Vikan - 06.05.1971, Page 21

upp og horfði í gegnum stækk-
unarglerið og í örsmáum stöf-
um var letrað: „Já“.
Það var jákvætt. Mér létti.
Það er mikill léttir þegar mað-
ur er búinn að klifra upp stiga
og þegar maður horfir í gegn-
um stækkunargler og þá stend-
ur þar „já“, 'en ekki „nei“ eða
„éttu skít“ eða eitthvað svo-
leiðis. Það var „já“.
Ég var ákaflega hrifinn og
John Dunbar kynnti okkur.
Hún vissi ekkert hver ég var né
ég hún, hún hafði bara heyrt
um Ringo, því það þýðir epli á
japönsku. John Dunbar hafði
verið að ýta á hana og hvetja
hana til að tala við mig, því
hann vissi að ég gæti hjálpað
henni fjárhagslega og allir
svona listamenn verða að hafa
einhverja fjárhagsaðstoð. Ég
var alltaf að búast við ein-
hverju fjöri, hélt að það ætti
að vera einhverskonar happen-
ing þarna. John vildi endilega
að hún færi og segði halló við
milljónamæringinn og þá kom
hún og rétti mér kort sem á
stóð: ,,Andaðu“. Þetta er eitt af
því sem hún hefur gaman af
að gera og ég fór alveg pjúh!
Svona kynntumst við.
Svo fór ég heim en næst þeg-
ar við hittumst var það við opn-
un gallerís Claes Oldenberg í
London. Við vorum bæði feim-
in, kinkuðum eiginlega kolii
hvors til annars og vissum ekk-
ert í okkar haus. Hún stóð fyr-
ir aftan mig og ég var feiminn,
ég er alltaf feiminn innan um
fólk, og sérstaklega innan um
píur. Við brostum bara og stóð-
um frosin saman í þessu kokk-
teilpartíi eða hvað það var.
Svo næst þegar við hittumst
kom hún til mín til að biðja
mig að hjálpa sér að setja upp
sýningu — öll þessi „under-
ground“-svín sníkia af manni
peninga. Hún gaf mér bókina
sína, „Grapefruit“ og ég las
hana alla. Stundum varð ég
svekktur yfir henni og stundum
ofsakátur. Stundum varð ég ill-
ur þegar stóð í bókinni eitt-
hvað svona: „Málaðu þar til þú
dettur dauður niður“, eða „Mál-
aðu þar til þér blæðir“. Og ég
fylgdist með öllum þeim breyt-
ingum sem verða á manni í
gegnum verkin hennar og
geymdi bókina við rúmið mitt
og stundum þegar ég opnaði
hana var eitthvað fallegt í
henni og þá varð ég ánægður
en stundum var eitthvað þungt
og tormelt í henni og bá varð ég
illur. Jæja, svo kom hún aftur
til mín og bað um meiri pen-
inga og ég gaf henni þá í fyrsta
skipti. Þetta var fyrir sýningu
í öðru galleríi sem heitir Lisson
Gallery, og það er annað svona
neðanjarðargallerí. Öll sýning-
in var í hálfum bútum. Það var
hálft rúm, hálft herbergi, allt
hálft og allt skorið dásamlega í
hálft og allt málað hvítt. Ég fór
til hennar og sagði: „Hvers
vegna selur þú ekki hinn helm-
inginn í flöskum?” en þá var ég
búinn að ná því sem hún var að
fara. Þetta var löngu áður en
við giftumst og við eigum enn-
þá flöskur frá þessari sýningu.
Sýningin hét „Yoko Plus Me“
og það var okkar fyrsta opin-
bera framkoma. Annars fór ég
ekki á sýninguna, því ég var
svo nervös.
— Hvenær vissir þú svo að
þú varst ástfanginn af henni?
— Það var að koma smátt og
smátt. Ég horfði á bókina henn-
ar og vissi ekki hvað var að ske
og svo gerði hún nokkuð sem
hún kallaði „Dance Event“ og
þá sendi hún allskonar kort til
mín, á hverjum einasta degi, og
á þeim stóð: „Andaðu“, „Dans-
aðu“, „Horfðu á ljósin til dög-
unar“ og stundum gerði þetta
mig hamingjusaman og stund-
um reiðan, allt eftir því hvern-
ig skapi ég var í.
Stundum þótti mér gaman að
vera álitinn gáfaður og framúr-
stefnumaður og allt það en
stundum ætlaði það að gera mig
vitlausan. Ég fór til Indlands
með þessum Makkarónu og
við skrifuðumst á, ég og Yoko.
