Vikan - 17.12.1970, Blaðsíða 32

Cathy var fyrsti farþeginn, sem
sté út úr lestinni í San Francisco.
Hún ieit vandlega í kringum sig.
Enginn skyldi fá að elta hana, Ken
var sjúkur og það þurfti ekki mikið
til að hann missti vitið alveg. Og þá
yrði hann til alls vís. Ef hann grun-
aði.. að Cathy væri ekki ein á ferð,
þá mundi hann myrða barnið. Hann
átti svo auðvelt með að verja óhæfu-
verk sín með sinni brjálæðislegu
röksemdafærslu: Cathy hafði ekki
hlýtt skipunum hans og þess vegna
varð að refsa henni. Þessvegna
mundi hann telja sig neyddan til að
myrða barnið hennar.
Hún leiðrétti armbandsúrið sitt
eftir stöðvarklukkunni. Ken hafði
sagt, að hún ætti að koma stundvís-
lega klukkan átta. Hún hafði því
nægan tíma. Hún fékk hugmynd,
brá sér inn í símaklefa, en lét hurð-
ina standa opna í hálfa gátt, svo að
ekki kviknaði Ijós inni í klefanum.
Héðan hafði hún gott útsýni yfir
stöðina og gat fullvissað sig um, að
enginn hefði elt hana. Að þessu
loknu, gekk hún út á götuna og veif-
aði í leigubíl. Hún leit út um aftur-
gluggann. Maður sté upp í leigubíl
beint fyrir aftan hana. Var hún elt,
þrátt fyrir allt?
— Akið fyrir hornið hérna, sagði
hún við bílstjórann, sem þegar var
kominn af stað. Síðan leit hún aftur
út um afturgluggann, til að gæta að,
hvort bíllinn fyrir aftan beygði líka
fyrir hornið. En hann gerði það ekki.
Hún vildi ekki taka hina minnstu
áhættu. Hún sá brú fyrir framan þau
og heyrði í eimpípu skips. Þá átti að
taka brúna upp eftir örskamma
stund. Þegar þau komu að brúnni,
sagði hún:
— Stanzið hér!
Bílstjórinn hafði einmitt aukið
hraðann til þess að komast yfir
brúna og mótmælti:
— Nei, heyrið þér mig nú . . .
En Cathy gaf sig ekki:
— Ég sagði yður að stanza!
Geðillur beygði bílstjórinn að
gangstéttinni.
• — Bíðið hér, sagði Cathy. — Ég
læt yður vita, þegar við ökum af
stað.
— Frúin vill kannski aka bílnum
sjálf, sagði bdstjórinn hæðnislega.
Cathy svaraði ekki. Hún horfði
stöðugt út um afturgluggann.
— Heldur frúin, að verið sé að
elta hana eða hvað? Ég hef séð slíkt
f sjónvarpinu, en það hefur aldrei
32 VIKAN »1.
komið fyrir mig, hélt bilstjórinn
áfram.
— Þér gerið bara eins og ég segi,
sagði Cathy þurrlega.
Stórt olíuskip sigldi hægt í áttina
að brúnni. Það flautaði þrisvar sinn-
um. Samt var ennþá grænt Ijós fyrir
umferðina yfir brúna. Cathy leit á
víxl á götuvitann fyrir framan og út
um afturgluggann. Bílstjórinn tók að
ókyrrast í sæti sínu.
— Eigum við ekki að fara núna?
Annars komumst við ekki yfir brúna
og guð má vita hvað við þurfum að
bíða lengi.
Cathy svaraði ekki. Nú var kom-
ið gult Ijós. Samtímis tók varúðar-
bjallan að hringja.
— Núna, sagði Cathy.
Bílstjórinn sneri sér bálreiður við:
— Hvað í ósköpunum á þetta að
þýða? Dettur yður í hug, að ég fari
að skjótast yfir brúna á gulu Ijósi.
— Flýtið yður! Af stað!
Þegar hann hlýddi ekki, beygði
hún sig fram til hans og sagði blíð-
um og örvæntingarfullum rómi:
— Gerið það fyrir mig að leggja
af stað. Það er enn tími til að kom-
ast yfir brúna, áður en hún verður
tekin af.
