Vikan - 17.12.1970, Blaðsíða 47

— Hvar er taskan þín?
—• Heima í skáp, sagði hún. —
'Og þar verður hún. Ég hef hugs-
að mér að eiga róleg og friðsæl
jól, og hef gert ráðstafanir til
þess.
Glaðlegu brúnu augun fylltust
skelfingu, eins og eitthvað hefði
ruglazt í tímatalinu.
— Hvað hef ég gert? Hvað er
það nú, sem er vitlaust? Höfum
við ekki alltaf komið okkur vel
saman, hefur okkur ekki liðið
vel í samvistum hvort við ann-
að? Hefurðu ekki sjálf sagt það
margsinnis?
— Jú, það hef ég sagt, — fyr-
ir fimm árum síðan.
En þá skil ég ekki hvað þú
átt við!
Hún þagði. Ljósin á stóra jóla-
trénu í biðsalnum hreyfðust til
í gegnumtrekknum.
— Ert þú orðin ástfangin,
Mia? spurði hann hljóðlátlega.
Hún horfði lengi á hann, áður
en hún svaraði.
— Já, það má eflaust segja
það.
Hann drap í sígarettunni, svo
harkalega að hún sá að neglur
hans hvítnuðu.
—- Þá skil ég þetta betur.
Hún drá á sig hanzkana og
stóð upp.
Það efast ég um, sagði hún
og það var einhver vottur af
gömlu viðkvæmninni í röddinni.
Svo beygði hún sig niður og
snerti kinn hans með vörunum.
— Nú skal ég ekki tefja þig
lengur. Líði þér vel, Birger,
gleðileg jól!
Hann sat kyrr og starði fram
fyrir sig, án þess að geta áttað
sig á atburðarásinni eða til að
standa upp og taka ferðatöskuna
sína og flýta sér að lestarpallin-
um, sem auðvitað hefði verið
það eina skynsamlega. Sú hugs-
un að hann færi einn til Kaup-
mannahafnar, hafði aldrei
hvarflað að honum, og ef hann
átti að vera ærlegur gagnvart
sjálfum sér, þá hafði hann misst
áhugann á ferðinni. Hann hafði
gert svo nákvæmlega áætlun og
Mia hafði aldrei haft á móti til-
breytingum. Hún var alltaf
reiðubúin, án þess að gera sér
grillur, nútímakona. Þess vegna
var hann svona hrifinn af henni!
Og nú var Mia ástfangin! Hon-
um hafði aldrei dottið í hug að
sambandið milli þeirra rofnaði.
Hann stóð hægt upp og tók
ferðatöskuna. Alls staðar í kring-
um hann var fólk, sem greini-
lega hafði verið gripið af jóla-
æðinu. Uppgefið fólk, sem
stjakaði við honum frá öllum
hliðum. Hann gat ekki skilið
þessa jólageðveiki, sem burtséð
frá fjárhaeshliðinni sýndi ekki
fram á neitt annað en að mann-
skepnan varð að hafa samneyti
við aðra.
Nú stóð hann á þrepunum.
Logndrífan bráðnaði á gang-
stéttunum og snjórinn þaut und-
an hjólbörðum bílanna.
Hann var þá einn. Úr því Mia
vildi ekki koma með honum, þá
gat hann alvge eins farið heim
til sín. Þar væri hann þá laus
við jólaysinn. Hann gat lokað að
sér, þangað til þetta var gengið
um garð og hann gat hætt sér
út aftur. Og hann hafði ekki
komið í íbúðina sína í marga
mánuði. Það gat verið ágætt að
fara þangað. Hamingjan sanna,
borgin var gegnumsýkt. Það
yrði ekki einu sinni hægt að
hringja í nokkra sál, það höfðu
allir nóg með sig og sína um
jólin!
Mia. Hugsunin um hana stýrði
för hans. Hann vildi ekki
þröngva sér upp á hana. Hann
gat verið þakklátur fyrir árin,
sem þau höfðu átt saman.
Nú var umferðin að þynnast
út. Tákn jólanna voru alls stað-
ar, hvar sem hann leit. Gamall
maður, klæddur sem jólasveinn,
ætlaði að þröngva upp á hann
rytjulegu jólatré.
