Vikan - 17.12.1970, Blaðsíða 36

AEG
FRYSTIKISTUR
........l||
I I.................H.................1................!.................I'
II .................i................j.................i................■Il'l
'....<liiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHii»>niiiii|»iiiin»11...M.!|||MM|l|Hilll!l!!
ÞAÐ ÞARF ENGIN ORÐ
UM TÆRIN FRÁ AEG
BRÆÐURNIR ORMSSON %
LÁGMÚLA 9 SÍMI 38820
PAPILLON
Framhald af bls. 11
hvernig menn ættu að koma því
í verk hér. Jú, hægt væri það.
Það væri víst hægt að hengja
sig, þótt auðvelt gæti það ekki
verið. Það væri hægt að búa til
brúklega ól úr buxunum. Með
því að binda annan enda hennár
um kústinn og standa uppi á
bálkinum ætti að vera hægt að
festa hana í grindunum. Sé þetta
gert alveg við múrinn undir
varðganginum er ólíklegt að
varðmaðurinn taki eftir ólinni.
Og þegar hann er nýgenginn hjá
kastar maður sér út 1 tómið.
Þegar hann kemur aftur er mað-
ur þegar kominn fyrir hornið.
Hann fer raunar varla að hlaupa
af sér hornin við að komast nið-
ur, opna klefann og skera mann
niður. Opna klefann? Það getur
hann ekki. Á hurðinni stendur
skrifað: „Bannað að opna þess-
ar dyr nema samkvæmt skipun
frá hærri stöðum". Svo að þetta
ætti að vera í lagi; sá sem
fremja vill sjálfsmorð fær allan
þann tíma sem hann þarf til
þess áður en þeir skera hann
niður „samkvæmt skipun frá
hærri stöðum“.
Dagdraumar.
Nú hef ég gengið lengi, lengi.
Ég heyri umlað, það er verið að
skipta um verði. Sá fyrri var
langur og mjór, þessi er stuttur
og digur. Hann stígur ekki jafn
pent niður og félagi hans. Ég
geng áfram. Það hlýtur að vera
orðið seint. Hvað getur klukk-
an verið? Á morgun get ég átt-
að mig á tímanum. Gatið á hurð-
inni er opnað fjórum sinnum á
dag, og þannig get ég nokkurn
veginn áttað mig á með hve
löngu millibili vaktaskiptin fara
fram. Það verður mér til
mikillar hjálpar við að telja
stundirnar.
Einn, tveir, þrír, fjórir, fimm
. . . Ég held labbinu áfram vél-
rænt og þreytan hjálpar mér að
flýja á vit þess liðna. Sjálfsagt
er það myrkrið í klefanum, sem
gerir að verkum að í ímyndun-
inni lifi ég andstæðuna, sólskin-
ið á ströndinni i hópi Indíán-
anna minna. Eintrjáningur Lali
vaggar á ópalgrænum öldunum
tvö hundruð metra undan landi.
Ég róta í sandinn með fótunum.
Zoraima hefur kveikt eld og
steikt yfir honum stóran fisk, og
ég vef hann í bananablað til að
halda honum heitum. É’g borða
hann með fingrunum og hún sit-
ur andspænis mér með kross-
lagða fætur. Hún horfir á mig.
Hún les í andliti mínu hve mjög
ég nýt þessarar máltíðar og nýt-
ur hennar með mér.
Ég er ekki lengur í klefanum.
Ég hef meira að segja gleymt
einangrunarvistinni, Saint-Jos-
eph og eyjunum yfirleitt. Ég
velti mér í sandinum og hreinsa
hendur mínar með því að nudda
þær upp úr fíngerðum kóral-
mulningi. Síðan veð ég út í sjó
til að skola munninn upp úr
tæru, söltu vatninu. Ég tek sjó
í lófann og baða andlitið. Þegar
ég nudda hálsinn finn ég að
hárið er orðið sítt. Lali verður
að raka mig aftan á hálsinum
þegar hún kemur í land. Alla
nóttina er ég hjá Indíánunum
mínum. Ég leysi lendaskýluna
af Zoraimu og elska hana þar í
sandinum, meðan sól og sjór og
vindur gæia við okkur. Hún
stynur af nautn, eins og hennar
er vandi þegar við elskumst.
Vindurinn ber þetta ástarvers
til Lali. Lali hlýtur auðvitað að
sjá okkur, þar sem við liggjum
vafin hvort um annað. Hún er
alltof nærri ströndinni til að
átta sig ekki á hvað er að ger-
ast. Og það stendur heima: bát-
urinn kemur til lands. Á leið-
inni hefur hún leyst hár sitt og
greitt úr því blautu með
löngum fingrunum, svo að vind-
urinn og sólin þurrki það. Ég
geng til móts við hana. Hún
leggur hægri handlegginn utan
um mig og leiðir mig til kofans
okkar. Á leiðinni er sem hún
segi stöðugt við mig: „Mig líka!
Mig líka!“ Þegar við komum
inn hendir hún mér út af á
hengimottu, sem liggur á gólf-
inu. Ég týni mér í henni og
gleymi að heimurinn er til.
Zoraima kann sig. Hún kemur
ekki inn fyrr en hún gerir ráð
fyrir að við höfum lokið ástar-
36 VIKAN