Örvæntingin og blíðan í rödd
hennar verkaði vel á bílstjórann.
Hann steig bensínið í botn. Bíll hans
varð síðasti bíllinn, sem slapp yfir
brúna, áður en rautt Ijós kom. Þetta
var einmitt það, sem Cathy hafði
ætlað sér; að verða síðust yfir brúna,
svo að öruggt væri, að enginn bíll
veitti henni eftirför. Hún ætlaði sér
að koma ein sín liðs til fundar við
Ken.
Klukkuna vantaði tíu mínútur í
átta. Jack, Menchell og Crosley
höfðu setið í lögreglubílnum fyrir
utan hús Meg í átján mínútur. Atján
mínútur, hugsaði Jack. Það hljóta að
vera átján klukkutímar.
Hún hafði ekki svarað í símann,
þegar hann hringdi til hennar. Þeim
hafði heldur ekki tekizt að hafa upp
á henni á auglýsingaskrifstofunni.
Eftir tíu mínútur mundu þau hittast,
Cathy og Ken. Ef þau hittust og
hann mundi nema hana á brott, þá
hafði lögreglan endanlega misst af
strætisvagninum.
Þegar klukkuna vantaði sjö mín-
útur í átta, stanzaði leigubíll fyrir
aftan lögreglubílinn, og Meg steig
út úr honum. Jack þaut út og Men-
chell á hæla honum.
— Meg! Guði sé lof, að þú komst.
Henni varð mjög hverft við og
hún starði undrandi á hann:
— Jack!
— Ég hef ekki tíma til að útskýra
neitt núna. En ég þarf að vita svo-
lítið um Cathy og kannski getur þú
sagt mér það. Talaði hún nokkurn
tíma við þig um Ken Daly og eitt-
hvað um snjóbolta?
— Já, sagði Meg. — Þau kynntust
fyrst þannig, að hann kastaði snjó-
bolta í hana.
— Og hvar þá?
— Ég held, að það hafi verið við
flugstöðina, því að Cathy var alveg
nýkomin til borgarinnar.
Menchell trúði henni ekki.
— Það hefur ekki verið snjór hér
í San Francisco í áraraðir. Hvernig
getur hann þá hafa kastað snjóbolta
í hana?
— Ég veit það ekki, sagði Meg. —
En hann gerði það samt.
— Þakka þér fyrir, Meg, sagði
Jack.
Hann og Menchell hlupu aftur til
lögreglubílsins.
Klukkuna á stöðinni vantaði eina
mínútu í átta. Cathy leit stöðugt í
kringum sig, en sá hvergi Ken. Tím-
inn leið og klukkan varð átta.
Hvar gat Ken verið? Hafði eitt-
hvað komið fyrir hann?
Þá heyrði hún nafnið sitt kallað i
hátalara:
— Cathy Palmer er beðin um að
koma í upplýsingadeildina. Cathy
Palmer er beðin um . . .
Cathy hljóp að borðinu, þar sem
skiltið ,,.Upplýsingar" hékk uppi.
Hún var svo móð og andstutt, að
hún gat varla komið upp orði:
— Ég er Cathy Palmer. Eru ein-
hver skilaboð til mín?
Ungi maðurinn við afgreiðslu-
borðið kinkaði kolli í áttina að sim-
anum. Cathy tók upp tólið.
Rödd Kens var jafn harðneskjuleg
og siðast, þegar þau ræddust við:
— Farðu fyrir hornið að Curran-
leikhúsinu. Keyptu þér einn miða á
fyrsta bekk, vertu fljót, svo að þú
missir ekki af byrjuninni á verkinu.
Cathy heyrði smell um leið og
Ken skellti á. En ef það er nú upp-
selt, hugsaði hún örvæntingarfull.
Hún lagði tólið á og hljóp út úr
stöðinni.
Hinum megin við götuna stóð lög-
reglubíll. Menchell hafði ekið, en
Crosley sat við hliðina á honum. Jack
sat í aftursætinu og sá Cathy koma
hlaupandi út úr stöðinni.
Crosley greip hljóðnemann:
— Hún heldur nú áfram fótgang-
andi. Hún beygir fyrir hornið, inn
til Gary Street.
