Vikan - 16.07.1970, Blaðsíða 47

NIKULASAR
,,Þú gefur mér hold þiit. Ég gef þér peninga."
Sumum sárnaði, að þeir skyldu ekki hafa efni á að neita þessu. I staðinn
reyndu þeir að flækja hana í óljósri tilfinningasemi og viðkvæmni, ef til
vill til að ná betra tangarhaldi á henni. Hún losaði sig fljótt við þá um
leið og hún kom þeim í skilning um ætlunarverk þeirra:
„Ég fyrirlít þig, eins og ég fyrirlít sjálfa mig. Ég hef aðeins not fyrir
þig þessa tvo tíma á nóttunni."
Hún var sér þess fyllilega meðvitandi, að hún mat þá ekki meira en
dýr og henni var það sársaukalaust.
Öðru máli gegndi um Nikulás. Hann var erfiðari viðfangs. Hann lék
hlutverk sitt sem kvennagosi án hinnar minnstu uppgerðar. Dónaskapur
eða viðkvæmni voru honum víðs fjarri. Hann var blíður, kurteis og góður
elskhugi.
Hann dvaldist hjá henni á daginn; lá á teppi og las hvað sem til féll.
Hann var ekki sýknt og heilagt að heimta að þau færu út. Og þá sjaldan
þau gerðu það, virtist hann alls ekki taka eftir, hvernig fólk gaut augum
til þeirra vitnandi hvað væri á seyði. Hann var ævinlega alúðlegur og
brosandi, rétt eins og hann væri úti með ungri stúlku, sem hann hefði
kosið sér sjálfur.
,,Er þér ekki kalt," sagði hann og leit órólega á hana, eins og hann
hefði í raun og veru meiri áhuga á heilsu hennar en nokkru öðru í heim-
inum. Að vísu krafðist hún þess, að hann léki hlutverk sitt svo vel, að
hann hegðaði sér eins og hún væri tíu árum yngri. En það var ekki í fljótu
bragði að minnsta kosti hægt að sjá, að hann væri að leika. Fyrir tíu ár-
um .... Þá átti hún enn ríka eiginmanninn sinn, ríkan mann og ófríðan,
sem var upptekinn af viðskiptum sínum dag út og dag inn.
Hvers vegna hafði hún verið svo heimsk að notfæra sér ekki fegurð
sína, á meðan enn var tími til? Nú var það um seinan. Nú var hún horfin.
Hún hafði aðeins sofið. Það var ekki fyrr en eftir lát mannsins og fyrstu
nóttina með Michael, sem hún vaknaði loksins. Þetta byrjaði allt þá nótt.
,,Ég var að spyrja, hvort þér væri ekki kalt?"
„Nei, nei. Og nú skulum við ganga aftur til baka."
„Þú vilt ekki fara í jakkannn minn?
Hún leit kæruleysislega á fallega tvídjakkann hans, eins og hann væri
hlutur, sem ætti að skipta á fyrir eitthvað.
Hún var grá og rjóð. Hár hans, kastaníubrúnt, mikið og mjúkt, fór vel
við liti haustsins.
„Haustið," tautaði hún Fyrir munni sér. „Jakkinn þinn, þessi skógur . . .
haustið mitt."
Hann svaraði ekki. Hún varð forviða á orðum sínum. Hún vék yfirleitt
aldrei að aldri sínum, ekki einu einasta orði. Hann vissi vel um hann, og
það skipti líka engu máli. Hún hefði líka getað stokkið út í vatnið þarna.
Hún gerði sér andartak í hugarlund, hvernig hún flyti í vatninu í kjólnum
sínum, sem auðvitað var frá Dior. Þetta eru heimskulegar hugsanir, sem
hæfa ungu fólki, hugsaði hún. Á mínum aldri hugsar fólk ekki um dauðann.
Maður krækir sig fastan í peninga sína, nætur sínar. Maður sýgur máttinn
úr ungum mönnum, sem ganga við hlið manns í eyðilegum skóginum.
„Nikulás,-' sagði hún, hásri, skipandi röddu. „Nikulás. Faðmaðu mig."
Það var forarpollur á milli þeirra. Hann virti hana fyrir sér andartak,
áður en hann kom yfir til hennar. Hún hugsaði með sér í einni svipan:
Hann hlýtur að hata mig ....
Hann dró hana til sín cg lyfti höfði hennar blíðlega.
Aldur minn, hugsaði hún, meðan hann faðmaði hana. Aldur minn . . .
