Vikan - 10.09.1970, Blaðsíða 21

ur plass á II. farrými og var sú
ráðstöfun gerð af sparnaðar-
ástæðum.
Þegar um borð kom leizt okk-
ur ekki á blikuna. Skipið var
yfirfullt af farþegum og plássið
sem við fengum einna líkast
gripabásum. Þar hékk maður á
einhvers konar svefnstólum ell-
egar lá fram á borðin.
Ferðin tók alla nóttina. Veðr-
ið var mjög gott en hitinn frem-
ur til óþæginda.
Þegar til Borgundarhólms var
komið með morgunsárinu hröð-
uðum við okkur á land. Fyrst
röltum við um í tvo tíma, enda
sáum við fátt fólk á ferli. Að
síðustu komum við að byggingu,
sem við þóttumst sjá að væri
slökkvistöð, hittum þar að máli
mjög vingjarnlegan mann og
báðum hann um aðstoð til þess
að ná í leigubíl.
þær heimildir, sem handbærar
eru um Brimarhólsvist þeirra
ógæfusömu manna, sem þar
guldu sinna misgjörða.
Það getur því verið forvitni-
legt að heyra íslending bregða
upp skyndimynd af heimsókn
sinni til þessa áður illræmda
staðar. — Heimsókn, sem ekki
var farin til að afplána neinar
misgjörðir.
Árið 1962, um miðjan júní,
urðum við Otto Steinsson, hús-
vörður í Pfaff á Skólavörðustíg,
ásáttir um að taka okkur far
með Gullfossi til Danmerkur.
Ferðin yfir hafið gekk að ósk-
um og þegar til Kaupmanna-
hafnar kom fengum við gistingu
á veitingastað, sem heitir He-
bron.
Otto Stcinsson t. h. ásamt bif-
reiðarstjóra.
Góðir gestgjafar.
Við höfðum ákveðið að fara
til Borgundarhólms, hvorttveggja
var að við höfðum heyrt talað
um fegurð eyjarinnar og að þar
byggi gott fólk, og einnig hitt
að ýmsa þætti íslenzkrar örlaga-
sögu má þangað rekja.
Ferjan, sem fór milli kaup-
mannahafnar og Borgundar-
hólms fór samkvæmt áætlun kl.
11 um kvöldið. Við fengum okk-
Hann biður okkur að hinkra
við í tíu mínútur og að þeim
tíma liðnum er bíllinn kominn.
Þetta var mjög viðfelldinn mað-
ur, kunnugur öllum staðháttum
og leiðbeindi okkur vel.
Klukkan fimm síðdegis hefur
hann orð á því að hann þurfi að
skreppa í símann. Kemur svo að
vörmu spori aftur og býður okk-
ur að koma heim með sér og
drekka kaffi. Þar fáum við mjög
elskulegar viðtökur og eru hjón-
in bæði samhent í því að sýna
okkur alúð.
Eftir að hafa setið þarna
nokkra stund segir húsbóndinn
— ökumaðurinn okkar: „Nú ætla
ég að aka ykkur dálítið ennþá,
svo borðið þið hjá okkur áður
en þið farið. Ferjan fer ekki
fyrr en kl. 11.“
í þetta skipti kemur hann okk-
ur í kynni við byggingameist-
Jón Brynjólfsson.
ara, sem hafði mikinn atvinnu-
rekstur. Hann hafði timburverk-
smiðju og skipulagði og byggði
heil hverfi.
Byggingaleyfi hans voru þeim
skilyrðum háð, að hann full-
byggði húsin, gengi frá öllum
lögnum í þau og fullgerði lóðir.
Ennfremur skyldi hann malbika
götur þær sem um hverfið eða
næst húsunum lágu.
Þessu varð hann að hafa lok-
ið áður en húsin voru boðin út
til sölu.
Einnig þessi maður sýndi okk-
ur frábæra gestrisni og útvegaði
okkur gott pláss á ferjunni til
Kaupmannahafnar.
Við skoðuðum rústir af gömlu
Brimarhólmsfangelsunum, sem
fyrr á tímum urðu vistarverur
nokkurra ógæfusamra fslend-
inga, og virtist sem leiðsögu-
mönnum okkar væri vel kunn-
ugt um þann þátt fangavistar-
innar.
Við komum einnig þar sem
framleidd er hin heimskunna
danska reyksíld.
Á eyjunni sáum við hvergi
óræktaðan blett, og allt um-
hverfið var svo hirðusamlega
umgengið að einstakt má kalla.
Hvergi sást bréfsnifsi á götu,
þótt um hádag væri og það á
vinnudegi, en þó sáum við hvergi
deili til þess að sérstakir hreins-
unarmenn væru að verki. Þó má
vel vera að svo hafi verið.
Þegar við kl. 11 um kvöldið
fórum um borð í ferjuna vorum
við Ottó sammála um það að
þarna hefðum við góðrar vistar
notið.
Þegar við vorum aftur komnir
til Kaupmannahafnar tókum við
dag til þess að skoða Tuborg-
ölverksmiðjurnar. Þar var þá
Framhald á bls. 41
37. tbi. VIKAN 21