Vikan - 06.05.1971, Page 24

ÞaS þarf snör handtök, þegar
veriS er aS renna, eins og sjá
má á þessum myndum.
Þeir sem séS hafa nýja útgáfu af
íslenzkum aSli eftir Þórberg
ÞórSarson, kannast vel viS þessa
mynd, en þetta er forsíSa
hennar. Portrett Sverris eru ekki
mörg, en því eftirtektarverSari,
eins og til dæmis þessi ágæta
mynd af Þórbergi.
um fornsögum, eins og Gunnar
á Hlíðarenda, er þess getið að
þeir húsuðu bæi sína úr timbri.
Þau Steinunn og Sverrir hafa
gert eins og nýlokið því, og
alúðlegur viðarilmur fyllir hér
sali, þar sem sannarlega er hátt
til lofts og vítt til veggja. Hjón-
in hafa sjálf skreytt íbúðina af
smekk og list og hvorki spar-
að til þess tíma né fyrirhöfn.
Þar vekja einkum athygli leir-
munir Steinunnar, yfirleitt
léttir í formi, sumir minnandi
á blóm, aðrir kannski ein-
hvern veginn á botndýr í sjó,
eða kannski aska og öskjur. Á
loftinu er raðað í kring nýj-
ustu málverkum Sverris, sum-
um ekki enn fullgerðum. Þau
eru flest af landslagi, þó ekki
venjulega af nafnkenndum
stöðum eins og algengast hef-
ur verið hjá landslagsmálur-
um, heldur ber hér víðast hvar
mest á „smáatriðum“ eins og
fáeinum steinum í holti, þúfna-
pældrum í forgrunni og svo
framvegis. Þrátt fyrir ná-
kvæmnislegan natúralisma
mynda þessara, sem stundum
minna þannig á ljósmyndir,
hefur pensill málarans gætt
þær allar litbrigðum eða
bjarma sem ekki er úr hvers-
dagslegum veruleik, gæti miklu
fremur átt uppruna sinn í
heimi þjóðsagna.
Meðan við virðum fyrir okk-
ur myndirnar spjöllum við um
uppruna og æsku Sverris, en
hann er fæddur og uppalinn í
Vestmannaeyjum og nam í
Myndlista- og handíðaskólan-
um. Síðar lagði hann leið sína
til Þýzkalands, til Vestur-
Berlínar, þar sem hann nam í
myndlistaháskóla hjá frægum
prófessor.
— Það sem manni var sagt
þar fyrst og ég held líka síð-
ast, segir Sverrir, — var að
maður skyldi bara mála eins
og mann langaði til. Það þótti
sem sagt aldrei of mikil áherzla
lögð á frelsið. Skólinn heitir
Hochschule fúr bildende
Kúnste. Þar var ég 1957—60.
— Hvenær byrjaðirðu fyrir
alvöru að mála?
— Nú, ég málaði vitaskuld
sem krakki, eins og gerist og
gengur, fór í Myndlista- og
handíðaskólann fjörutíu og sjö,
og það má kalla það byrjun
fyrir alvöru. Þar var ég tvo
vetur, og einhvern veginn varð
það svo, að eftir þá ágætu