Cathy hljóp í blindni eftir Gary
Street til þess að komast sem fyrst
til leikhússins. Henni fannst sem
hana væri að dreyma vondan draum,
martröð, þar sem hún ætti fótum
sínum fjör að launa, en kæmist ekki
úr sporunum, hversu hratt sem hún
hreyfði fæturna. Hún hljóp beint
áfram og skeytti engu þótt hún ræk-
ist á fólk. Hún fékk reiðilegt augna-
ráð frá mörgum vegfarendum, og
sumir sendu henni tóninn með bölvi
og ragni. Hún náði til leikhússins og
sá útstillingarglugganum bregða fyr-
ir andartak: Medea, Judith Anderson
leikur sem gestur aðeins í örfá skipti.
Þetta táknaði, að það hlaut að vera
uppselt. Hún hraðaði sér í anddyrið
og sá langa biðröð við miðasöluna.
Hún reyndi að troða sér áfram í
röðinni með olnbogaskótum þrátt
fyrir hávær mótmæli viðstaddra.
Þegar hún komst loks að miðasöl-
unni, blasti við henni stórt skilti:
UPPSELT.
— Einn miða á fyrsta bekk, sagði
hún.
— Það er allt löngu uppselt, sagði
stúlkan ( miðasölunni. — Getið þér
ekki lesið skiltið?
Maður fyrir aftan Cathy sagði:
— Hún á ekki skilið að fá miða.
Hún er búin að troða sér framfyrir
marga í röðinni.
— Þetta er svo hræðilega mikil-
vægt, sagði Cathy biðjandi rómi. —
Getið þér ekki með einhverjum ráð-
um útvegað mér bara einn miða7
Ég verð að fá einn miða . . .
— Viljið þér gjöra svo vel að
vlkja úr gatinu, sagði afgreiðslu-
stúlkan. — Við erum að afgreiða
pantanir hér.
Tvær velklæddar frúr tróðu sér
framfyrir Cathy.
— Við eigum pantaða miða. Á
fyrsta bekk. Það er fyrir Chester.
— Gjörið þér svo vel.
Frú Chester borgaði og fékk sína
tvo miða. Cathy starði á miðana í
höndum þeirra full ágirndar Ein-
hvers staðar heyrði hún síma hringja
hátt og lengi. Hún skyniaði hljóðið,
en hugsaði ekkert um það.
Hún vék sér að frú Chester og
sagði bænarrómi:
_ Þér vilduð víst ekki gera mér
þann greiða að selja mér annan mið-
ann yðar? Ég skal borga yður hvað
sem þér setjið upp fyrir hann. Þér
getið ekki trúað, hversu hræðilega
áriðandi þetta er fyrir mig . . .
Frú Chester setti upp fyrirlitning-
arsvip og vafði minkapelsinum fast-
ar að sér um leið og hún silgdi fram-
hjá Cathy. Vinkona hennar elti hana.
Cathy stóð ein eftir, beit á vör og
gerði fleiri árangurslausar tilraunir
til að fá kevota miða. Hún hafði tek-
ið þá ákvörðun að reyna að lauma
sér framhjá dyraverðinum, þegar
hún heyrði allt í einu símhringina-
una aftur. Síminn hringdi enn. Það
var einkennilegt.
Af einhvers konar eðlishvöt þaut
hún inn i símklefann og lyfti tólinu:
_ Halló!
Hún heyrði hlæjandi rödd Kens.
— Þú sérð, að ég næ til þín, hvar
sem þú ert stödd.
Cathy hrópaði upp yfir sig:
— O, auð minn aóður . . .
— Það var leiðinlegt. að það
skyldi vera uppselt, saqði Ken hinn
rólegasti. — En ég vissi það reyndar
fyrir. Og þetta leikrit hefði hvort
sem er alls ekki haft neitt róandi
áhrif á þia. Það er of líkt lífi sumra.
Morð og þessháttar, á ég við.
En skyndilega varð rödd hans aft-
ur köld og hörð:
_ Það eru bakdyr hægra megin
í anddyrinu. Farðu þá leið.
Hann skellti á, og Cathy hljóp
ÞARTIL-
AUGU ÞIN
OPNAST....