Vikan - 17.12.1970, Blaðsíða 21

legur og þegar ég spurði hverju
sætti, þá hristi hann höfuðið og
andvarpaði. — Ég er stundum
alveg frá mér. Og svo sagði hann
hvað konan hefði gert í þetta og
hitt skiptið. Það voru engin tak-
mörk fyrir grimmd hennar. Hún
eyðilagði fyrir honum áhöldin
hans, án minnsta tilefnis. Hún
fann bruggið hans og hellti því
niður í snjóinn, hún skellti dyr-
unum í lás fyrir framan nefið á
honum, svo hann neyddist til að
brjóta þær upp með berum
höndunum.
Hendur hans, ó, drottinn minn,
þvílíkar hendur! Þær voru svo
fagurlega formaðar, að það liðu
margar vikur áður en ég tók
eftir því hve stórar þær voru,
helmingi stærri en mínar eða
allar aðrar hendur sem ég hafði
séð. Og allur líkami hans var
svo vel byggður að maður tók
ekkert eftir því hve stór hann
var, hann samsvaraði sér svo
vel.
Ég skil ekki hvers vegna
þetta þarf að vera svona, sagði
hann. — Ég er margbúinn að
segja henni, þúsund sinnum, að
ég skuli elska hana ótrúlega
mikið, ef ég fengi leyfi til þess.
Ó, ef þú vissir hve heitt ég get
elskað. Ég gæti elskað konu svo
húsið springi í loft upp af ein-
tómri hamingju. Geturðu skilið
hvers vegna hún vill ekki elska
mig. Segðu mér það?
:— Nei> Það get ég ekki, sagði
ég. Það hljóta að vera ein-
hverjar flækjur sem stjórna því
og að hún hagar sér eins og hún
gerir.
- Hún segist vilja hverfa til
einhvers staðar, þar sem enginn
þekkir hana. Þá segi ég: ________
Farðu bara, þú ættir að fara
þangað sem allir eru dauðir.
- Þú ættir bara að fara sjálf-
ur, þegar þetta er svona afleitt,
sagði ég.
— Það hef ég líka gert. Ég
fékk mér vinnu í Detroit. En ég
gat bara ekki lifað þar. í De-
troit gat maður ekki einu sinni
séð rönd af himninum, og ég
varð að biðja ókunnan mann að
segja mér hvar ég ætti heima;
hugsaðu þér það, ég rataði ekki
á herbergið þar sem ég átti að
sofa. Svo þegar haustið kom,
hugsaði ég til skóganna, þar sem
veiðin var í fullum gangi í lauf-
inu hér heima og þá fannst mér
ég þyrfti að brjóta upp stein-
stéttirnar með berum höndun-
um. Ég var að verða eitthvað
skrítinn í höfðinu. Vinna allan
daginn og sjá aldrei nokkurt
andlit sem maður bar kennsl á.
Év talaði aldrei við nokkurn
mann. En hér var ég fæddur.
Faðir minn var líka fæddur hér.
Hann kom líka alltaf heim aft-
ur. Hann sagðist aldrei geta
svalað þorstanum annars stað-
ar en hér. Þegar maður er van-
ur tæru lindarvatninu, þá þolir
maður ekki þetta hreinsaða vatn,
það er ekkert líkt vatni á bragð-
ið.
Will varð æ þreytulegri, eft-
ir því sem konan fékk fleiri
reiðiköst. Hann sagðist ekki þola
rifrildi. Konan hótaði alltaf að
yfirgefa hann. — Ég vona að
henni sé alvara í þetta sinn,
sagði Will. —• Þetta er að verða
óbærilegt og verður að taka ein-
hvern endi. Hún hefur svo sem
oft farið, en alltaf komið aftur.
Ég er að gefast upp. Strákur-
inn er fullorðinn nú, svo hún
hafa nokkurn tíma fengið gull-
hamra fyrir fötin mín. Það er
ekki vegna þess að ég klæðist
ljótum fötum, heldur vegna þess
að ég hef aldrei verið nein kyn-
bomba. Ef ég á að segja satt,
man ég aldrei eftir að nokkur
strákur flautaði eftir mér á götu,
þegar ég var á sokkabandsárun-
um. Mary Evans og Ellen taka
eftir því þegar ég fæ mér eitt-
hvað nýtt, en það hefur hingað
til verið allt og sumt. Svo ég lét
mig hafa það, fór í græna kjól-
vorregmnu
þarf ekki að hugsa lengur um
hann.
— En hvað þetta er sorglegt,
sagði ég.
— Sorglegt? sagði hann. —
Það eru ekki til orð til að lýsa
því hve sorglegt þetta er. Og
þannig hefur þetta alltaf verið,
í þrjátíu og tvö ár höfum við
verið gift og aldrei hefur hún
sýnt mér blíðuhót, nema þegar
ég hef grátbeðið um þau.
Þetta var svo raunalegt að
mig langaði helzt til að gráta.
En að vísu sá ég aðeins aðra
hliðina, hún hafði ef til vill
ástæðu til að hata hann. En þó,
það var furðulegt að halda þessu
áfram í öll þessi ár.
— Hún vill ekki sjá mig, seg-
ir hún, og hún vill ekki heldur
að nokkur önnur kona fái mig.
