Vikan - 28.01.1971, Síða 13

smávík með steyptum varnar-
garði að suðvestan. Til há-
suðurs er hún opin fyrir öllum
veðrum. Skömmu eftir þetta
skall á hvassviðri svo orgaði í
reiðanum hjá okkur. Öldurnar
dundu á bryggjunni og brotn-
uðu stúndum yfir hana. ískalt
sjólöðrið rauk um alla höfn-
ina. Skútan valt og stakkst á
endum.
SKIP FÓRST,
EN SKÚTAN EKKI
Að deginum liðnum og næstu
UMHVERFIS
ÍSLAND
r r
ASKUTU
nótt, urðum við að skipta um
tvö hlífðarkefli og fjórar land-
festar, sem eyðilagzt höfðu af
að nuddast við steingarðinn.
Öðru hvoru litu eyjarskeggjar
inn til okkar og voru boðnir
og búnir til að hjálpa okkur.
„Við vorum að frétta að
stórt, íslenzkt fiskiskip hefði
farizt 50 mílur hér norður af,“
sagði einn eyjarbúinn.
„Annað fiskiskip bjargaði
allri áhöfninni. Við missum svo
að segja árlega einn eða tvo
báta, hérna rétt við höfnina."
Þegar veðrið lægði og sást
til sólar á ný, lögðum við af
stað og hrósuðum happi. Eyj-
arbúar leystu landfestar og
veifuðu til okkar.
„Bless,“ kölluðu þeir, en það
þýðir sem næst „verið þið sæl.“
Þessi stormkviða minnti okk-
ur einu sinni enn á varnaðar-
orð norska sægarpsins. Við
höfðum ætlað okkur að halda
beint í vestur frá Grímsey og
komast yfir Norðurhöfða ís-
lands, eða Horn sem kallað er,
hið allra fyrsta. En nú hafði
ég áhyggjur af Pat. Henni var
svo þreytugjarnt og auk þess
hafði hún tannpínu, stundum í
einstakri tönn, stundum um
allan munninn. Ég vissi að
læknar voru á Akureyri, sem
er næststærsta borg á íslandi,
og stakk því stefni þangað.
Akureyri stendur 35 mílur
vegar inn með Eyjafirði, en
það er lengsti fjörður á íslandi.
Hægur norðankaldi var á og
gerðum við ráð fyrir dægurs-
siglingu inn til bæjarins. En
sem við komum inn í mynni
fjarðarins, gerði sunnangolu á
móti okkur. Við náðum því
ekki til Akureyrar um kvöld-
ið, en leituðum vars í Ólafs-
firði, sem er þar nærri. Morg-
uninn eftir slöguðum við inn
Eyjafjörð, sveigðum ljúflega
fvrir eyraroddann og lögðumst
að hafnargarði.
Pat fór til læknis og kvað sá
enga furðu þótt henni liði illa.
„Þér eruð að örmagnast af
orfiði, sem enginn kvenmaður
þolir,“ sagði sá góði læknir.
„Þetta ætti að kenna yður að
vera kyrr heima, þar sem
kvenna staður er.“
Fannst nú Pat hún víst verða
að færa sönnur á kveneðli sitt,
svo hún bjó til bollur úr hrein-
dýrakjöti til miðdegisverðar og
bar þær fram í logandi ídýfu.
TUNGUMÁL ÍSLENDINGA
„Delight, hó!“ Var það ekki
áreiðanlega bandarísk rödd, er
vakti okkur um morguninn?
Ragnar Stefánsson liðsforingi
stökk niður á þilfarið til okk-
ar. Hann er fæddur á Seyðis-
firði en ólst upp í Baltimore.
Gegndi síðar þjónustu í flug-
her Bandaríkjanna, en fluttist
því næst aftur til íslands með
skyldulið sitt, og kennir nú
ensku og fornaldarsögu við
menntaskólann á Akureyri.
Barst tal okkar fljótlega að
íslenzkunni, sem er eitt hið
Delight stakk stefni inn til Akur-
eyrar, af því að Pat var svo þreytu-
gjarnt og auk þess hafði hún tann-
pínu.
elzta af lifandi málum í Evr-
ópu. „Hún hefur breytzt svo
lítið,‘ ‘ mælti liðsforinginn, „að
börn okkar geta jafn auðveld-
lega lesið fornsögurnar og
enskumælandi fólk les rit
Shakespeares.“
Til þess að halda tungu sinni
hreinni, vilja íslendingar
ógjarna innleiða erlend orð í
málið. Þegar þörf er á nýju
orði, skapar opinber nefnd það
með því að draga það af öðr-
um eldri. Þegar tekið var að
sýna lifandi myndir meðal al-
mennings, vildu fslendingar
ekki viðurkenna enska orðið
teievision, heldur skópu ís-
lenzka orðið sjónvarp, sem er
myndað af tveim eldri orðum:
sjón — að sjá, og varp: — að
kasta.
Erindi liðsforingjans var að
bjóða okkur til veizlu um
kvöldið, sem borgin og íslenzk-
ameríska félagið ætlaði að
halda okkur til heiðurs. Félag
þetta vinnur að auknum skiln-
ingi og vináttu meðal þessara
tveggja þjóða og gegnir hlut-
verki sínu með prýði. Áttum
við þarna hið ánægjulegasta
kvöld.
Farkosturinn góði, scm stóðst ógn-
anir vinda og strauma. Hann var
hætt kominn við Grímsey, þegar
fárviðri skall þar skyndilcga á.
Satt að segja þótti okkur
vænt um að veðurstofan spáði
stormi næsta sólarhring, því
fyrir bragðið áttum við þess
kost að skoða meira af þessari
aðlaðandi borg og kynnast bet-
ur íbúum hennar, sem eru
rúmlega tíu þúsundir.
IÐNAÐUR, FREMUR EN
FISKVEIÐAR
Flestir strandbæir eiga af-
komu sína að miklu undir fisk-
veiðum, og víða er það þorsk-
urinn, sem verðmætin skapar.
Hins vegar byggist efnahagur
Akureyringa fyrst og fremst á
ýmiss konar iðnaði. Þar eru
meðal annars skóverksmiðja,
Framhald á bls. 46.
4. tbi. vikan 13