Vikan - 28.01.1971, Qupperneq 9

ÚR
EIMNUM
kapparnir, sem í fyrndinni
voru víðfrægir.“
Að því sama er vikið í fjórðu
bók Móse, þrettánda kapítula,
þrítugasta og þriðja versi:
„Og vér sáum þar risa, An-
akssonu, sem eru risa ættar, og
vér vorum í augum sjálfra vor
sem engisprettur, og eins vor-
um vér í þeirra augum.“
Fimmta bók Móse gefur
meira að segja nokkra hug-
mynd um hve stórir þessir ris-
ar voru. Þar stendur í þriðja
kapítula, ellefta versi:
„Því að Óg, konungur í Bas-
an, var sá eini, sem eftir var af
Refaítum; sjá, steinlíkkista hans
var gerð úr stuðlabergi og er
enn til í Rabba hjá Ammó iít-
um; hún er níu álna löng og
fjögra álna breið eftir venju-
ýmsum stöðum, og gátu þann-
ig ekki rottað sig saman um
hvað þeir ættu að setja á blað.
Guðfræðingar ýmsir halda því
fram að þessum línum hafi ver-
ið bætt inn í textana síðar meir,
sem eins konar táknum þess
illa, en það stenzt ekki, segir
Erich von Dániken. Hann held-
ur áfram: Ef þessir guðfræð-
ingar litu svolítið nánar á þessa
ritningarkafla, kæmust þeir
ekki hjá að sjá að tröllkarl-
arnir þeir arna skjóta upp koll-
inum þegar sérstaklega þarf á
þeim að halda, til dæmis til
vígaferla, en aldrei þegar höf-
undarnir taka siðfræðileg efni
til meðferðar.
En Biblían er ekki eina forn-
bókin, þar sem minnzt er á
risa. Indíánaþjóðirnar frægu,

Klettamálverk þetta er kringum áttaþúsund ára gamalt og er í Tassilifjöll-
um í Norður-Afríku. Sýnir það geimfar og geimfara frá því áður en sögur
hófust?
legu alinmáli.“ En hebreska
álnin er 48,4 sentimetrar! (Þess
má geta að Rabba er sami stað-
urinn og nú heitir Amman og
er höfuðborg Jórdaníu, fræg
úr fréttum af bardögum milli
hermanna Hússeins konungs og
palestínskra skæruliða).
Mósebækurnar fimm eru
ekki einar um að geta jötn-
anna — þær bækur Gamla
testamentisins sem síðar eru
skráðar innihalda líka lýsingu
á ofurmennum þessum. Höf-
undar bókanna voru uppi á
Majar og Inkar, segja svo í
sínum goðsögnum að fyrsta
mannfólkið, sem guðirnir hafi
skapað eftir syndaflóðið (þær
náttúruhamfarir eru langt í frá
eingöngu bundnar við Biblí-
una, syndaflóð koma fyrir í
goðsögnum ótal þjóða hingað
og þangað á hnettinum), hafi
verið jötnar. í þessum sögnum
Indíánanna eru nefndir tveir
sérstakir framámenn meðal ris-
anna, þeir Atlan og Theitani.
Þessi heiti minna óneitanlega
á nöfn hliðstæðra stórmenna
Assýrskt innsigli, sem sýnir veru í mannsmynd ásamt hrine úr hnöttum og
stjörnum, sem minnir á mynd af sólkcrfi.
í goðafræði Grikkja; hjá þeim
voru frægur Atlas sá, er stóð
undir sjálfum himninum, og
Títanarnir, jötnar þeir er voru
fyrirrennarar Ólympsgoða.
Þetta ætti að gleðja þá, sem
endilega vilja meina að sam-
göngur hafi verið milli Mið-
jarðarhafslanda og Ameriku
langalöngu fyrir daga þeirra
beggja Leifs heppna og Kól-
umbusar, en ferð Thors Heyer-
dahls yfir Atlantshafið nýver-
ið var einmitt gerð í þeim til-
gangi að renna stoðum undir
þá kenningu. Víða annars stað-
ar í helgiritum, sögum og æv-
intýrum skióta jötnar upp koll-
inum. of ætti varla að þurfa að
minna á íslenzkar fornsögur,
fornaldarsögur og þjóðsögur í
því sambandi.
En þess ber að gæta að
hvergi í umræddum heimild-
um eru risarnir teknir í guða-
tölu. Munurinn á þeim og guð-
unum er einkum sá að þar sem
guðirnir fara allra sinna ferða
um loft ekki síður en láð og
lög, ef þeim býður svo við að
horfa, þá eiga risarnir engan
kost slíkrar samgöngutækni.
Enda eru jötnarnir yfirleitt
auðmjúkir þjónar guðanna,
meira að segja svo auðsveipir
og gagnrýnislausir að þeir
verða þegar fram í sækir
stimplaðir sem „heimskir þurs-
ar“.
Framhald á bls. 43.
Steinhnöttur þessi, 2.16 metra í þvermál, fannst einhvers staðar í frumskóg-
um Kostaríku og er nú borgarprýði í höfuðstað landsins, San José.