Vikan - 06.05.1971, Síða 17

um, sem eru í hennar sporum,
er svo rjauðsynlegt, er að fá
aðstoð og uppörvun, ekki sízt
frá foreldrunum. Svo er það
líka þannig að þrátt fyrir all-
ar umræður um bætta kennslu-
hætti og framfarir í uppeldis-
málum, þá eru það venjulegast
framgjörnu og greindu nem-
endurnir sem fá hrós, en þeir
sem eiga í erfiðleikum með að
fylgja jafnöldrum sínum eftir
fá ekki þá uppörvun sem
■skyldi. Oft eiga þau börn hrós
skilið, vegna þess að þau þurfa
að leggja meira á sig.
Það verður líka oft þannig
að þau gefast upp, finnst tíl-
gangslaust að stríða við þetta.
Það er líka vitað mál að
jafnmörg börn eru fyrir neðan
eðlilega greindarvísitölu eins
og fyrir ofan, eða um það bil,
svo það er mjög nauðsynlegt
að foreldrar skilji að það er
ekki hægt að ætla öllum börn-
um sömu verkefni, og ekki má
búast við háum einkunnum hjá
þeim, sem ekki hafa mögu-
leika til að ná þeim. Umfram
allt má ekki láta barnið finna
vonbrigði eða koma með um-
vandanir, sem eru til þess eins
að gera barninu erfiðara fyrir
og svipta það öryggiskennd-
inni. Það er nauðsynlegt að
koma því inn hjá barninu að
það sé fullkomlega eðlilegt,
þótt það sé ekki með þeim
hæstu í bekknum.
En Lena lenti lika í annars
konar vandræðum, sem börn
af hennar gerð verða reyndar
oft fyrir; skólafélagar hennar
stríddu henni, þegar ljóst var
að hún gat ekki fylgzt með i
timum, hún varð fljótlega að
eins konar „bitbeini" í bekkn-
um.
Hvers vegna höguðu þau sér
þannig?
Jú, börnum er gjárnt á að
líkja eftir fullorðna fólkinu og
þeim er eiginlegt að gera meira
úr og margfalda það mat, sem
kennarar og foreldrar láta í
ljós. Ef foreldrarnir leggja
mest upp úr því að barnið . 1
standi sig vel í skólanum og
fái háar einkunnir, þá finnst
börnunum að þeir sem ekki
standa sig vel, séu eitthvað af-
brigðilegir. Margir halda að
börn, sem eru svo óheppin að
verða negld föst sem eitthvert
bitbein, hafi líkamslýti; séu of
feit, rauðhærð, klunnaleg, eða
eitthvað þess háttar, en það er
mesti misskilningur. Séu tvö
börn í sama bekk, sem eru
eitthvað öðruvísi en fjöldinn,
getur annað verið forsprakki
félaganna en hitt reglulegt bit-
bein. Það fer allt eftir því
hvernig barnið sjálft' lítur á
þessi „lýti“ sín. Ef barnið er
félagsvera og á auðvelt með að
samlagast, þá getur það verið
bæði „fitubolla" og „rauð-
haus“, án þess að félagarnir
taki eftir því og jafnvel verið
í forustu. Þau börn hafa líka
venjulega fengið uppörvun á
heimili sínu, jafnvel verið
kennt að gera grín að sköpu-
lagi sinu.
En ef barnið missir allt
siálfsálit og öryggiskennd, sé
eitthvað „öðruvísi“, þá seitlast
álit félaganna inn í vitund
þess. Vísvitandi vilja börnin
ekki vera miskunnarlaus við
vesalings litla bitbeinið, það er
barnið sjálft og öryggisleysi
þess, sem gefur tilefnið.
Lena hafði ekki fengið þá
uppörvun og aðstoð, sem hún
var í svo mikilli þörf fyrir til
að öðlast öryggi; hún viður-
kenndi einfaldlega hlutskipti
sitt.
*
18. TBL. VIKAN 17