Vikan - 28.01.1971, Síða 12

Mávurinn, tryggur förunautur Pat og Wright Britton á ferð þeirra um úfnar strendur íslands.
Hér birtist niöurlag hinnar skemmtilegu frásagnar um ævintýralega
ferö bandarískra hjóna umhverfis Island á lítilli skútu.
AÐVÖRUN
Sama kvöldið vorum við boð-
in til kaffidrykkju á Norninni,
en það skip var úr norska flot-
anum. Barst þá í tal 'við skip-
herrann, Johan Mydske kap-
tein, hve fegin við hefðum orð-
ið, að hitta beint á Seyðisfjörð
í þokunni, eftir þrjú hundruð
mílna siglingu.
Mydske skipherra rak upp
stór augu.
„Þið verðið ekki svona hepp-
in næst. Hafið þið lesið um
veðurfarið hérna í British Arc-
tic Pilot?“
Hann rétti mér eintak og ég
las: „Veðurofsi er svo algeng-
ur hér og ofsafenginn, víðast
hvar, að slíks eru ekki dæmi
annars staðar í veröldinni.“
Síðan bætti skipherra við:
„Og versta tíðarfarið byrjar
eftir vikutíma, það er að segja
upp úr 1. september. Ef ég
væri í ykkar sporum, myndi ég
leggja af stað til Bretlands,
undir eins og ég væri búin að
drekka úr bollanum.“
Sá tími kom að við óskuðum
þess að hafa farið að ráðum
hans.
Við sigldum út frá Seyðis-
firði snemma um morguninn,
laumuðumst út á rúmsjó fyrir
léttum andvara undir heiðum
himni. Næst lá fyrir að stefna
til Langaness, sem er langur
tangi, um 80 mílur til norðvest-
urs og er eins og önd í laginu.
Mílu vegar frá Fjarðarmynn-
inu rak á okkur suðaustan
stinningskalda, að vísu á eftir
okkur, en sjóar voru krappir
og Delight snerist ofsalega á
öldunum. Þetta er hættulegt.
Smáskip geta sokkið eða brotn-
að, jafnvel tekið dýfu sem þau
ná sér ekki úr. Mér tókst að
brjótast fram á þilfar, er lá
undir sífelldum ágjöfum, og
felldi stórseglið niður í hrúgu.
Allan daginn og nóttina með
slöguðum við norður með land-
inu, eyðilegu og ábúðarfullu.
Hitinn var kominn niður í 3
stig. á Celcius.
„Þarna hygg ég að séu
straumbrot, en ekkert land,“
sagði ég af vizku minni. „Við
skulum halda sjó til birtingar,
og sjá hvað þetta er.“
Það sáum við líka þegar birta
tók. Röstin var hvorki betri né
verri en búast mátti við og ljós-
in reyndust vera á þrettán tog-
ara flota sem lá í vari við him-
ingnæfandi hamravegg. Þessi
aflmiklu skip höfðu hlaupið í
skjól, en skútan okkar litla
hafði staðið af sér óveðrið og
meira að segja þokazt góðan
spöl norður á bóginn.
KALDRANALEGT
ÍSHAFSÆVINTÝR
Við vorum nú hálfnuð með
hringferð okkar og hröðuðum
ferðinni, vegna ummæla norska
skipherrans. Héldum við nú
fyrir endann á skaga einum, er
nefnist Melrakkaslétta og er
nyrzti tangi Islands, og stefnd-
um beint til vesturs á eyjuna
Grímsey. Þar með vorum við
komin rétt norður fyrir Norð-
urheimskautsbaug.
Það var komið miðnætti og
koldimmt orðið, þegar við
renndum inn í hafnarkrílið,
sem er á eyjunni vestanverðri.
Ekki var nokkra ljóstýru að
sjá á landi, er gæti vísað okk-
ur veg, en þó rákumst við á
autt legupláss við enda á
bryggju, sem fjöldi fiskibáta
var bundinn við.
Morguninn eftir reis sólin úr
sæ eins og eldhnöttur væri.
„Morgunsólarroði er sjó-
mannavoði," sagði Pat. „Við
skulum ná í einhvern og spyrj-
ast fyrir.“
Það var auðvelt, því allir
íbúar eyjarinnar, 85 að tölu,
stóðu niðri á bryggju og virtu
fyrir sér fyrstu amerísku
snekkjuna, sem þangað hafði
komið.
„Hverju spáið þið um veðr-
ið?“ kallaði ég til þeirra.
„Tvöfaldið festarnar," svar-
aði einhver sjómaður. „Hann
er að ganga í rok.“
Höfnin í Grímsey er aðeins
12 VIKAN 4 tbl