Bréfin voru enn formleg, en það
var samt eitthvað meira. Ann-
ars var ég nærri búinn að taka
hana með. mér til Indlands eins
og ég sagði, en ég vissi ekki
hvers vegna, ég var eiginlega
að svekkja sjálfan mig. Svo
þegar ég kom aftur heim frá
Indlandi töluðumst við oft í
gegnum símann. Einu sinni
hringdi ég í hana, það var seint
um kvöld og Cyn (fyrri kona
hans) var ekki heima, svo ég
hugsaði með mér: — Ja, annað-
hvort núna eða aldrei, ef ég vil
kynnast henni eitthvað nánar.
Svo kom hún til mín og ég vissi
ekki livað ég átti að gera svo
ég fór með hana upp í stúdíóið
mitt og ég spilaði fyrir hana
öll böndin sem ég hafði verið
að gera, allt þetta ólýsanlega,
brandarar og elektrónísk músík
meðal annars. Hún tók því
ágætlega og svo sagði hún:
„Tökum upp plötu í samein-
ingu“, og þá gerðum við „Two
Virgins". Það var miðnætti þeg-
ar við byrjuðum og dögun þeg-
ar við vorum búin. Þá elskuð-
umst við, í dögun. Það var fall-
egt, ákaflega fallegt.
— Hvernig var það þegar þið
giftust? Nutuð þið þess?
— Það var ákaflega róman-
tískt. Annars er það allt í lag-
inu „Ballad of John and Yoko“,
ef þú vilt fá að vita hvernig það
gekk fyrir sig, það er allt í lag-
inu. Gibraltar var eins og sól-
skinsdraumur. Ég gat ekki út-
vegað mér hvít jakkaföt, svo ég
var í beinhvítum flauelisbuxum
og hvítum jakka. Yoko var í
alhvítú.
—• Hvar var fyrsta friðar-
uppákoman ykkar?
— Sú fyxsta var í Amster-
dam, á Hilton hótelinu, þegar
við vorum í rúminu, Bed Peace.
— Hvernig var hún, þessi
fyrsta sameiginlega opinbera
framkoma ykkar?
— Hún var ágæt. Við vorum
á sjöundu hæð Hilton-hótelsins,
og horfðum út yfir Amsterdam.
Það var allt vitlaust, blaða-
menn komu æðandi og bjuggust
við að. við værum ríðandi í
rúminu, því það var búið að
segja þeim það, þó ekki af okk-
ur! Og svo komu þeir allir inn,
50 eða 60 stykki, sumir höfðu
meira að segja komið alla leið
frá New York til að sjá það, og
þá sátum við í rúminu í nátt-
fötunum okkar og sögðum:
„Friður, bróðir!“ Það hefurver-
ið mikið rætt um friðarherferð-
ina meðal mennta- og gáfu-
manna, hvernig á að fram-
kvæma slíka herferð og hvern-
ig ekki.
— Hversvegna eru vinsœldir
þínar slíkar sem raun ber
vitni?
— Vegna þess að ég hef gert
allt sem aðra langar til að gera.
Ég hætti í Bítlastandinu. Ég var
eins og listamaður sem fór ...
Hefur þú ekki heyrt um Dylan
Thomas og þessa kalla sem al-
drei sömdu ærlegt kvæði heldur
voru fullir alla daga, til dæmis
Brendan Behan og fleiri... þeir
dóu af brennivíni og allir sem
einhvers hafa verið metnir
deyja svoleiðis. Ég komst í
partý, hafði milljón mellur, dóp
og brennivín, völd og allir
sögðu að ég væri mestur og
hvernig átti ég þá að komast út?
Það var eins og að vera í lest,
maður, ég komst ekki út! Allir
draumarnir rættust og þá vorU
þeir ekki neitt neitt. En ég var
fastur í netinu eins og gæs.
— Nú ferðu aftur til London,
hver eru plön þín fyrir nœstu
mánuði?
— Nú langar. mig að hverfa í
smátíma. New York hefur
þreytt mig. En ég elska hana,
og hún er heillandi, hrífur mig.
En þetta með kvikmyndina
var gaman og við hittum mikið
af fólki (það var mynd í sama
dúr og rassamynd Yoko, nema
þessi var af berum leggjum).
Ég held að við höfum bæði gert
og sagt nóg í bili — sérstaklega
með þessu viðtali. Nú vil ég
Framhald á bls. 37.