Vikan - 28.01.1971, Qupperneq 30

Gleymdu
ef þú
getur
EFTIR LENU WINTER FJORÐI HLUTI
Hún horfði aftur á Ijósmyndina í þeirri
veiku von, að henni hefði skjátlast. En það var
ekki um að villast. Börje Rickardson var
Birger Rosén og Sigfrid Stening var
Sixten Strömberg...
— Hver þá? Hatturinn? Já,
auðvitað þykir mér hann fallegur.
Annars værirðu jafn falleg hvað
svo sem þú bærir á höfðinu.
- Ég? Með minn háralit?
— Hvað áttu við með „minn
háralit". Hann er fallegur og það
var einmitt hann, sem vakti athygli
mína, þegar við sáumst fyrst. Ljóst
hár og silfurlitað og augun græn.
Þú minntir mig á álf úr ævintýri
eftir Andersen.
Eins og bergmál inni í sjálfri sér
heyrði Mikaela rödd Sixtens Ström-
bergs: Þú ert eins og dásamleg
norn, þú með þitt silfurlita hár og
grænu augu . . . Þú gerir mig tryllt-
an . . . þú . . . Þetta höfðu verið
hans síðustu orð. Síðan féll hann
í gólfið og lá dauður við fætur
henni.
Hún hnykkti til höfðinu og
reyndi að vísa slíkum minningum
á bug. Það var allt saman löngu
liðið. Hún þurfti ekki að hugsa um
það meira. Það voru fleiri mánuð-
ir liðnir síðan þetta gerðist og
henni var óhætt að láta eins og
ekkert hefði gerzt. Lengi á eftir
hafði hún lesið blöðin spjaldanna
á milli, en ekki getað fundið eitt
einasta orð um atburðinn. Birger
Rosen hafði bersýnilega heppnazt
málið niður og blanda ekki stúlk-
unum hið minnsta f það. Hún and-
það, sem hann lofaði: að þagga
varpaði feginsamlega við þá til-
hugsun.
— Er þér kalt, elskan, spurði
Ingvar.
— Npi, alls ekki. Þú veizt, ég
var bara að hugsa og þó alls ekki
að hugsa um neitt sérstakt. Ég
verð að viðurkenna, að ég er dá-
lítið kvíðin.
Ingvar skyldi aldrei fá að vita
neitt um þetta. Hann mundi aldrei
fá minnsta grun um, að hún hefði
nokkurn tíma verið öðruvísi en hún
var nú. Auðvitað vissi hann, að
hún hafði ekki alltaf verið jafn rík
og hún var nú. Hún hafði strax
sagt honum frá hinum óvænta aríi,
sem henni féll í skaut, þegar móð-
urbróðir hennar lézt. En hann vissi
ekkert um líf hennar í Stokkhólmi
annað en það, að hún hefði haft
ofan af fyrir sér með tónlistar-
kennslu. Um Ingigerði og hennar
lifnaðarhætti hafði hún ekki sagt
eitt einasta orð. Nei, hann skyldi
aldrei fá að vita það.
— Hrædd við að hitta foreldra
mína, ég hef aldrei heyrt annað
eins, sagði Ingvar. — Og reyndar
ertu þegar búin að hitta mömmu
einu sinni.
— Já, sagði Mikaela og brosti.
— Og mér bótti vænt um, að hún
skyldi muna eftir mömmu minni
frá gamalli tíð. Það var eins og
ég tengdist henni strax vegna þess.
Það var eins og ég tilheyrði þér
betur fyrir bragðið. Ég er ham-
ingjusamasta stúlkan á jörðinni.
Ingvar hló.
— Og ég er hamingjusamasti
maðurinn, sagði hann. — Komdu
nú. Klukkan er orðin fjögur og ég
lofaði, að við skyldum vera kom-
in tímanlega. Föðurbróðir minn og
kona hans koma líka — Áke og
Lajla.
Hann þrýsti henni fastar að sér.
Hann hlakkaði sannarlega til að
fá að kynna hana fyrir þeim.
Áke og Lajla Rickardson voru
þegar komin. Anna vísaði þeim
inn í stofuna. Ellen sneri sér við,
þar sem hún stóð og horfði á
brúðkaupsmyndina, og breiddi
faðminn út á móti þeim.
— Velkomin, sagði hún. Og
fyrirgefið, að ekki skuli vera búið
að dúka borðið og setja blóm í
vasa. Gömul vinkona mín, Greta
Steing, heimsótti mig áðan og ég
hélt að ég ætlaði aldrei að losna
við hana.
— Við mættum henni einmitt
hérna fyrir utan, sagði Lajla og lét
sig falla í djúpan stól. — Mér
fannst hún vera orðin svo ellileg.
Hún ætlar að eldast snemma.
— Hún er ekki eins ánægð með
sjálfa sig og hún ætti að vera,
sagði Ellen og hrukkaði ennið of-
urlftið um leið. — Hún varð fyrir
miklu áfalli, þegar Sigfrid dó, og
það er ems og hún hafi ekki náð
'ér eft'r hað »nn, bótt bráðum sé
laoni'r tfmi liðinn síðan. Manni
finnnt nú, að kona á hennar aldri . .