Og þrátt fyrir allt þetta hef ég
elskað hana svo heitt. . . . Við
vorum leiksystkin þegar við
vorum börn. Og síðan hef ég
stritað allt mitt líf. í kreppunni
vann ég fyrir fjörutíu sentum á
dag, heldur en að taka við ölm-
usu. Ég þrælaði í stálverksmiðj-
unum og á ýmsum öðrum stöð-
um. En aldrei í námunum, ég
hefði aldrei getað hugsað mér
að skríða niður í einhverja holu
í jörðinni. En ég gat þrælað dag
og nótt og það get ég ennþá.
Hún hjálpaði mér að spara, það
mátti hún eiga. En svo kom hún
heim fyrir fjórum árum, eftir
eitt brotthlaupið og nú get ég
aldrei aflað nægilega handa
henni. Hún heldur að ég gefi
stráknum allt mitt sparifé.
— Ég vildi að ég gæti gert
eitthvað fyrir þig, sagði ég.
— Þú getur það, sagði hann.
— Þú getur farið í fallega græna
kjólinn, sem þú varst í fyrsta
kvöldið, í staðinn fyrir að vera
í þessum gömlu buxum.
Hvers vegna skyldi ég ekki
geta gert það fyrir hann? Hvers
vegna skyldi ég ekki fara í
præna kjólinn til að gleðja hann?
É'g reyndi það, vegna þess að
ég var svo hrærð yfir því að
hann skyldi muna eftir kjóln-
um. Ég minnist þess ekki að
inn, en síðar kom Roger og fann
mig skellihlæjandi á rúmstokkn-
um.
— Hvað er svona hlægilegt?
spurði hann.
— Ég gleymdi kuldaskónum,
sagði ég. —- Ég var orðin þreytt
á að vera í þessum vinnubuxum,
svo mér datt í hug að fara í
þennan kjól, en gleymdi því að
ég var í kuldaskóm. Við Roger
vorum að sálast úr kulda fyrstu
dagana, svo það fyrsta sem við
keyptum okkur, voru hlý kulda-
stigvél. En ég hafði líka alltaf
verið í síðbuxum. Þegar ég fór
í græna kjólinn sá ég hve mikl-
um stakkaskiptum líf okkar
hafði tekið. Það var hlægilegt
að vera í þessum kjól, nema að
vera í hælaháum skóm, enda
var þetta ómögulegur klæðnað-
ur á þessum stað.
— Þú ert að verða eitthvað
skrítin, sagði Roger. — Það væri
gott fyrir þig að komast héðan
um stund. Ég ætla að fara á
bókasafnið, viltu ekki koma með
mér?
En ég þurfti ekki að fara til
bæjarins. Það sem ég þurfti var
að kynnast umhverfinu betur.
En, eins og Mary Evans hafði
sagt, hvað átti ég að taka mér
fyrir hendur? Ég vildi ekki
missa þetta einstaka tækifæri til
að kvnnast sveitinni. Mig lang-
aði til að hafa matjurtagarð og
skepnur. Ekki hund eða kött,
heldur einhver dýr, sem ekki
var hægt að hafa í borginni. Það
var svo biánalegt að búa ó
bóndabæ og hafa engar skepn-
ur. En hverg konar skepnur?
Ég ætlaði ekki að vera hér nema
eitt ár! Ég fór svo að ræða þetta
við Will.
Það gerir ekkert til þótt þú
verðir ekki hér nema eitt ár, þú
getur selt dýrin. Kýrnar eru of
dýrar, vegna þess að þú verður
að kaupa handa þeim fóðrið. En
það er gaman að ala upp grísi,
enda dugar eitt ár til að gera
þá söluhæfa.
— En mér leiðast grísir, sagði
ég. — Veiztu hvað, mig hefur
alltaf langað til að hafa geitur,
litla kiðlinga.
— Það er bóndi, ekki langt
héðan, sem á geitur, sagði Will.
- ’Ég skal aka ykkur Roger
þangað, til að athuga hvort
hann vill seija kiðlinga. Það
væri ekki svo vitlaust að hafa
geitur hér. Þær þurfa ekki mik-
ið fóður. Við verðum aðeins að
gæta þess að þær skemmi ekki
ávaxtatrén. Evans hefur lítið
sinnt ræktuninni hér, en hann
hefur komið sér upp mjög góð-
um ávaxtatrjám og geiturnar
verða ekki lengi að finna ilm-
inn af berkinum.
— Hvenær getum við farið
þangað? spurði ég.
— Hvenær sem er. Ég ætla
bara að komast að því fvrst
hvort hann vill selja nokkuð
núna. En hvers vegna ertu allt-
af í þessum gömlu buxum, ég
hélt að þú ætlaðir að fara í kjól
i dag.
— Nei, ég skal segja þér að
ég get ekki verið í kjól, vegna
þess að ég verð þá að vera í
skóm í samræmi við hann, og
þá gæti ég ekki fótað mig hér.
— En mig langar svo til að
þú farir í kjólinn, sagði hann.
— Einmitt þess vegna. Ég get
ekki farið að gera mig að gömlu
fífli, aðeins vegna þess að karl-
maður tekur eftir því í fyrsta
sinn hverju ég klæðist! Ég er
orðin fjörutíu og níu ára gömul
og búin að vera amma í mörg
ár.
— Stúlka mín, sagði hann, —
þetta máttu ekki segja um sjálfa
Framhald á bls. 40
5i. tbi. VIKAN 21