyrir mér, þegar við kom-
um heim."
En hann beið þess ekki, að þau
væru komin heim. Hann tjáði henni
brostinni röddu, að hann væri ekki
nautgripur; hann gæti spjarað sig
einn, og að hann kærði sig ekki um
að hún kastaði honum í klærnar á
gammi, eins og þessari Essini. Hana
vildi hann ’ekki hafa neitt saman
við að sælda. Hún væri of gömul . . .
„Nei, heyrðu mig nú, Nikulás.
Við erum jafngamlar."
Þau komu heim til hennar. Niku-
lás sneri sér að henni og fól skyndi-
lega andlitið í höndum sér. Hann
hcrfði stöðugt á hana, en hún
reyndi að færast undan, þar sem
snyrting hennar hafði áreiðanlega
látið ásjá á gönguförinni.
„Það gegnir allt öðru máli með
þig," sagði Nikulás lágum rómi.
„Þig . . . þig elska ég . . Hvernig .
Hann sagði þetta örvilnaður og
leit undan. Hún stóð sem steini
lostin, en gat loks stunið upp:
„Hvernig hvað?"
„Hvernig hefur þú getað ofurselt
mig þessari kvensnift. Höfum við
ekki átt sex mánuði saman? Hefur
þér aldrei dottið í hug, að ég gæti
bundizt þér, að ég gæti . . ."
Hún sneri sér snöggt undan.
„Þú talar í óráði," sagði hún lágt.
„Ég læt ekki blekkjast af hugarburði
Ekki framar. Farðu."
Þegar hún var komin upp, leit
hún í spegilinn. Hún var óbætan-
lega gömul, hún var komin yfir
fimmtugt, og augu hennar voru full
af tárum. Hún lét niður í ferðatösk-
ur sínar, án nokkurs asa og háttaði
síðan alein.
Hún grét lengi, áður en hún sofn-
aði.
Það eru taugarnar, sagði hún við
sjálfa sig . . .
— Þetta er félag fyrrverandi
eiginkvennal
— Komdu strax aftur! Þú hefir lofað
að búa með mér í blíðu og stríðu!
— En Albert, þú ferð þó ekki að
væta nýju fötin þín!
— Þú sagðir að það ætti ekki að
brenna við þennan pott!
— Vertu róleg, elskan, mamma er
alltaf vön að koma inn til min á
morgnana!
50 VIKAN 29- tw-