Oa allir vita jú, Sigfrid oat verið
miög — miöa þreytandi á köflum.
— Kau vnru tennd sterkum bönd-
um þrátt fyrir allt, sagði Áke Ric-
kardson. — Við ættum kannski að
bióða henni að borða einhvern
tíma, Lajla. Hún er áreiðanlega
fjarska einmana.
— Ég hef satt að segja gert eins
mikið og hægt er fyrir Gretu,
sagði Ellen, áður en Lajla náði að
svara manni sínum. — Hún þarf
alls ekki að vera einmans. Hún
kemur oft hingað, og það er eins
og vinátta okkar sé henni mikill
styrkur.
— Já, auðvitað er henni stvrk-
ur að vináttu þinni, sagði Laila.
— Hún hefur alltaf sagt, að þú
sért svo góð við hana. Oa Börie
ekki síður. Hún er afar bakklát
ykkur báðum.
— Þakklæti, sem aenaur út (
öfaar, netur verið breytandi. sagði
Áke "n bað brá fvrir bliki í aua-
um hans. sem Ellen tók vel eftir.
— Hvnrki Börie eða ég sæki-
um't eftir n°'nu bakk'æti, saaði
Ellen fastmælt og heldur hrana-
is"’. — Fn bað er ekki nema eðli-
legt. að Greta láti ( liós bakklæti
s'tt fvrir allt bað. sem Börie gerði
fvrir hana, þegar Sigfrid dó svona
sr'öaaler’a. Oa auk b-’ss á fr.rða-
lagi. Það voru vmsar gróusögur
þegar komnar á kreik . . .
Fllen baanaði, bar sem Anna
kom inn í bessum svifum með
hlaðinn bakka oa tók að leggia á
stórt og sívalt borðið.
— Þetta er laglea steloa. saaði
Áke. um leið oa hún var farin
aftur út úr stofunni.
Fllen sendi honum illt auanaráð.
bað var dónaleat af hnnum að
segja þetta í viðurvist Lailu. En
hún sjálf virtist ekki hafa tekið
neitt eftir því.
— Anna á langt í land að verða
góð vinnukona. Það brotnar reið-
innar býsn af postulininu mínu hjá
henni, sagði Ellen. — En hún gerir
sitt bezta og er reiðubúin til að
læra. Það er varla hægt að krefj-
ast mikils af henni. Stúlkur hugsa
meir um stráka en starfið sitt, það
þýðir ekki að bera á móti því.
— Það er ekki að undra, fyrst
þú hefur svona myndarlegan strák
fyrir garðyrkjumann, sagði Áke.
— Nils er ekki aðeins laglegur
útlits og myndarlegur. Hann er
líka duglegur, sagði Ellen. — Ann-
ars ætti hann ekki að vera hér. Ég
geri mér Ijóst, að heppilegra væri
að hafa miðaldra mann. En sá galli
er á þeim flestum, að þeir þykjast
hafa meira vit á garðyrkiu en ég.
Oa ég á nóg með hana Maríu í
eldhúsinu, sem allt þykist kunna
og vita betur en pokkur annar. Ég
hef nógar áhyggjur af henni. Greta
sagði mér re'mdar áðan, að hún
hefði ekki haldið neinu þjónustu-
fólki, síðan Sigfrid dó. Það sem
hún var búin að hafa i mörg ár,
fór allt saman.
— Eins og rottur, skaut Lajla
inn f.
— Eins og rottur? Óiá, nú skil
ég. Þú átt við, að þær flýi hið
sökkvandi skip? En það sökk ekki.
Börie sá um það. Og það veit
Greta.
La'la óttaðist, að ekki hlytist
gott af þessu samtali, ef þau héldu
áfram. Það gerði Ellen bersýnilega
aramt í geði öðrum þræði að
tala um þetta. Hún reyndi því að
skipta um umræðuefni:
— Þú verður að segja okkur
svolítið meira um Mikaelu, sagði
hún. Ég hef frétt, að þú hafir saqt,
að hún væri ímynd hinnar full-
komnu fegurðar.
— Já, það eru engar íkjur, sagði
Ellen. — Éa var búin að gleyma í
svip, að ég er eina manneskian i
fiölskyldunni, sem hef séð hana.
En þegar þau komu hingað fvrst,
Inavar og hún, þá var Börie í
Stokkhólmi oq þið upoi á fiöllum.
Mér leizt aldeilis orvðileaa á hana.
— Og éa hef heyrt, að hún sé
auk þess vel efnuð.
— Já. bað er hún, sanði Ellen.
— Oa þótt auðvitað sé alltaf_aott
að hafa nóga oeninaa, bá bori ég
að fi'llvrða. að beir skinta _ekki
nokkru máli. Það levndi sér ekki,
að Innvar oq Mikaela eru bálskotin
hvort f öðru. Fn éa skil ba’-a H<k;
að bau skuli ekki fara að koma . . .
Ellen leit snöoqt á kk'kkuna. oa
bað brá fvrir áhvqaiusvip f a"aum
hennar.
— Það skvldi bó ekki eitthvað
hafa komið fvrir bílinn hans Inav-
ars? Eg er alltaf svo hrædd um að
30 VIKAN 4. tbi.