Vikan - 28.01.1971, Qupperneq 20

hár og glaðleg, brún augu, hinn
miðaldra, horaður maður,
þunglyndislegur á svip. Sá
yngri sparkaði hurðinni aftur
á eftir þeim. Lucifer skipstjóri
nam staðar við borðið og lagði
höndina lauslega á það.
— Ert það þú, Renard, sem
hefur á hendi stjórn á Alba-
tross nú? spurði hann kurteis-
lega.
Ljóshærði pilturinn hló og
Renard pírði augunum, svo
þau voru eins og glitrandi
strik, en það var Marayte sem
svaraði.
-— Fjandinn hafi þig, Luci-
fer! öskraði hann og reis á
fætur, svo hranalega að stóll-
inn flaug eftir gólfinu. —- Ég
er skipstjóri hér og ég sker á
háls hvern þann sem dregur
það í efa! Átt þú eitthvert er-
indi við mig?
— Já, reyndar! Rödd Luci-
fers var ísköld. Þar sem þú
ert skipstjóri Marayte, geturðu
kannske sagt mér hvern fjand-
ann þú meinar með því að ráð-
ast á þetta enska skip?
Sjóræninginn gapti af undr-
un, áður en hann gat haft sig
upp í að svara, svo Lucifer
hélt áfram:
Og eins og það hafi ekki
verið nóg að ræna skipið, þá
tekurðu líka til fanga einn af
hirðmönnum konungsins!
Drottinn minn dýri! Ertu al-
veg genginn af vitinu? Hann
leit aftur fyrir sig: — Alex,
viltu leysa fangann strax.
Dökkhærði maðurinn gekk
strax fram, en þegar hönd
Renards nálgaðist sverðið á
borðinu, greip ljóshærði pilt-
urinn strax til skammbyssunn-
ar.
— Rólegur nú, sagði hann
brosandi. — Losaðu mig við
að þurfa að blása heilann úr
hausnum á þér.
Þótt rödd piltsins væri glað-
leg, var eins og Renard hefði
brennt sig. Á eftir varð þrúg-
andi þögn, og maðurinn, sem
kallaður var Alex, skar bönd-
in af Sir Jocelyn. Hann ætl-
aði að fara að þakka björgun-
armönnum sínum, þegar Ma-
rayte vaknaði af dvalanum.
Hann krossbölvaði og réðist á
hinn nýkomna gest.
Lucifer skipstjóri hörfaði
aftur á bak og áður en varði
var hárbeittur sverðsoddur
kominn að hálsi Marayte. —
Viltu halda þér í hæfilegri
fjarlægð, mér býður við þér!
sagði Lucifer kuldalega. —■
Mér býður jafnmikið við per-
sónu þinni og heimsku. Er ekki
nóg af spænskum skipum í
Karabíahafinu? Hvernig dett-
ur þér í hug að ráðast á skip-
úr brezka verzlunarflotanum
og brenna það?
Þar sem sverðsoddurinn
bindraði sjóræningjann í að
ráðast á mótstöðumann sinn,
þá hellti hann úr sér blóts-
yrðum og þegar hann var að
þagna til að ná andanum, sagði
Lucifer með ískaldri rödd:
- Ef þú ert búinn að ryðja
því mesta úr þér, þá hef ég
nokkur orð að segja. Þú hefur
brennt skip, myrt brezka sjó-
menn, og gert er gert, því
verður ekki breytt, en þessi
herra verður að fá hvern ein-
asta hlut aftur, allt sem þú
hefur stolið frá honum, — ann-
ars verður þú hengdur á hæsta
gálga, ef þú lætur sjá þig í
Port Royal, svo sannarlega sem
Guð er yfir mér.
— Lúsablesinn þinn! And-
skotans montrassinn! öskraði
Marayte, en Renard tók fram í
fyrir honum og stöðvaði orða-
flauminn.
— Hvenær, ef ég mætti ger-
ast svo djarfur að spyrja, gekk
Lucifer skipstjóri í þjónustu
landstjórans á Jamaica?
Það var fyrirlitning í dökk-
bláum augunum þegar Lucifer
svaraði. — Svo lengi sem þú
og þínir líkar, Renard, sem
hafið kallað ykkur Bræður
Strandarinnar, eru orðnir að
ómerkilegum þjófum, sem all-
ir hafa andstyggð á. Ég hef
umboð frá konunginum, eins
og Morgan og fleiri, en hve
lengu munu Bræður Strandar-
innar sigla undir vernd krún-
unnar ef svona skepnur eru
látnar vaða uppi? Hann band-
aði frá sér með hendinni og
var greinilega orðinn óþolin-
móður. En við skulum ekki
eyða fleiri orðum á þá. Alex
og Nick, við skulum ganga frá
þessu.