Þú gleymir honum á þessari stundu. Þú ert of ungur til að brenna þig
ekki á eldinum, Nikulás ....
„Nikulás."
Hann leit spyrjandi á hana. Hann andaði hratt. Hár hans var í óreiðu.
„Það var sárt," sagði hún cg brosi brá fyrir á vörum hennar.
Þau héldu áfram göngunni þegjandi. Hún furðaði sig á, hversu ótt
hjarta hans hafði barizt. Þessi koss . . . hann virtist hafa haft svo mikil
áhrif á Nikulás, eins og hann hefði verið skilnaðarkoss til einhverrar, sem
hann elskaði. Hann var frjáls eins og fuglinn. Hann gat fengið þær konur
og þann munað, sem hann girntist. Hvað hefur þá komið fyrir hann? Og
þessi skyndilegi fölvi . . . Hann var hættulegur, mjög hættulegur . . . Þau
höfðu búið saman í meira en sex mánuði. Það gat ekki gengið lengur, án
þess að verða hættulegt. Hún var orðin uppgefin, þreytt á París og þessum
sífellda hávaða. Á morgun ætlaði hún að fara til Midi — ein.
Þaú voru komin að bílnum. Hún sneri sér að honum og tók í hönd
hans með ósjálfráðri og vorkunnlátri hreyfingu. Þetta endar með því, að
piMurinn missir viðurværi sitt, hugsaði hún, að minnsta kosti um stundar-
sakir og það er ekki gott.
„Ég fer til Midi á morgun, Nikulás. Ég er orðin uppgefin."
„Ætlarðu að taka mig með?"
„Nei, Nikulás. Ég tek þig ekki með."
Eiginlega þótti henni það miður. Það hefði getað verið gaman að sýna
Nikulási hafið. Hann hafði vafalaust séð það áður, en hann lét alltaf eins
og hann sæi alla skapaða hluti í fyrsta skipti.
„Þú vilt ekki sjá mig framar?"
Hann talaði ofurlágt og drúpti höfði. Það var eitthvað titrandi í rödd
hans, sem snart hana. Hún sá í huganum leiftur af því lífi, sem yrði hlut-
skipti hans: Auðvirðilegt rifrildi, tilslökun, leiðindi, og allt stafaði þetta
af því, að hann var of fallegur, of veikburða, og af því að hann var
hin ákjósanlegasta bráð ákveðinna kvenna úr vissu umhverfi, sem höfðu
fastar tekjur . . . konur eins og hún sjálf.
„Það er ekki vegna þess, að ég sé þreytt á þér, kæri Nikulás. Þú hefur
alltaf verið indæll og töfrandi, en þetta getur ekki haldið áfram að eilífu,
eða hvað? Það eru meira en sex mánuðir síðan við kynntumst."
„Já," sagði hann utan við sig. „Við hittumst fyrst í síðdegisboði hjá
Madame Essini."
Hún minntist skyndilega þessa skemmtilega síðdegisboðs, þar sem hún
hafði séð Nikulás í fyrsta sinn. Hann hafði verið eitthvað svo óhamingju-
samur á svipinn, enda hafði Madame Essini ginið yfir honum og hvíslað
að honum milli barnalegra hláturhviðanna eins og hennar var vandi. Aum-
ingja Nikulás var króaður upp við veitingaborðið og gat ekki flúið. í fyrstu
gat hún ekki annað en brosað að þessari sjón, en síðan fór hún að virða
Nikulás fyrir sér með vaxandi athygli og rólegri kaldhæðni.
Þessi síðdegisboð voru i rauninni hreinir markaðir, sýningar. Hugmynd-
in var sú, að hinar þroskuðu konur fengju tækifæri til að lyfta efri vörum
ungu mannanna í því skyni að sannreyna vígtennur þeirra. Loks hafði hún
farið að heilsa upp á húsmóðurina, og þegar hún gekk framhjá spegli á
leiðinni, fannst henni allt í einu, að hún væri falleg. Nikulás var því sýni-
lega feginn, að hún skyldi koma og spjalla við Madame Essini . . .
• Nikulás reyndist henni erfiður í fyrstu. Síðan höfðu þau komizt upp á
lag með að tala saman á venjulegan hátt — um daginn og veginn. Hann
virtist ekki vera sérlega vel menntaður. Eftir stundarkorn var henni Ijóst,
Framhald á bls. 50.
29. tbi. VIIÍAN 47