— Hvern fjandann á ég að
gera við það? sagði hann hryss-
ingslega.
í staðinn fyrir blóm, og. .. .
Einmana! Hann varð undrandi
yfir sjálfum sér, hann hafði al-
drei fundið fyrir einmanaleik
fyrr. Hann var kominn fast að
fertugu og var ánægður með
starf sitt og tilveruna yfirleitt.
Hann var ánægður með líf sitt
og starf!
Það logaði á kerti í gluggan-
um hjá henni. Hann stóð á göt-
unni, fyrir framan mjólkurbúð-
ina, með sínum tómu hillum og
Gleðilega hátíð! í glugganum og
öfundaði, hálf gremjulega, út af
þessari jólahugmynd hennar. En
hafði hann rétt til að setja út á
hennar hugmyndir? Var hann
afbrýðisamur? Það væri hlægi-
legt, reyndar ergilegt.
— Líði þér vel, Birger! — Við
hvað? Lífið án nennar? Hafði
hann aldrei hugsað sér lifið með
henni? f alvöru með henni?
Þetta hafði verið heldur skjót-
ur skilnaður þarna á stöðinni,
hann hafði gleymt að afhenda
henni jólagjöfina, sem hann
hafði meðferðis. Hann gat fært
henni hana, þótt þau færu ekki
til Kaupmannahafnar. Ef hann
færi inn til hennar, gat hann átt
á hættu að hitta einhvern ann-
an hjá henni, en hann þyrfti
ekki að tefja hana lengi.
Hún sá hann, þegar hann gekk
yfir götuna og stóð kyrr um
stund, áður en hann hringdi
dyrabjöllunni, þrjár stuttar og
eina langa hringingu, eins og
hann var vanur.
-—• Ertu kominn? sagði hún
undrandi, þegar hún opnaði fyr-
ir honum.
Hann reyndi að gá aftur fyrir
hana og setti töskuna fyrir fram-
an dyrnar.
— Ég gleymdi að fá þér jóla-
gjöfina, sagði hann, alveg
óþvingaður. — Má ég koma inn
sem snöggvast?
— Gjörðu svo vel, en lest-
in... .
— Ég næ henni ef ég tek
leigubíl. Átt þú von á einhverj-
um?
Hún gekk inn á undan honum
og skinið frá kertinu i gluggan-
um féll á andlit hennar, þegar
hún sneri sér við. Hann stóð
þar með pakkann í höndunum.
En allt i einu fann hann ein-
hvern stingandi sársauka ein-
hvers staðar, eða var það um all-
an likama hans? Sársauka og
þreytu, en auðvitað var það að-
eins þreyta eftir að hafa setið
hálfan sólarhring í lest.
— Hvað er að þér, Birger?
— Ætlar þú að fara að gifta
þig, Mia?
Hann hné niður í næsta stól
og strauk hendinni um ennið.
Hann hafði alls ekki ætlað sér
að segja þetta, alls ekki.
— Það held ég ekki. Hún
hristi höfuðið.
— En þú sagðist vera ástfang-
in?
— Það er nú ekki það sama,
eða hvað finnst þér?
— Ertu ekki að gera eitthvað
sem þú iðrast eftir síðar, Mia?
Slíkt líf hentar þér ekki.
Augu hennar urðu eitthvað
svo framandi.
— Hvað veizt þú um það?
sagði hún hörkulega. — Eg er
orðin þrítug, ég er orðin þreytt
á að vera leikfélagi, kunningi,
vinur, sú eina, sem einskis krefst
og aldrei hefur þörf fyrir annað
en einnar nætur unað, einstaka
sinnum. Það er eitt orð, sem þú
aldrei hfeur skilið og það er fé-
lagsskapur! En það er fallegasta
orð sem ég þekki. En til þess að
skilja það, verður maður stund-
um að fara út fyrir sjálfan sig,
hinn þrönga hring, og gefa eitt-
hvað af sjálfum sér, og það er
líklega list sem einstaka mann-
eskja aldrei getur lært. Aðrir
5i. tw. VIKAN 47