Alex gekk fram og stakk
byssuhlaupinu í síðu Marayte
og Lucifer slíðraði sverð sitt.
— Þið Renard komið með
okkur upp á þilfar, sagði hann
stuttaralega, — og þar gefur
þú mönnum þínum skipun um
að skila þýfinu, eignum Sir
Jocelyns. Ef ég sé votta fyrir
einhverjum svikum, þá verður
þjófunum snarlega fækkað um
tvo, og tveimur fleiri í helvíti.
Skilurðu það?
Skuggalegt augnaráð sjóræn-
ingjanna sýndi að þeir sáu sér
ekki annað fært en að hlýða.
Þeir voru afvopnaðir og fylgd-
armenn Lucifers ráku þá á
undan sér út á þilfarið.
Wade varð stöðugt meira
undrandi og hann var ekki viss
hvort Lucifer skipstjóri var
með honum eða á móti. Hann
fylgdi þeim þegjandi eftir og
þegar þeir komu út á þilfarið
stóðu þeir andspænis áhöfn
skipsins, illilegum, tuldrandi
skara. Skammt frá, á blágræn-
um haffletinum, vaggaði skip
með röð af ógnvekjandi opn-
um fallbyssuhlerum, og líklega
var það þess vegna sem menn
Maraytes hlýddu, þótt þeim
væri það þvert um geð. Allt
herfangið var sett í bátinn, að
eigandanum, sem stöðugt varð
meira undrandi, og hörkuleg-
um augum Lucifers ásjáandi.
Marayte og Renard voru að
springa af reiði, en algerlega
hjálparvana. Að lokum fengu
þeir svo skipun um að fara í
bátinn sjálfir, og hinn glæsi-
legi foringi talaði við hinn
undrandi skara.
—- S'g tek þessa tvo með mér
til öryggis, til þess að þið hag-
ið ykkur skikkanlega. Þið get-
ið eflaust komizt af án Maray-
te, en Renard er sá eini af ykk-
ur sem hefur glóru, án hans
fer illa fyrir ykkur. Um leið
og við erum komnir um borð
í Loyalist, getið þið sent bát
eftir þeim. Ef þið verðið ekki
góðir drengir, verða ekki að-
eins þessar skepnur hengdar,
heldur læt í fallbyssur mínar
blása þessum hólk og öllu sem
á honum er til helvítis!
Þegar Lucifer skipstjóri var
kominn um borð í sitt eigið
skip, afhenti hann fangana og
vísaði Sir Jocelyn inn í klefa,
sem kom hinum unga hirð-
manni til að glenna upp aug-
un. Skipið, sem hann hafði
siglt með frá Englandi var álit-
ið vel búið skip, en klefinn sem
hann hafði var ekkert í líkingu
við þann glæsibrag, sem auð-
kenndi allt á Loyalist.
— Gjörið svo vel að fá yður
sæti! Skipstjórinn benti á stól,
tók af sér sverðið og silfursleg-
inn axlarborðann. Hæglátur
negri kom inn með silfurbakka
með vínflösku og fagurlega
skornum glösum, sem hann
setti frá sér á gljáfægt borð.
Lucifer rétti honum sverð sitt
og sagði honum svo að fara og
sjá til þess að Sir Jocelyn fengi
góðan næturstað.
Þér eruð líklega á leið til
Jamaica, Sir Jocelyn? sagði
skipstjórinn, meðan hann
skenkti í glösin. - - Þessir leið-
inlegu atburðir þurfa ekki að
seinka för yðar svo mjög. Við
erum á leið til Port Royal og
ég reikna með að við komum
þangað í fyrramálið. Þangað
til eruð þér velkominn gestur
minn.
Sir Jocelyn drakk vínið með
góðri lyst. Hann var í þörf fyr-
ir hressingu eftir atburði síð-
ustu stunda.
Lucifer skipstjóri, hóf
hann mál sitt, en skipstjórinn
tók fram í fyrir honum og
hristi brosandi höfuðið.
— Nafn mitt er Christopher
Brandon. Hitt er uppnefni, sem
þeir nota hér við ströndina,
heldur til niðurlægingar er ég
hræddur um. En afsakið, ég
tók fram í fyrir yður.
— Brandon skipstjóri, sagði
þá Sir Jocelyn aftur. — Ég er
yður mjög þakklátur fyrir að
bjarga mér, en ef satt skal
segja, skil ég hvorki upp né
niður. Það mætti ætla að þér
væruð skyggn.
— Nei, öðru nær, sagði
Brandon brosandi og settist
við annan endann á borðinu.
— Skýringin er mjög einföld.
Þegar við komum auga á ykk-
ur, var Marayte lagður af stað
að elta ykkur. Ég þekki hann
Framhad á bls. 45.
20 VIKAN 4. tbi.